De zesde staatshervorming is nog niet voltooid en sommigen dromen al van een zevende. Al die staatshervormingen zijn tijd en geldverslindend en zorgen ervoor dat de politici vooral met zichzelf bezig zijn. Een staatshervorming die de armoede bestrijdt en het multicultureel samenleven bevordert moet nog komen. Sommigen durven beweren dat de staatshervorming het bestuur dichter bij de mensen brengt. Ik stel echter vast dat inzake geregionaliseerde domeinen  het centrale Belgische bestuur gewoon vervangen wordt door een centraal Vlaams bestuur vanuit Brussel geleid wordt.

Wat kunnen ons de bijkomende staatshervormingen bieden? Een “confederalistisch model dat op het federale niveau een lege doos wordt?

Eens zal men ook als laatste obstakel naar het separatisme namelijk de sociale zekerheid aanspreken. Dit is het moment waarop  de sociale bewegingen zich zeker zullen roeren , de sociale zekerheid is immers hun eigendom.  

Waarom?

Net na de tweede wereldoorlog werd door de middenveldorganisaties als vakbonden mutualiteiten en werkgevers dit model uit de grond gestampt. De werknemers haalden hier onmogelijk geachte voordelen binnen. De gevestigde machten hadden immers schrik van de populariteit van de communisten. De partizanen hadden immers sterk bijgedragen in het verzet tegen de nazi’s en de bevolking was dat niet vergeten. Door veel toegevingen te doen aan het werkvolk werd de communisten de wind uit de zeilen gehaald.

Vandaar dat het ook logisch is dat sociale organisaties zich weinig laten horen inzake staatshervormingen maar ter verdediging van de federale sociale zekerheid alle hens aan dek zullen roepen. Hier betreden immers de politici het terrein van de arbeidersbewegingen en daar moeten ze afblijven.

Als men het ooit zou wagen de sociale zekerheid te splitsen wat in contradictie is met de idee van dit systeem zullen de straten van onze steden gevuld worden met rode en groen vlaggen, vast en zeker