De dood van een publiek iemand is van belang en van betekenis, omdat wij onszelf weer eens kunnen ijken en meten, oriëntatie ontvangen. We krijgen een kans ons te richten op het wezenlijke in ons vrij korte bestaan. En dan vraag ik mij eerlijk af: de zanger die nu sterft, waarom is er daarbij zoveel bijna-verafgoding? Terwijl hij wel sensueel, openhartig, dapper, open, artistiek… maar toch ook vaak erg luid, een beetje vuil, grof, primair en misschien wel banaal was? Was Arno niet wat te weinig beschaafd om als God door te gaan?
Is die houding van collectieve devotie misschien het gevolg van het feit dat veel burgers persoonlijk worstelen dingen in die orde een plaats te geven in het leven? Zoals het sensuele, het primaire, het impulsieve, het erotische, het naturelle, vormen van het lagere in de mens?
Meer nog, het is toch wat doorzichtig: we gaan vandaag Arno eren, ook juist om morgen door te kunnen gaan met ons bestaan zonder inspanningen te leveren aan de nieuwe preutsheid te ontsnappen.
Dat zou dan meteen verklaring bieden waarom ik zelf niet de behoefte voel Arno uit Oostende op het schild te heffen. Me dunkt dat ik persoonlijk voldoende eigen goede manieren en praktijken heb gevonden om een “natuurmens” te zijn in deze tijd en sociologische context. Van “parler vrai” in ongebruikelijk veel situaties, ook in brieven aan overheden en autoriteiten, over enthousiaste zomerse bezoeken aan het naaktstrand van Oostende, tot zeer lichamelijk aanwezig zijn in onze relatie en open gesprekken aangaan met intussen vele tienduizenden passanten zowel in de thuisstad als op reis.
Die houding moet ik aanbevelen. Het gaat immers niet over voetbal of koers, waar je kunt volstaan met kijken naar de professionals in plaats van het zelf te doen, om je een sportliefhebber te noemen !
Arno verafgoden? Waarom zouden wij dat moeten doen? Laten wij zelf proberen ten volle en met het hart volledig open te leven. Begrijp mij vooral goed. Mijn punt is niet dat Arno en zijn voorbeeld niet waardevol zou zijn. Hoewel ik als achttienjarige het niet kon waarderen dat de mammoetboxen van TC-Matic zo loeihard stonden in zaal Stella Artois bij ons Chrisostomosfeest, dat ik voelde hoe mijn lieve longen begonnen te vibreren in de borstkas. Dat is nu verboden bij wet, zo meen ik te weten.
Arno moeten we niet zozeer loven, wel hem navolgen. Dat is mijn punt. Eenzelfde standpunt heb ik, dat weten vrienden, ook over messias Jezus. Ook met Jezus zie ik veel contraproductieve aanbidding. Vroom de persoon bewieroken is niet wat hij wilde, zo stelt de toonaangevende Bijbelkenner Loed Loosen (“Het derde testament. De Bijbel verder schrijven”). Zo van “Hij zal het wel doen, laten wij hem daarvoor eer bewijzen.” Voor mij heeft dat net iets te veel van lafheid. Van je neerleggen bij je beperkingen: abdicatie tegenover het Leven.
Al in de jaren tachtig las ik bij – mijn intussen goede kennis – schrijver Geert Vanistendael, een getuigenis. Dat mensen in een deftig kostuum ook wel (discreet, zonder er theater van te maken) kunnen overgaan tot en genieten van naakt in een rivier te zwemmen! Dat perspectief heeft mij tot richtsnoer gediend bij wie ik wilde worden.
Graag een sensueel persoon, openhartig ook, maar dan met envergure, met geestelijke diepgang en niveau. Die passage “assimileren” heeft mij wellicht fan-atiek omgaan met de Arno’s van deze wereld overbodig gemaakt. Echt Openhartig en authentiek zijn, dat was al mijn aard én mijn opvoedkundig richtsnoer bij de zelf-constructie. Bij de wielewaaljongeren tijdens de zomerkampen als tieners, zette ik mij ook al eens in de groep als enige in naakt bovenlijf, zo herinner ik mij. Daarenboven was mijn ambitie toch ook wat betreft “het geestesleven” wat “body” aan te kweken.
Maar goed, laat ieder zijn idolen en modellen in vrijheid en naar eigen behoefte kiezen. Hoewel er beslist niveauverschillen te duiden zijn.Ik wilde de lat hoog leggen. Envergure, dat betekent Spanwijdte, bereiken: van heel laag tot heel hoog.
Laten wij inderdaad zelf met al onze kracht, met heel onze wilskracht, met inzet van geheel ons verstand, met al de passie die in ons huist proberen ten volle en met volledige openhartigheid te leven. Vaak genoeg heb ik in die positie mogen merken dat door de angsten heen gaan om jezelf te zijn en het leven en de uitdagingen te omarmen, niet dodelijk is. Dat je dan integendeel, door jezelf uit te dagen, jezelf in je kracht zet en jezelf overstijgen kunt. Het is maar door fouten te maken dat je als persoon groeit;door pijn te gaan dat je grenzen weet liggen; door gesnoeid te worden, dat je gaat bloeien en groeien.
Wij leven, zoals de ouden die de oorlog hadden meegemaakt ons als kinderen voorhielden, maar één keer. Een korte periode ook, dat ons lieve leven. Bekeken in het geheel der dingen, gebouwen, instellingen, volkeren, bomen, dieren, zielen, geesten en sterren.
Laten wij zo veel keer als mogelijk verrijzen!
