In de discussies over de patattenoorlog wordt meermaals verwezen naar de honger in de wereld. De eerste opdracht van landbouw is inderdaad mensen voeden. Het is ook wonderbaarlijk mooi, een werk van barmhartigheid: “De hongerigen spijzen”

Voor diegene die het wil weten is het ondertussen algemeen bekend. Honger is een kwestie van armoede en niet van een tekort aan voedsel. Maar gaat het de landbouw nog lukken met een steeds groeiende wereldbevolking en een steeds meer krimpend landbouwareaal? Ik ben er zeker van dat dit niet gaat lukken. De voedselcrisissen die we de voorbije jaren kenden zijn maar de voorbodes van wat nog komen moet. Hoe het klimaat gaat evolueren weet ik niet, maar extremer wordt het. De snelheid van de bevolkingsaangroei is zo hoog dat geen enkel landouw systeem een antwoord zal kunnen bieden.

Ik heb 3 dochters, ik heb geen, of net wel, recht van spreken: met welk recht stouwen wij de wereld vol met mensen. Iedere bijkomende mens neemt de plaats in van een ander levend wezen en maar zelden de plaats van een mens voor hem. En dan komt (gelukkig) de onoplosbare vraag: wie gaat bepalen wie wel of niet mag leven.

Na een onderbreking van meer dan 50 jaar, waarbij de Westerse mens alleen maar bezig was met de uitbouw van zijn luxe, zal er terug een tijd gaan komen dat hij zich met zijn voedsel zal moeten bezig houden.