Sinds maandag kan je in het Gentse straatbeeld af en toe een persoon tegenkomen die neerzit in de openbare ruimte: op straat, op het voetpad, voor een winkelcentrum, voor een overheidsgebouw, aan de ingang van een station,… Elke persoon draagt een sandwichbord met 2 boodschappen. Op de ene kant een uiting van eigen angsten en waarnemingen, aan de andere kant staan de woorden van een persoon uit een gebied in het Zuiden dat reeds zwaar getroffen is door de klimaatcrisis.
In het begin van deze week zagen we de eerste acties in ons land. In Brussel ging een bezorgde maar dappere persoon neerzitten op straat voor de Europese commissie en ook in Brugge blokkeerde een persoon een drukke straat om aandacht te vragen voor de klimaatcrisis. En woensdag in Antwerpen ook. Deze acties zullen deze week in verschillende Belgische steden verder gaan, ook nog volgende week.
Eén van hen stelt: “Ik ben vaak gaan protesteren rond de klimaatproblematiek. Maar zelfs een protest met 70.000 mensen maakte geen verschil. Ik ben radeloos en voel me vaak machteloos. Daarom besloot ik deze actie te doen, kwetsbaar in mijn eentje op straat. In de hoop dat mensen mijn angst (h)erkennen en ernaar gaan handelen.”
En een andere: “Ik ben bang voor droogte, mislukte oogsten, hongersnood, drinkwatertekort en alle gevolgen daarvan. Ik ben bang dat mensen zullen lijden, dat enkel de rijken kunnen eten als de oogsten mislukken, dat er oorlogen komen en mensen hun thuis moeten verlaten.”
Een andere activist stelt: “Van 11 tot en met 13 juni neemt de Europese Unie deel aan de G7-top in Cornwall, Verenigd Koninkrijk.Via dergelijke topontmoetingen blijft het Westen de agenda van de wereld dicteren door een “klimaatbeleid” uit te stippelen datde belangen van het bedrijfsleven dient en de ongelijkheden in de wereld reproduceert. Vooruitlopend op de G7 vragen we de Europese Unie om de leidende rol van rijke landen in de ecologische crisis volledig op zich te nemen en het voortouw te nemen bij het drastisch verminderen van ons verbruik van hulpbronnen en energie. Het is onaanvaardbaar dat onze manier van leven dood blijft zaaien in arme landen.”
Alle activisten stellen de aanpak van de ecologische noodsituatie door de EU in de eerste plaats aan de kaak als sociaalonrechtvaardig op wereldschaal. Wanneer de EU geconfronteerd wordt met de eisen van de mensen en gebieden die hetzwaarst getroffen zijn door de ecologische ineenstorting – niet alleen in de toekomst, maar nu al – moet zij de taal van “hulp”,”steun” en “ontwikkeling” laten vallen. Niet alleen dragen de EU en andere westerse landen een historischeverantwoordelijkheid voor de oorzaken van de huidige noodsituatie, hun enorme ecologische voetafdruk richt vandaag de dagnog steeds schade aan. Het stopzetten van de subsidies voor destructieve industrieën en het financieren van de zwaarstgetroffen mensen en gebieden is geen kwestie van liefdadigheid maar van sociale rechtvaardigheid.
