Vorige maand is de
jaarlijkse zitting van de “United Nations Commission on the Status of Women”
(CSW), een zogenaamde “internationale commissie van vakmensen voor de juridische positie
van de vrouw”, bijeengekomen en heeft zij haar jaarlijks rapport
voorgesteld.
Deze commissie werd in 1946 ingesteld en behoort tot de Economische en
Sociale Raad van de Verenigde Naties, één van de zes belangrijkste organen van de VN
(waartoe bijvoorbeeld ook de Algemene Vergadering, de Veiligheidsraad en het
Internationaal Gerechtshof behoren). De doelstelling van dit orgaan is de
seksegelijkheid in de wereld te bevorderen, op te komen voor de universele
rechten van vrouwen, en te rapporteren over hoe zich de desbetreffende
situatie in de wereld ontwikkelt.
Eenmaal per jaar komt de uit 45 leden bestaande commissie in het
VN-hoofdkwartier in New York bijeen om de stand van zaken te bespreken,
overleg te voeren over te nemen politieke stappen, resoluties aan te nemen
en, programma´s te ontwikkelen. Ze is de hoogste en belangrijkste instelling
van de VN wat betreft vrouwenrechten.
Op de 59ste jaarvergadering welke vorige maand plaats had, werd een resolutie
aangenomen, waarin een land – let wel, één enkel land – veroordeeld wordt
voor het schenden van vrouwenrechten. Dit land krijgt daardoor van de VN een
soort speciale (negatieve) status aangemeten, omdat de schendingen waaraan
het zich schuldig maakt, als ongebruikelijk ernstig en bijzonder
noemenswaardig worden beschouwd.
Dat het echter maar over één enkel land gaat, kan enige verbazing wekken.
Vooral omdat wij met de regelmaat van de klok in de media bericht worden
over vrouwenrechtenschendingen in landen, zoals Pakistan, waar procentueel de
meeste vrouwen onder geweld door hun partners lijden, of Soedan, waar 88%
van de vrouwen onder de 50 jaar onderhevig zijn aan genitale verminking en
waar de minimumleeftijd voor een meisje 10 jaar bedraagt, of Saoedi-Arabië,
waar vrouwen lichamelijke straffen krijgen als ze niet de voorgeschreven
kleding dragen, en waar ze niet mogen autorijden of zonder een mannelijke
begeleider mogen reizen.
En het lijstje van landen waarvoor de commissie blijkbaar enig begrip kan
opbrengen voor hun ietwat ‘rare culturele geplogenheden’ wordt nog aangevuld
met o.a. de “Islamitische Republiek” Iran, waar vrouwen wegens overspel dood
gestenigd kunnen worden, geen voorzitter van een rechtbank mogen zijn, een
rigide hoofddoekdwang moeten opvolgen, en de toestemming van hun man nodig
hebben om buitenshuis te werken. En dan hebben we het nog niet eens over
Syrië, waar het regime verkrachtingen en andere vormen van geseksualiseerd
geweld tegen vrouwen inzet als oorlogsstrategie. En China, waar sprake is
van gedwongen abortussen en sterilisaties van vrouwen.
En wat te zeggen over
die talrijke landen, waarin “eermoorden”, vrouwenhandel, gedwongen
prostitutie en het hele palet aan ontbrekende politieke, individuele en
sociale rechten voor vrouwen, zo niet wettelijk toegelaten, dan toch als “normaal” worden aanzien?
Volgens deze eerbare commissie
is er dus in geen enkele van de voornoemde landen sprake van enige
noemenswaardige vrouwen-ongelijkheid, laat staan van ‘ernstige’ schendingen van
vrouwenrechten
Neen. Het land dat
als ENIGE door de “United Nations Commission on the Status of Women” in
een resolutie expliciet word veroordeeld, is: Israël.
En zoals het bij een
‘deskundige’ veroordeling betaamt, wordt ook deze als volgt gemotiveerd:
“De Israëlische
bezetting blijft de belangrijkste hindernis voor Palestijnse vrouwen wat
betreft hun ontwikkeling, hun zelfstandigheid, en hun deelname aan de
vooruitgang van hun samenleving.”
De bekende mensenrechtenactiviste Anne Bayefsky zegt sprakeloos te zijn
bij de vaststelling dat, enerzijds heel wat Islamitische landen waar vrouwen
als tweederangsburgers worden behandeld, blijkbaar buiten schot blijven,
terwijl anderzijds de VN de joodse staat eens temeer aan de VN-schandpaal
nagelt, en haar verantwoordelijk stelt voor de miserabele situatie van
Palestijnse vrouwen, welke grotendeels het gevolg zijn van de
vrouwonvriendelijke islamitische religieuze decreten en
tradities, alsook de cultuur van mannenoverheersing.
Deze onrechtmatige veroordeling van de
commissie is het zoveelste bewijs van anti-Israëlische ingesteldheid
vanwege de meeste VN-lidstaten. Terwijl men i.v.m. het Gaza-conflict van vorig jaar
Israël beschuldigde van het ‘afslachten’ van onschuldige burgers’, zwijgt
men over de tientallen van de 193 UNO-leden die niet enkel bij
defensieve, maar ook bij offensieve oorlogshandelingen, behalve veel meer
burgerslachtoffers maken, ook nog wetten hebben aangenomen waardoor
vrouwen naar de rand van de desbetreffende samenleving gedrongen worden.
Maar door het
stilzwijgen daarover, worden deze hier allemaal als onschuldig beschouwd.
Hoe dan ook, bij
nader toezien is dat niet zo verwonderlijk, bedenkend dat niet alleen
Iran tot de commissieleden behoort, Soedan zelfs plaatsvervangend
voorzitter van de commissie is, en ook de Palestijnen er zijn
vertegenwoordigd.
Deze resolutie, welke op initiatief van de Palestijnen en Zuid-Afrika in de
vergadering van de VN-vrouwenrechtencommissie ingebracht, werd met 27
“Ja”-stemmen aangenomen. Slechts twee commissieleden stemden tegen,
namelijk de VS en Israël zelf.
Bovendien waren er 13 blanco stemmen – waaronder, (dat zal niemand
verbazen), de leden van de Europese Unie. Om opportunistische reden
gaven de meeste Europese landen via hun onthouding te kennen dat zij het in ieder geval niet volledig
onjuist vonden om Israël als de nummer één onder de globale schenders van
vrouwenrechten te zien. Blijkbaar is het voor de westerse landen, gezien
de groeiende Arabische aanwezigheid in West-Europa, niet aangewezen deze
bevolkingsgroep tegen de haren in te strijken.
De Israël-bashing en
het hen
als schuldige aanwijzen voor alles en nog wat, begint enige vergelijkingspunten te
vertonen met de antisemitische golf in de eerste helft van vorige eeuw…
Eens te meer lijkt de geschiedenis zich deels te gaan herhalen.
Maar gelukkig zijn juist daardoor de Joden ervaringsdeskundige
geworden…
