De laatste tijd lijkt de overdreven politieke correctheid me een chronisch buikloopje te willen bezorgen. Verzameld links gaat richting taboesfeer die we doorgaans terugvinden bij echte mannen na de eerste menstruatie van hun puberdochter. Laat ik daarom vandaag voor een keer schrijven alsof Immodium nooit werd uitgevonden!

Terwijl wij, inwoners van friet- en bierland, het in de dagelijks omgang onbeschaamd hebben over bruin mannen, apen, makakken, geitenneukers, nachtwinkelmannen, zwarte pieten enz, lijkt de idee dat men verdraagzaamheid kan opleggen onaantastbaar. Deze afvalchinezen, brapen, lookbakkesen, terroristen, profiteurs enz., hebben gedurende een halve eeuw onze cuisine verruimd, waardoor een topprogramma zoals Komen Eten tot stand kon komen, maar gelukkig komen ze daarin zelden aan bod! Wij zijn namelijk Europees kampioen racisme en we zijn daar toch trots op?

Ik weet uw huis wonen!

Conflicten vind je overal, oplossingen zoek je door samen te werken! Waarom brengt men (etnische) groepen en (vooral) hun vertegenwoordigers/spreekbuis niet eens in kaart? Niet om ze te stigmatiseren of viseren, zeker niet om ze te labelen, maar om te weten met wie je moet praten. Ik denk daarbij niet onmiddellijk aan de erkende moskeeën, joodse gebedshuizen, sikhtempels, theeclubs van intellectuelen uit verre landen, of parenclubs van het vliegend spaghettimonster, maar wel aan volkse verenigingen die dicht bij de gewone mensen staan.

Het kosjer varken dat wel een dönertje lust

De integratiepolitiek faalde jaren geleden al, en niet enkel bij ons. Zelfs in de VSA beseft men dat hun melting pot enkel nog wishful thinking is. Cohabitatie bekt in mijn ogen best lekker, mits goede afspraken waaraan iedereen zich moet houden. Als we niet richting spiraal van geweld willen, moet er respect en verdraagzaamheid zijn van en voor alle culturen in Belgenland. En natuurlijk mag je daarbij verwachten dat toegekomen gemeenschappen het cultureel erfgoed dat wij koesteren omarmen. Zo moet iedereen b.v; Vlaams leren (ja, “Vlaamsch”!) in Vlaanderen, Waals in Wallonië, en zelfs Brussels in Brussel.

Ja, wij eten moddervarkens en heilige koeien, we houden van hardcore bikini’s, we knuffelen de hond i.p.v. hem te serveren met noodles en brullen mee op satanische melodieën om in een mum van tijd en marginaal bezopen, de belachelijk grote portie bitterballen tegen iemands gevel uit te kosten. Daarnaast hebben we nog wel wat vreemde gewoontes. Dat, en meer parlementsleden dan de Chinezen. So what?Neerkijken op andere talen en culturen is met die kennis van zaken op z’n minst vrij idioot.

Zijn we daarenboven vergeten dat we onze cijfers, astrologie, geneeskunde, wetenschappen, enz. gedeeltelijk of geheel aan de Arabieren en Aziaten ontleenden? Wat wel nog Europees van oorsprong is, zoals de basis van de westerse filosofie, werd destijds door de moslims gered toen we, achterlijk als wij West-Europeanen waren, in de middeleeuwen de brandstapels stookten met alle kennis die ons restte uit de Klassieke Oudheid. 

De hoop uit de puinhoop

In een overdreven gemondialiseerde wereld blijken we toch nog vaak achter het tuinhekje te willen leven. Bij ‘Mària van den Italiaan’ haalt nonkel Sooi al eens het meest foute Italiaans boven. Maar durft hij dat ook met het Turks in Frituur Ali? We kennen elkaar niet zo goed hé, dus net zoals den Sooi, zullen we er ons niet aan wagen. Gelukkig verschijnen er nu en dan gewone mensen ten tonele die een rol als bemiddelaar/verzoener toch nog zien zitten. 

Men benadert dit soort etnisch-maatschappelijke problemen doorgaans met de nodige abstracte bombast. Nu houd ik echt wel van onderbouwde dingen, maar dan moeten ze in dit geval wel voortkomen uit wat er op straat leeft. Het soort intellectuele betutteling, waarbij bepaalde academici er vanuit gaan dat een IQ van 130 een vereiste is om oplossingen voor dagdagelijkse problemen te onderzoeken, vind ik laatdunkend en vooral dom. Laten we eerlijk zijn: wie met de hedendaagse onderzoeksmethoden het buikgevoel van mensen perfect kan vatten, zou meer invloed op de scoorgrage politici verwerven dan Machiavelli met zijn Il Principe. En die handleiding gaat toch al een slordige 500 jaar mee… Ga je Jan, Fatima of Won Lu met de pet ooit kunnen begrijpen als je zelf een toga draagt? Ga je zelfs in zijn leefwereld doordringen? De intellectuele aanpak zal hier volgens mij even succesvol zijn als de poging van twee bejaarde klerikalen, met de belofte van vergeving der zonden op het kruis genaaid, om je seksappetijt te vergroten.

 “Het” probleem bestaat niet, want Jef is Juan niet en Louis heet nu Lola

De wekker is lang gegaan. We wonen samen, veelal together apart, en niemand gaat weg. Toch gaan tegenwoordig meer en meer door ideologie zotgedraaide mensen vlot over tot haatzaai- en zondebokpraktijken. Ja, er zijn problemen, maar gaan we aansturen op een burgeroorlog of zullen we elkaar opzoeken en problemen écht aanpakken? Zullen we eindelijk vragen wat mensen verwachten? Zullen we voor een keertje ook eerstde jongeren aanspreken? Want de jeugd, die moet je voor je winnen als je ouders of grootouders wilt bereiken. Men benadert de dingen steeds weer vanuit het standpunt van volwassenen, zwaaiend met het vingertje. Bestaan er dan ouders die alles van hun kinderen gedaan krijgen? Ouders leven voor hun kinderen, maar ze kunnen hen niet volgen. Dat is de realiteit. Als we nu meer inzetten op jeugdwerking, dan komt er misschien een langetermijnoplossing. Het loopt niet mis met de bejaarden, het loopt mis tijdens en relatief snel na de wilde jeugdjaren.

Inzetten op jeugd- en wijkwerking is niets waarmee je scoort, maar het is gewoonweg juist. Een goede aanpak zal geld, tijd en veel geduld vergen, want iedere mens, elke peer group, elk gezin, elke straat, elke wijk, is anders. Maar het is dat of blijven haten en (on)rustig afwachten tot, tja, tot wat eigenlijk…? In een tijd van besparingen is dit de enige open vraag: hoeveel mag de toekomst nog kosten?