In België
ligt de syndicalisatiegraad zeer hoog.
Dit heeft ervoor gezorgd dat de sociale conflicten tot een minimum herleid
werden. De overheid en de werkgevers wisten dat er een sterk mobiliserende
kracht tegenover hen aan de onderhandelingstafel zat.

Vandaag met
de extreem rechtse regeringen in aantocht (in DEWEVERLAND hebben we dat al) zal
dat meer dan ooit nodig zijn.

Vakbondsmilitanten
moeten de werknemers ervan overtuigen dat hun lidmaatschap  niet enkel dient als een verzekering tegen
persoonlijk onheil bij een conflict met de baas maar heel wat verder gaat.

Alle
verworvenheden zoals vakantiegeld, 38 urenweek, één man één stem, werden nooit
via het parlement verkregen maar steeds via vooral syndicale actie. Acties die
niet mogelijk geweest waren zonder sterke achterban (lees: de macht van het getal)
.

Gezien de precaire
situatie vandaag is het nodig dat we zoveel mogelijk leden hebben, ja zelfs
militante leden. We moeten minder de nadruk leggen op onze individuele
voordelen zoals maaltijdcheques, bedrijfswagen en tweede  pensioenpijlers want dit zijn kapitalistische
uitwassen waar de vakbonden te snel in mee gegaan zijn. Ons accent moet liggen
op een sociale strijd, te voeren voor het algemeen maatschappelijk belang.  Een solidaire warme samenleving zonder
uitsluiting.