In deze tijden waarin onafwendbaar blijkt dat sommige groepen mensen ons, westerse lieden nogal fel haten, en wij niet anders kunnen dan gaan zoeken of daar redenen toe bestaan, is het misschien goed ons te herinneren aan een heel typerend aspect van de Geest die ons als groep, als cultuur al enkele eeuwen bezielt. Door toeval (eigenlijk is dat De Voorzienigheid, maar wie kent dat nog?) vond ik volgende passage die wel uiterst relevant lijkt bij dit gewetensonderzoek. Deze korte tekst werpt een helder licht op een centraal aspect van onze ideologie. Het citaat trof ik aan in een heerlijk boek dat ik sinds een paar dagen aan het lezen ben, waarover dadelijk meer. Lees mee als u wil, en stel u daarbij de vraag: Is het niet juist, dat de beschreven ondeugd, nergens anders ter wereld de mensen zo drijft, en dit al eeuwen lang?
“In dat najaar, zeggen zij, werd het laatste dier van de grote bizonkuddes door de Wasichu’s afgeslacht. Ik kan mij nog herinneren dat er zoveel bizons waren dat je ze niet kon tellen, maar er kwamen steeds meer Wasichu’s die ze doodmaakten tot er alleen nog maar hier en daar een stapel botten lag waar vroeger de bizons liepen. de Wasichu’s maakten ze niet dood om ze op te eten; ze maakten ze dood om het metaal waar ze gek van worden, en ze namen alleen de huiden mee om te verkopen. Soms namen ze de huiden niet eens mee, maar alleen de tongen, en ik heb vernomen dat er vuurboten (stoomgedreven raderboten, SHS) over de Missouri voeren die volgeladen waren met gedroogde bizontongen. Je begrijpt wel dat de mannen die dat deden niet goed bij hun hoofd waren. Soms namen ze zelfs de tongen niet mee; ze maakten al die dieren dood omdat ze er plezier in hadden. Toen wij op bizons joegen, maakten we er niet meer dood dan we nodig hadden. En toen er alleen nog maar stapels beenderen over waren, kwamen de Wasichu’s zelfs die botten bij elkaar rapen om ze te verkopen.”
Dit is een citaat uit het boek “Black Elk speaks”, de klassieker van John Neihardt, die het schreef op basis van de diepte interviews die hij (bekroonde dichter en schrijver uit Nebraska) maakte met de laatste grote Lakota-(Sioux) medicijnman, Zwarte Eland. (Ik vond het in “Turkoois en koraal. Leven onder woorden” (p. 174) van Alice Walker, een van mijn favoriete auteurs én denkende geesten. Zij is Afro-Amerikaanse, schrijfster en mystica die bekendheid verwierf tot bij ons toen zij het scenario schreef voor Spielbergs bekroonde film “De kleur paars”- The color purple. Een Grande Dame voor alle tijden, no doubt about that. – Als wij als cultuurgemeenschap, als vermoeide beschaving nog op redding willen hopen, dan zal het volgens ons toch vooral van dit soort profetische, authentieke, oorspronkelijke, helder denkende en sprekende figuren moeten komen. Zij verdienen een veel meer toegewijd gehoor!
NB. Alice Walker geeft over de term Wasichu nog deze noot mee:
“Wasichu was een woord dat de Lakota gebruikten voor de blanke, maar het verwijst niet naar de kleur van zijn huid. De betekenis is: “hij die het vet neemt”. Een blanke hoeft niet per se een Wasichu te zijn en omgekeerd.”
https://en.wikipedia.org/wiki/Black_Elk_Speaks
