Paus Benedictus XV wil voorlopig geen sanctie nemen tegen Roger Vangheluwe, de vroegere bisschop van Brugge. ‘De paus nam al eens een snelle beslissing door het ontslag van Vangheluwe te aanvaarden,’ zei zijn woordvoerder Frederico Lombardi op de RTBf. Verwonderlijk mag dat niet zijn, want de kerk wordt geleid door een aantal mensen die de ernst van de situatie niet (willen) vatten.
Niet minder dan 100.000 kinderen – en waarschijnlijk zelfs dubbel zo veel- zijn recent op een of andere manier door katholieke priesters misbruikt. Dat komt overeen met 9 procent van het totale aantal priesters, en niet de 1% waarover het Vaticaan altijd spreekt. Dat schrijft de Australische mensenrechtenactivist en advocaat Geoffrey Robertson QC in zijn boek ‘The Case of the Pope: Vatican Accountability for Human Rights Abuse’.
Het feit dat priesters verplicht worden tot het celibaat en op geen enkele manier hun seksuele noden kunnen bevredigen heeft tot een massaal kindermisbruik geleid, schrijft Robertson, die zijn bewijsvoering verzamelde over verschillende decennia.
Vooral Paus Johannes Paulus II en Joseph Ratzinger, in zijn hoedanigheid van prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer (1981 – 2005) zijn daarvoor volgens Robertson verantwoordelijk. Ze beschermden de misdadigers en negeerden de slachtoffers, die door hun misbruikers tot stilte werden gedwongen. Toen de eerste berichten over dit massale misbruik begin van deze eeuw in de pers verschenen, sprak Paus Johannes Paulus ii over ‘een Amerikaans probleem’; later waren de boosdoeners joodse journalisten die voor de New York Times (de natuurlijke vijanden van de kerk, volgens bisschop Babini) schreven of gewoon de homoseksuelen (volgens kardinaal Bertone).
De kerk had maar één doelstelling en dat was de getuigenissen over het misbruik uit de handen van de politie te houden. Zo mocht de Franse bisschop Pierre Pican van Bayeux de gelukwensen in ontvangst nemen van kardinaal Castrillon Hoyoz, met de goedkeuring van Johannes Paulus II én Ratzinger, toen die een pedofiel priester weigerde aan te geven bij de politie.
Robertson roept Ratzinger op om zijn veelslachtige houding ten opzichte van dit soort misbruiken (de ‘one step forward, two steps back-approach’) op te geven en de principes die in 1989 in de Conventie van de Verenigde Naties werden vastgelegd -en door het Vaticaan werden ondertekend -binnen de kerk tot wet te maken. Daarin staat te lezen dat de veiligheid en het welzijn van het kind boven alles staan en dat elk misbruik moet gemeld worden aan de seculaire autoriteiten.
Toch ziet Robertson dat niet snel gebeuren, omdat Ratzinger ‘verslaafd is aan de macht en de pracht en praal die met zijn ambt gepaard gaan en aan de staatslui die voor hem knielen en zijn ring kussen’. Die machtspositie maakt dat de paus nooit het misbruik zal aanzien voor wat het werkelijk is en niets anders zal doen dan trachten die misdaden in de vergeetputten te verstoppen door een paar rotte appels van de ene ton in de andere te gooien en tegelijkertijd het zachte imago van heiligheid naar de wereld toe te blijven projecteren. Maar dat imago dreigt snel een knauw te krijgen nu de twijfel en de afgunst toenemen bij zowel de non-believers als de believers, concludeert Robertson.
Vandaag stelt Robertson dat het Vaticaan geen staat is en dat de paus evenmin immuun is voor vervolging. Net omdat Ratzinger tot 2002 hielp dit soort misdaden toe te dekken moet hij voor de rechtbank worden gebracht.
Bron :
De Australische mensenrechtenactivist en advocaat Geoffrey Robertson QC / Express.be
