Nooit gedacht dat ik ooit nog eens in de pen zou kruipen om
McDonalds te verdedigen, maar de manier waarop de multinational in Brugge door
het stadsbestuur gepest wordt, roept allerlei vragen op.

Op 17 december opende McDonalds een nieuwe vestiging in de Steenstraat,
de belangrijkste winkelstraat van Brugge, op een boogscheut van de Markt. De
stad Brugge, met als voortrekker de schepen van Ruimtelijke Ordening Franky
Demon, had zich hiertegen verzet, maar de keten heeft zich daar niets van
aangetrokken, gesteund door een vergunning van de provincie West-Vlaanderen.

Het fastfoodrestaurant bevindt zich in een historisch pand
(1527), in een voormalig KBC-gebouw. Van buitenaf is amper te zien dat het om
een McDonalds gaat, binnen ziet het er behoorlijk fraai uit, zelfs de schepen
van Ruimtelijke Ordening geeft toe dat ze de restauratie goed aangepakt hebben.
Totale kostprijs ervan: meer dan vier miljoen euro.

Maar het stadsbestuur houdt voet bij stuk en heeft verzet
aangetekend bij de Raad voor Vergunningsbetwistingen, waardoor de mogelijkheid
bestaat dat McDonalds de tent weer moet afbreken.

Een plausibele argumentatie voor het verzet is er niet. In
de plaatselijke pers verdedigde Franky Demon zich door het onder meer te hebben
over de Steenstraat als ‘handelsas met bovenregionale uitstraling in het Brugse
kernwinkelgebied’.

In deze straat met ‘bovenregionale uitstraling’ zou dus geen
plaats zijn voor een van de grootste multinationals ter wereld? Begrijpe wie
kan.

Ander argument van de schepen: de stad wil in de Steenstraat
vooral kwaliteitszaken onderbrengen. Als de zaken die er nu gevestigd zijn de
norm voor kwaliteit uitmaken: je vindt er nogal wat chocolatiers die hun
klanten aantrekken met chocolaatjes in de vorm van penissen, vagina’s  of vrouwenborsten in hun vitrines. Veel
kledingzaken en warenhuizen staan ervoor bekend het niet al te nauw te nemen
met mensenrechten en laten hun spullen vervaardigen in derdewereldlanden waar
de arbeiders uitgebuit worden. Voor de rest vind je er vooral winkels die je in
alle andere grote steden vindt.

Schepen Franky Demon heeft er overigens een handje van om met
subjectieve argumenten zijn idee-fixe te verdedigen. De aanwezigheid van een
ander fastfoodrestaurant, Quick, op amper driehonderd meter van McDonalds, niet
in de Steenstraat maar op de Markt, verantwoordt hij door te stellen dat de
Markt een ‘rustpunt’ is. Een wát? Een rustpunt! Om diezelfde reden mag Quick
meeneempakketjes verkopen en McDonalds niet. Geen wandelende fastfoodies in de
Steenstraat. Tenzij ze hun waar natuurlijk gekocht hebben in een van de
frietkoten op de nabije Markt, of tenzij het warme wafels zijn of ijsjes of
pasta.

Ik ben geen fan van McDonalds, verre van (één keer en daarna
nooit meer), maar de hardnekkigheid van het stadsbestuur zou erop kunnen wijzen
dat privébelangen van de mandatarissen een grotere rol spelen dan we wel denken.
In de onmiddellijke omgeving mogen bedenkelijke commerciële musea in al dan
niet historische gebouwen (zoals een biermuseum, een frietmuseum, een
chocolademuseum, Historium, Dali, Picasso, enz.) ongehinderd hun ding doen,
zélfs met subsidies van de overheid, maar de restauratie van een pand dat de
overheid niéts kost en werk verschaft aan 45 mensen, is voor de stad Brugge een
brug te ver.

Brugge: stad van zeven maten en veertien gewichten.