Hoe meer ik
(politieke)filosofie lees, hoe meer ik de behoefte voel om te schrijven. Er is
te veel gaande in de wereld om te zwijgen. Vaak schrijf ik over zaken die in mijn leven een
rol spelen. Vandaar dat ik regelmatig over cannabis schrijf. Niet alleen vind
ik cannabis een fantastisch genotsmiddel, beter dan ieder ander dat ik al geprobeerd
heb, maar naast de eigen individuele cannabiservaring vergezellen vele andere elementen het cannabisgebruik dat het vertellen waard zijn.
Met weinigen zijn de verlichte geesten die het huidige
repressieve cannabisbeleid in vraag durven te stellen.
Los van de
fijne herinneringen en ervaringen, die zich bijna steeds in de illegaliteit
afspelen, schrijf ik over de marginaliserende en barbaarse consequenties van
het repressieve beleid ter zake. Indien we ervan uitgaan dat we ons op een
humane manier ten opzichte van andere mensen moeten opstellen dan vraag ik u,
waar schuilt het humane aspect wanneer men mensen omwille van andere gewoonten minacht,
stigmatiseert en als crimineel behandelt? Zijn we dan zo ver verwijderd van de
willekeur die als reden fungeerde om anders- of ongelovigen naar kerkers en
brandstapels te verwijzen? Met weinigen zijn de verlichte geesten die het huidige
repressieve cannabisbeleid in vraag durven stellen.
Waarschijnlijk
komt deze vraag uit het gegeven dat ik al bijna
dertig jaar lang een crimineel ben in dit conservatief, cannabisdemoniserend en alcoholminnend koninkrijk zonder
werkelijk te begrijpen waaraan ik dit predikaat verdien. Het cannabis
roken heeft geen crimineel van mij gemaakt, wel de wetgever die een zeer
slechte wet decennia geleden goedkeurde op louter morele gronden, en die
vandaag te koppig lijkt om zijn ego bij te stellen, en deze onjuiste justitiële
inschatting ongedaan te maken. Geen enkele rationele argumentatie kan uitleggen waarom cannabis
illegaal is en alcohol niet. Geen enkele! Toch vormt deze onrechtvaardigheid het huidige decor voor veel cannabisgebruikers wereldwijd.
Het puur recreatieve cannabisgebruik wordt door de pers voorlopig
nog in de duisternis gelaten, waardoor mythen ontstaan of overleven.
In België krijgt
vooral medicinale cannabis de
laatste tijd, en heel terecht trouwens, aandacht van de mainstream media.
Eindelijk durven een paar journalisten en eindredacteurs het onderwerp te
bespreken. Het recreatieve cannabisgebruik wordt door de pers voorlopig
nog in de duisternis gelaten, waardoor mythen ontstaan of overleven. Soms wordt
er in een krant plaats gemaakt voor een persoonlijke
oproep voor legalisering. Maar de Belgische kranten of media durven zelf
geen standpunt innemen zoals een jaar terug hun moedige Amerikaanse collega’s
van de New York Times deden. Repeal
prohibition again[1]
blokletterde de krant, een kreet van de redactie. Even had ik het gevoel dat er
ergens ter wereld journalisten waren die de uitermate pijnlijke situatie van de
cannabisgebruiker juist inschatten. Een uitzonderlijke prestatie.
Al dertig jaar heb ik het gevoel dat ik me moet
verbergen wanneer ik cannabis rook.
Zover zijn
we in de lage landen nog niet. Al dertig jaar heb ik het gevoel dat ik me moet
verbergen wanneer ik cannabis rook. De politie zou plots kunnen opduiken. Nooit
kan je een buur echt vertrouwen. Het onwettelijk statuut zet aan tot klikken en
chantage. Geen wonder dat sommige mensen klagen over paranoïde gevoelens. Wat
natuurlijk niet zoveel zeggen is, dan dat cannabis schizofrenie veroorzaakt, wat
sommige onderzoekers en beleidsmakers al decennialang tevergeefs willen
bewijzen. Trouwens, nu blijkt dat tabak
wel eens de boosdoener bij
schizofrenie zou kunnen zijn. Nicotine zou de dopamine afscheiding
overactiveren met de ziekte als gevolg. Hoe zullen beleidmakers met dit nieuws
omgaan? Negeren? Dat tabak kanker veroorzaakt, hebben ze meer
dan veertig jaar, onder druk van lobbyisten, betwijfeld of ontkend.
nu blijkt dat tabak
wel eens de boosdoener bij
schizofrenie zou kunnen zijn.
Maar omdat de
aarde één grote planeet is en we allemaal verbonden
zijn, hebben cannabisgebruikers toch steeds vaker redenen om de toekomst met
vreugde te verwelkomen. Ada Colau, voormalig woordvoerster en strijdster van de Plataforma de Afectados por la hipoteca (Platform
voor de gedupeerden van de hypotheek) in Spanje, is sinds juni de burgemeester
van Barcelona. Ze zal het plan dat haar voorganger, burgemeester Trias, nog
vlug in mei goedkeurde, met als doel om het gros van de Cannabis Social Clubs
(CSC) te sluiten, herbekijken en
herevalueren. Wellicht zal de burgermoeder minder streng optreden ten
aanzien van de CSC.
De
wet reguleert het recreatieve en medicinale cannabisgebruik. Iedere volwassene
mag negen gram cannabis bezitten en tot zes cannabisplanten kweken
Nog beter
nieuws bereikt ons uit Zuid-Amerika. Ongeveer twee weken geleden werd in Chili
een wet goedgekeurd nadat verschillende pro cannabismanifestaties plaatsvonden. De
wet reguleert het recreatieve en medicinale cannabisgebruik. Iedere volwassene mag
negen gram cannabis bezitten en tot zes cannabisplanten kweken[2].
Vreemd is dat je je voor het telen van je eigen cannabisplanten moet laten registreren, vergelijk dit met een situatie waarbij de overheid voor het brouwen van bier of wijn op
kleine schaal een verplichte registratie zou invoeren. Voor medicinale
cannabis is vanzelfsprekend een medisch voorschrift nodig. Latijns-Amerika is
samen met de VS, op statelijk niveau, een vertegenwoordiger van de nieuwe,
minder repressieve benadering van het medische en recreatieve cannabisbeleid waar
het oude continent nog veel van te leren heeft.
Hoe dan ook, dit feestelijk en warm Chileens besluit, inspireert
me tot de vreugdekreet: ‘Chili con cannabis’.
Volg het cannabisnieuws op facebook via weed like to talk-Belgium.
[1] Herzie het verbod (op cannabis) opnieuw.
[2] Een beetje een vreemde wet want zes planten
leveren meer dan 9 gram cannabis op.
