Een kerk in Indianapolis haalde de nationale krantenkoppen deze week. Voor de kerk in het groene gras stonden plotseling Maria, Jozef en het kindje Jezus. Niet in een stalletje, maar in een kooi. Een niet mis te verstane verwijzing naar de migratiepolitiek van de regering Trump, die nog altijd vele honderden kinderen gevangen houdt, gescheiden van hun ouders.

Ik weet wat de bijbel zegt,zei pastor Stephen Carlsen aan de media: Je moet de ander lief hebben als jezelf. Maandagochtend zette hij de beelden en de kooi op het grasveld voor de kerk, om voorbijgangers aan het denken te zetten. Ook de heilige Familie was ooit op zoek naar onderdak en veiligheid.

(Bericht van kerknet.be, vorige donderdag). 

Dit nieuwsfeit grijp ik graag aan voor een kleine bezinning en een aansporing, zowel aan minder spiritueel actieve mensen als aan gelovigen, van kerkgangers tot theologen. 

Elke familie is heilig.

Juist.

Heel goed dat hedendaagse priesters het traditionele geloof (nu eindelijk) op die manier gaan herlezen. En het met die oriëntatie ook gaan verkondigen. Vorige week was ik in Scherpenheuvel, de grote bidplaats van de Lage Landen. Ik sprak er in de zon in de ochtend met Peggy, die een tentje met heiligenbeeldjes en speelgoed uitbaat bij de basiliek. Ik kocht een kapelletje van haar, dat intussen de voorgevel van onze woning siert. We hadden een goed gesprek van een halfuurtje bij die gelegenheid. We deelden een stukje persoonlijk traject…. Peggy heeft één zoon. Zij is een tijdlang zwaar ziek geweest, maar ziet er weer stralend gezond uit, en is bij de basiliek zeven dagen op zeven present. Ik vertelde zelf van mijn gelovige overtuiging. Hoe ik bijna elke dag verscheidene keren signalen opvang, sinds jaar en dag, “je zit goed”. Providentia, heette dat in het Kerklatijn van de vorige tien eeuwen. God die plots even in je werkelijkheidje inbreekt. Die door een ongewoon, gelukkig toeval, jou bevestigt. Je inspiratie geeft op een verloren kruispunt.

En ik vertelde eveneens over mijn werkervaringen, als Bezinningsbegeleider in diverse centra, als Godsdienstleraar, als reizende journalist, als Tuinman (dit weekeinde staat er een leerzaam interview met een tuinman in Het Nieuwsblad, waaruit je mooi kan afleiden hoe mensen veranderd zijn in twee generaties, met minder diepgang en zorg, meer ongeduld). En over de periodes van werkloosheid vertelde ik, die vielen tussen mijn betrekkingen.

En ik gaf aan: in het kapelletje ga ik een moeder met kind een plaatsje geven, wellicht, en niet een typische Heilige Maria-met peuter-Jezus-op-de-arm. Want, zo benadrukte ik met de ernst van een doorleefd en doordacht standpunt:

“Iedere moeder verdient Eerbied”

Lever jouw persoonlijke bijdrage in die zin, daar waar je kansen daartoe ziet, aan het verfriste christelijk gedachtegoed: De Heilige Familie mag een beetje dalen, en onze eigen families ( die van vluchtelingen inbegrepen, inderdaad, Stephen), mogen een beetje hoger worden. Om het te zeggen aan de hand van een bekende uitdrukking uit de kerkleer en uit het evangelie (dat zijn de vijf grootse biografische verhalen over werken en denken, spreken en lijden van jezus van Nazareth). Ja, die bekende uitspraak toegeschreven aan Johannes de Doper, over Jezus:

Hij moet groter worden, ik kleiner.