Het middageten was voor mij vandaag zaterdag 24 juni 2023 (Sint Jan) de jaarlijkse barbecue van CD&V. Op terrein Den Dreef, voetbalclub OHL, 1e klasse. Bij aankomst begroette ik gastheer en partijvoorzitter Sammy Mahdi en volksvertegenwoordiger en gemeenteraadslid Els Van Hoof . Zij is een van de sterke madammen die mij helpt verzoenen dat nu ik eindelijk geen kind meer ben, de mannen minder aanzien genieten dan de vrouwen.  De Tijdsgeest is een raar beest.

Els doet onder andere opgemerkt goed werk rond sociale, pedagogische thema’s en als voorzitter van de parlementaire commissie Buitenlandse Zaken.

Ik schoof aan lege plek aan en even later bleek voormalig partijvoorzitter en minister van Gezondheid Wouter Beke naast mij te zitten. Hij maakte al snel een grapje, gericht aan kennissen die tegenover hem zaten, over wat ” is de ideale patiënt voor een psychiater?” Ik vroeg het hem en was benieuwd. “Degene die nog onvoldoende onderzocht is” zei hij. “Er scheelt immers iets aan iedereen”. Ik had een alternatief antwoord klaar dat tot hilariteit leidde: “Degene die de therapie kan betalen! ”

Van de gelegenheid heb ik gebruik gemaakt om in de kring etenden het belang van aandacht en eerbied te bepleiten voor mensen met psychische pijn. De voormalige minister bleef stil. Hij heeft ongetwijfeld hard zijn best gedaan, maar heeft in zekere zin zijn tanden stuk gebeten op deze problematiek. Ook zijn voorganger trouwens, de superminister Jo Vandeurzen. Tot op vandaag blijft de toestand schrijnend. Positief is dat GGZ tegenwoordig bijna dagelijks aan bod komt in de media. Toen ik het thema aanbrak in opiniestukken in De Standaard in 1997 bezette ik daarmee een pionierspositie. Dat is een verwezenlijking waar ik altijd trots op zal zijn.

Ik heb Wouter Beke tijdens de lunch herinnerd aan mijn advies aan hem, gegeven tijdens een lezing ca. 15 jaar terug, in het Provinciehuis, vanuit de zaal bij een boekvoorstelling van hem. Over het belang van zorg voor de mentale Gezondheid van de mens; door de politiek. Hij lijkt dat goed begrepen te hebben, gezien zijn minister functiekeuze later.

Toen ik dit idee uitsprak; knikte hij bevestigend in stilte. Wouter Beke moest zoals bekend uit de toppositie stappen een jaar geleden na publieke tegenstand over zijn communicatie. Tegenwoordig moet een minister zo empatisch zijn (of lijken) als je moeder…anders komt er gemor, zo lijkt het wel.  Het zijn emo-tijden op een bedje van digitale media.

Bij deze gelegenheid maakte ik een groepsfoto van een paar Limburgse politici. Uiterst links Wouter Beke, uiterst rechts minister Jo Brouns van Landbouw. Die laatste schrok toen ik hem op de man af vroeg hoe het hem verging als minister.Misschien is mijn communicatiestijl soms een beetje té direct, ook in face to face-omstandigheden.

Voorzitter Mahdi hield even later een bevlogen pleidooi pro vrouwenvoetbal, maar toen was het mijn tijd om op te stappen.

Ik had een afspraak met Rita Vrancken en Kristien Hemmerechts die over hun beider boeken over het Verzet tijdens WO II een interview gaven in Tweebronnen voor Boek Lokal : boekvoorstelling ‘Ge wint geen oorlog zonder verzet’ met auteur Rita Vrancken .