De Buurtinformatienetwerken (BIN’s) bestaan 20 jaar en vanwege het succes vragen de coördinatoren meer ondersteuning en middelen
van de overheid. Er zijn nu al enkele honderden BIN’s in Vlaanderen operationeel, in vele verkavelingen kom je de bekende sticker tegen. Het gaat om lokale samenwerkingsverbanden tussen burgers, politie en gemeentebestuur met als doel de veiligheid te verhogen en vooral
inbraken te voorkomen. In principe een prachtig initiatief, maar in de praktijk gaan BIN’s al eens uit de bocht en zie je een omgekeerd effect: burgers die de stuipen op het lijf gejaagd krijgen en zich onveilig en opgejaagd gaan voelen. Zelf ben ik uit mijn BIN gestapt na een zoveelste verstoorde nachtrust.
“Er
is
een
gaatjesboorder
betrapt
in
de..-straat
nr.
…
De
bewoners
hebben
hem
zien
wegvluchten
via
de
tuin.”
De
stem
van
de
politieman
klinkt
dreigend.
Het
is drie uur ‘s nachts. De vaste telefoon in de hal beneden had al twee keer
gerinkeld. Ik had die niet gehoord, mijn vrouw wel, ze
wipte verschrikt uit bed en holde de trap af – maar net toen ze de
telefoon oppakte viel hij stil. Ik dacht meteen aan het ‘Buurt
Informatie Netwerk’ waarbij we zijn aangesloten, hoewel ik
voor dit jaar mijn lidgeld niet had betaald omdat ik die nachtelijke
alarmen beu was. En de loze waarschuwingen dat er een verdacht sujet rondloopt in mijn straat.
Mijn
vrouw knipte alvast alle lichten in huis aan.
Ik
nam de telefoon mee naar boven want ik wist uit ervaring dat de
politie niet zou ophouden voordat ik de ‘2’ had ingetoetst –
‘boodschap beluisterd’. Ik lag net weer in bed, toen de telefoon
inderdaad overging.
Eerst krijg je een opgenomen vrouwenstem te
horen, laag, donker en vol drama, die waarschuwt voor wat komen gaat. Opletten geblazen! Een nachtmerrie wordt werkelijkheid.
En dan komt het bandje met de politieman van wacht. Hij meldt dat de gaatjesboorder betrapt was in een aanpalende woonwijk en dat we moeten opletten. En, zoals verwacht, dat we alle lichten in huis moeten aansteken.
Ik kijk door het raam, maar alles
is rustig en muisstil. Behalve dat bij de buren ook licht brandt.
Een
nacht midden in de werkweek, honderden mensen die deel uitmaken van
het BIN zijn uit bed gebeld en kunnen wellicht, zoals wij, de slaap
moeilijk vatten nadien. Angstvallig luisterend of er niemand gaatjes
aan het boren is in een raamkozijn, om via die inbrekerstechniek het huis binnen te kunnen sluipen.
Gevolg: een houten kop ‘s anderendaags en een slecht
humeur.
Wat
twintig jaar geleden begon als een positief maatschappelijk project, een buurt die de handen in elkaar slaat om over mekaars
veiligheid te waken, lijkt een excuus geworden voor de lokale politie om zelf
niets te hoeven doen, enkel de bevolking te laten horen dat de
telefooncentrale bemand is ‘s nachts. In plaats van gewoon zelf een patrouille
uit te sturen om in de buurt rond te rijden en, wie weet, de
gaatjesboorder te vangen.
Is dat te simpel geredeneerd? Mischien wel. Maar ik kan er ook niet aan doen. Niets zo ellendig als in het holst van de nacht wakker te worden gebeld.
