Open VLD, SP-A en CD&V hebben geen verhaal meer, de N-VA heeft er wel eentje, dat is de vrijwel unanieme visie van opiniemakers dezer dagen. Ik citeer even Carl De Vos, in een recent opiniestuk voor deredactie.be: “N-VA heeft “een verhaal”, zoals dat tegenwoordig wordt genoemd. Het is niet evident om dat verhaal compact te beschrijven, maar het slaat aan. … De Wever brengt dat vrij strak en overduidelijk, zonder al te veel franjes en tierlantijntjes. Heel ingewikkeld en breed is het niet. Het is herkenbaar, intellectueel onderbouwd en vaak gebaseerd op emoties, zoals de rest van het leven. Ontgoocheling en verontwaardiging, grote bezorgdheid, boosheid ook, maar gecombineerd met de hoop en ambitie om de staat, de politiek, de samenleving te veranderen, om ons beter te beschermen en meer rechtvaardigheid te brengen.”
Ik wil in dit stukje argumenteren dat N-VA, of beter gezegd de Wever (want de partij valt toch samen met hem), niet één maar wel négen wervende verhalen heeft. Minstens. Een beetje zoals een kat 9 levens heeft, voor elk wat wils dus. Zowat elke doelgroep wordt door De Wever ‘bediend’, in tegenstelling tot de vrij rigide en conservatief ogende partij die ze onder Geert Bourgeois nog was. N-VA is anno 2012 al even lenig en soepel als een kat die zich klaar maakt om te springen.
Ik som al die wervende verhalen even op:
• Eerst en vooral heb je het verhaal voor de (eerder rechtse, en Vlaams gevoelige) lezer van De Standaard: columns die een sfeertje ademen van “al wat links is, vals is”, en uithalen naar de mei ‘68ers (maar dan op een gesofisticeerde manier onder woorden gebracht, noblesse oblige). Deze De Wever heeft het ook over de N-VA die zal gaan voor de confederalistische ‘sprong voorwaarts’ (of “echte” Copernicaanse omwenteling) in 2014, “want dit land vormt eigenlijk twee democratieën, niet één”. N-VA is dus de partij van de echte, structurele verandering. De al wat oudere lezer van de Standaard wordt door zelfverklaard ‘conservatief’ De Wever ook op zijn wenken bediend, als hij een boompje opzet over ‘normen en waarden’. Het verhaal van de twee flanken in N-VA duikt ook regelmatig op bij bevriende journalisten – De Wever zelf zou wel compromisbereid zijn, maar ja, Frieda en Geert, die zien overal kaakslagen … (zucht). “N-VA is een partij die haar verantwoordelijkheid wil nemen” (zelfs als ze in 2014 de staat wil opblazen). Ik voeg eraan toe dat De Standaard ook andere lezers heeft (waaronder ondergetekende), maar je begrijpt het plaatje.
• Dan heb je een De Wever voor de lezer van Dag Allemaal en het Laatste Nieuws (die laatste met uitzondering van activist Luc Van der Kelen, uiteraard). Frituur ’t Draakske, vroeger, en sinds een tijdje de diëtende De Wever, komen hier uitgebreid aan bod. En zijn vrouw mag ook al eens een column schrijven.
• De Wever heeft ook een Voka-verhaal in de aanbieding voor Vlaamse bedrijfsleiders en de Waalse zakenclub ‘Cercle de Wallonie’ – waarbij hij uitgebreid de lof zingt van Gerhard Schröder, de enige “linkse” die in zijn ogen genade vindt, uiteraard wegens zijn doortastende arbeidsmarkthervormingen. Dalrymple’s denkbeelden duiken hier nogal eens op, dat hoeft geen betoog.
• De Wever mikt echter af en toe ook op de bruine onderbuik van de samenleving, zeg maar de voormalige (en huidige) Vlaams Belang aanhang. “De gewone mens spuwt op de media”, het flinkse immigratiebeleid van Francken en co, uithalen naar intellectuelen, ook weer Dalrymple (maar dan gericht op de arbeidsschuwe migranten die van een uitkering zouden profiteren), het gamma bij deze De Wever is uitermate breed. Noem het de ‘Tea Party’ of de anti-establishment De Wever.
• De Wever bedient ook soms de tegenovergestelde doelgroep, intellectuelen (of zelfverklaarde intellectuelen) dus. Zijn ‘Kostbaar weefsel’ columns, opiniestukken over identiteit en burgerschap, de intellectuele schermutselingen met De Gucht en Verhofstadt in de Standaard, … het geeft de Wever allemaal het aura van de ‘intellectueel’, “de man die onder zijn generatie van politici intellectueel eigenlijk zijn gelijke niet kent. Luitenant Siegfried Bracke mag ook af en toe opdraven met een intellectueel aardigheidje of bon mot om deze De Wever van wat morele steun te voorzien.
• De Wever heeft ook een goeie soundbite voor het buitenland – “België is de zieke man van Europa” (Der Spiegel), “België is nog net geen ‘failed state’, … (tot de markten moeilijk gaan doen, dan neemt De Wever doorgaans wat gas terug, kwestie van die andere doelgroep (bedrijfsleiders) niet voor het hoofd te stoten). En nu heel de Eurozone ziek lijkt, hoor je ‘m ook niet meer in die termen.
• De Wever ligt (of lag?) ook goed bij de Humo-lezer en kijker van “de slimste mens”: dan zie je een De Wever die ad rem is, en getuigt van zelfrelativering (het omgekeerde van Bourgeois, quoi).
• De Wever heeft ook ongetwijfeld een coherent verhaal voor de Antwerpenaar, maar daar wil ik als niet-Antwerpenaar niet veel over kwijt. Het dient zich alvast veelbelovend aan, met De Wever in de vooroorlogse dubbeldekker. Deed me een beetje denken aan Rudolf Hess (al muisde die er vanonder, geloof ik).
• Terzake mag dan weer regelmatig de jeremiërende De Wever verwelkomen, die kreet “ze zijn allemaal tegen ons”, samenzweringen tegen de N-VA ontwaart “ze hebben N-VA er uitgebonjourd”, …
• De Wever voor de gewone werkman, dan, “t is allemaal de schuld van de Walen”, frituur ’t Draakske duikt hier ook weer op. Die De Wever is stilaan ontmaskerd, al blijkt dat nog niet helemaal uit de peilingen.
Dan heb je nog de Bart die kromme historische vergelijkingen maakt, of mank lopende vergelijkingen met politieke trends en ontwikkelingen elders in de wereld (“een immigratie-succesverhaal zoals Obama is niet mogelijk in België”, terwijl we toch ook Di Rupo hebben). Uiteraard is er ook een De Wever die aansluit bij de ‘grondstroom’ in Vlaanderen, zwerend bij noest werk, we moeten op de kleintjes letten, rechten maar ook plichten, etc. Maar we zijn de 9 levens al lang voorbij, ik hou er dus beter mee op.
De peilingen ogen in elk geval goed voor N-VA. ’t Moet zijn dat ze een ‘verhaal’ hebben.
