Tinneke Beeckman stelt in De Standaard van 4.2.2021 dat “politici beginnen te beseffen dat levensnoodzakelijke beroepen meer ondersteuning verdienen: dat is fijn, maar het volstaat niet.”

Ik zal me hier verder niet laten afleiden door de mogelijke gevolgen van het gebruik van een mannelijke meervoudsvorm in een negatieve context.
Wel eventjes bij het makkelijk viseren van onze verkozenen als zouden zij vandaag aan de bron en aan de sturende knopjes van de praktijk van onze samenleving staan.
Ooit werden prinsjes opgevoed op basis van vorstenspiegels die, naast de heilige schriften, raad moesten brengen voor de toekomstige vorst met een semi-goddelijke status. Sedert Jean-Jacques Rousseau en John Locke weten we dat politiek een emanatie is van het volk en dat die delegatie centraal staat in de werking en beleving van de democratie. Onze tijdgenoot John Rawls legt uit dat politiek sturend optreedt door duidelijk te maken wat er in tegenstrijd is met het algemeen belang.
Met andere woorden moet de politiek gevoelig zijn voor wat er leeft en aan visie ontwikkeld wordt in de samenleving, maar bepaalt zij niet langer alles op basis van de cuius regio, eius religio rechtsregel die door onze Habsburgse Keizer Karel V moest worden toegestaan bij de Vrede van Augsburg van 1555. Pas bij de Vrede van Westfalen die in 1648 een einde stelt aan de niets ontziende dertigjarige oorlog, wordt naast de Roomse en Lutherse godsdienst ook het Calvinisme officieel erkend als mogelijke godsdienstkeuze door de vorst.
Die dynamiek is vandaag omgekeerd in de primauteit bij het volk dat onder meer via politieke partijen aangeeft hoe het algemeen belang in ieders belang wordt ingevuld. Wat ons vandaag bindt is het besef dat de mens in de samenleving het in voor- en tegenspoed beter heeft dan het individu in de vrije natuur.

Mag ik hopen dat de COVID19-crisis niet tot de hierboven geciteerde selectieve conclusie leidt?

De sociaaldemocratie is niet langer in staat om vanuit een welomlijnde visie en vanuit een intern monolithisch blok dé klassenstrijd aan te gaan.
Iedereen wordt vandaag in de professionele en familiale sfeer zwaar gesolliciteerd en constant geëvalueerd op de intenties en op het resultaat. Elkeen is onmisbaar vanuit de individueel ontwikkelde professionele capaciteiten. Naast de strikt professionele meerwaarde komen daar de bezorgde en assertieve capaciteiten bij. Voor mannen en voor vrouwen. In de non-profit en in de profit sector.

Gelukkig leven we vandaag niet meer in de situatie van 1 eeuw terug toen de jongvolwassenen in opdracht van de natiestaat naar het front werden gestuurd. Niet dat we vandaag als samenleving gevaccineerd zouden zijn tegen dergelijke gruwel. Maar het besef dat oorlog uitgaat van het recht van de sterkste ongeacht de ingeroepen redenen voor de confrontatie, zijn de enige garanties die we moeten blijven koesteren. Duurzame democratie vraagt voldoende confrontatie in de samenleving die wordt beslecht op basis van argumentatie en tegenargumentatie. Niet op basis van alle middelen die in oorlogstijden toegestaan zijn en waarbij de uitslag wordt bepaald door de efficiënte inzet van de beschikbare middelen.

In het kader van de huidige sanitaire crisis moet iedereen beseffen dat elke vorm van voorkeursbehandeling de prioriteiten van de volksgezondheid kunnen schaden. Wie het zwaarst rechtstreeks getroffen wordt verdient alle prioriteit, samen met wie mee het leed kan verhelpen.
Jongeren die zich zwaarder getroffen voelen, moeten beseffen dat ze niet alleen staan.
Wie in een land woont waar er geen veralgemeende vaccinatie wordt gepland, moet de mogelijkheid krijgen om een mondiale vaccinatie op korte termijn te bepleiten om bv. ook de mondiale bedreiging door mutaties van het virus voor te zijn. Zelf moeten we ons beraden wat de uitbreiding van de productiecapaciteit van vaccins vandaag in de weg staat.

Deze sanitaire crisis is dus wel een beetje oorlog, om dit jaar 2021 terug te kunnen keren naar de normaliteit.