Beste Noël Slangen

Jouw opiniestukken zijn vaak fijn hersenvoer en we verdedigen beiden wat ons rest aan cultuur. Bij mij wekt dat al vlug een gevoel van bewondering op! Toch doe ik mijn best u te vousvoyeren, want men is zo snel familiair richting onbekenden…
Afgelopen maandag wilde u in Het Belang Van Limburg de vermogenden helpen bij de zoektocht naar hun zielerust: “Vermogenden pikken het niet meer dat ze zich moeten schamen omdat ze rijk zijn” Ik wil er even op reageren, zonder literair geflirt. 

Schaamte

Ik verdien ongeveer 2060 euro per maand. Ik schaam me daar niet voor. Men kan mijn loon zelfs googlen, als men mijn leeftijd, gezinssamenstelling enz. kent. Maar goed, dit gaat over zij die gebukt gaan onder de niet gepubliceerde cijfers op hun loonbrief. Is dit misschien de schaamte waar u het over heeft? Het komt weinig sympathiek over als je vlakaf verkondigt dat je per dag meer verdient dan een gepensioneerde poetsvrouw op haar sterfbed achterlaat, dus de redenen om het vermogen te verbergen zijn ongetwijfeld goedbedoeld.

Droge keel voor de bierdrinkende Belg

U maakt zich zorgen nu onze rijkste Belg en grote AB Inbev -aandeelhouder met zijn fortuin richting Zwitserland verhuist. Geeft u hem geen overdreven meerwaarde als u zegt dat hij effectief (70 miljoen euro aan) belastingen moet opleveren? Dankzij wat boekhoudkundige spielerei gaan we daar toch weinig van zien, lijkt me. U krijgt een droge keel door een mogelijk vertrek van onze biergigant? AB Inbev is al lang geen Belgisch bedrijf meer, ook al krijgen het hier het grootst mogelijk fiscaal geschenk. Nu heeft iedere Belg met de baksteen in de maag vast ooit fiscaal gezondigd. Maar al blijft de begane zonde dezelfde, de impact op de samenleving verschilt. Met het bedrag der gemiste BTW op het opknappen van een arbeiderswoning bouw je nog geen fietsenstalling. Met de belastingskortingen aan multinationals brengen tienduizenden gezinnen en alleenstaanden in de problemen.

De profiterende vluchteling

Ik ben blij dat de kost van de vluchtelingestroom niet verweven raakte in uw, vergeef me, vrij paternalistische argumentatie. Tegenwoordig wijst men al te graag met de vinger naar de inwijkeling die profiteert van onze sociale zekerheid. “Die mensen dienen niet van de voordelen van ons land te genieten!”, klinkt het dan. Ik draai het hier om: moeten we niet gaan nadenken over het staatsburgerschap van mensen die wegtrekken? Als het elders misloopt komen deze economische Belgische vluchtelingen immers terug om te genieten van de sociale welvaart waaraan men eerder niet wilde bijdragen.

De parabel van de arme rijken

In uw parabel draait het vooral om de rijke ondernemer in zijn rol als slachtoffer. De werkelijkheid is anders: de werkende klasse, de mensen die die hun loon volledig moeten uitgeven, zijn de mensen die zorgen dat producten verkocht geraken. Zij doen de economie draaien door 100% van hun inkomen terug in de economie te injecteren. De massa verdient dus de korting, niet de enkeling die wiens fortuin voortdurend verhuist.

Dit gaat niet over rijkdom, meneer Slangen, maar om rechtvaardigheid. Als mensen zoals Alexandre Van Damme zich schuldig voelen, dan is het omdat ze weten dat ze kinderen studiekansen ontnemen, omdat ze weten dat ouders een bezoek aan de tandarts uitstellen, of omdat ze die 45% belastingen die dienen om pensioenen te betalen, ontwijken. Dit gaat niet om geld om een bepaalde levensstijl in stand te houden voor zichzelf en de familie. Dit gaat om steeds meer willen zonder het nodig te hebben, wetende dat je anderen benadeeld. En toch zal het nooit genoeg zijn…

In uw parabel zijn de vrienden verontwaardigd omdat zij minder delen in de winst, of in dit geval de korting. Het is daarom dat de rijkste vriend wegblijft. Dat is zijn recht. Hij mag van zijn rijkdom genieten, al is het in eenzaamheid. In mijn realiteit zullen de vrienden met een half budget niet meer op cafe? kunnen gaan, maar in plaats daarvan drinken ze thuis, van wat ze misschien zelf brouwen, maar samen. Het bier van AB Inbev werd immers te duur door de dividenden die moesten uitgekeerd worden aan hun rijke vriend…

B. Wijnants, vader, leerkracht, bezorgde burger