Het doet goed om dezer dagen een minister in functie te lezen en te horen met een begeesterende boodschap. Bart Somers heeft zich in Mechelen en nu in Vlaanderen ontpopt als een baken die met zijn positieve boodschap aantoont hoe de onverdraagzaamheid zich in onze wereld nestelt.
Toch lijkt me zijn analyse over de voetbaltopper Club Brugge – Anderlecht afgelopen zondag net iets te licht. Hij geeft dan ook aan zelf geen voetbalfanaat te zijn.
Voetbal en geweld
Zowel CBKV als RSCA hebben een zeer verscheiden spelerskern en het blijft me altijd opvallen hoe natuurlijk die diversiteit bij de supporters leeft. Supporters maken geen onderscheid, dan over de kwaliteiten op het veld van hun team.
Dit in schril contrast met de analyse van de concurrentie waar destabiliseren op leuke en minder leuke wijze schering en inslag is.
Ik heb het meegemaakt na een eerdere wedstrijd dat Vincent Kompany wordt uitgespuwd door de blauwzwarte supporters als trainer van dé tegenpartij die zichzelf ook graag als dusdanig profileert. Maar als hij destijds, of andere spelers vandaag optreden als Rode Duivel of in internationaal verband verdwijnt dit negativisme als sneeuw voor de zon.
Het is in die context trouwens ongepast dat Vincent Kompany in een polemiek verwijst naar zijn verleden als Rode Duivel, terwijl het onlangs duidelijk is geworden dat hij zijn collega van Manchester City gebriefd heeft over zwakke punten bij Club. Was dit een blijk van leedvermaak of van zelfoverschatting?
Samenleving en geweld
Ik vind het leuk om supporters voor de match toe te wensen dat de beste ploeg mag winnen. Iedereen corrigeert me onmiddellijk dat het eigen Club Brugge of Anderlecht moet winnen, wat ook de prijs daarvoor mag zijn. En daar ligt allicht de echte oorzaak van de individuele en blijkbaar herhaalde incidenten aan de hoofdtribune vorige zondag: Als supporter ga ik naar het voetbal om voor mijn ploeg te supporteren. Al te vaak supportert men voor zijn of haar ploeg in een voetbalstadion. Waar is de Britse traditie van fairplay heen?
Wat buiten de aandacht blijft is het structureel geweld in en rond het voetbalveld.
Na de terreuraanslagen van 22 maart 2016 in Brussel en Zaventem kwamen verontruste Brusselaars elke dag ingetogen samen met bloemen en knuffels voor het iconische beursgebouw in hartje Brussel. Op 27 maart 2016 werd deze vreedzame herdenking brutaal verstoord door 450 hooligans die in zwarte kleding en verenigd over ‘diverse’ voetbalclubs heen, een spoor van vernieling achterlieten tussen Brussel-Noord en het Beursplein.
Een andere bemerking bij de tussenkomst van de Vlaamse minister is zijn liberaal discours. Hij gelooft in het individu dat moet gestimuleerd worden binnen een maatschappelijk verband. Ik vrees daarbij voor een vrijheid-blijheid verhaal. Die vrijheid wordt vandaag zo absoluut ingevuld dat de freedom of speech primeert op kwaliteit en ervaring. Waarom vergapen wijzelf en media zich op de 10% niet-gevaccineerden terwijl de 90 % Vlamingen die wel gevaccineerd zijn aangeven dat vrijheid enkel kan gegarandeerd worden door een toegankelijke en kwaliteitsvolle gezondheidszorg-sociale zekerheid en onderwijs. Met die aandacht voor een minderheid spelen we in de kaart van de antivaxers die zichzelf graag als een avantgarde zien en zich als dusdanig engageren.
Iedereen hoort de ambitie te hebben om binnen een deelterrein een maatschappelijk nut te verwezenlijken. Deze ambitie leert ons ook dat professionele en maatschappelijke meerwaarde in een samenleving via welbegrepen delegatie aan belangenverenigingen, het maatschappelijk middenveld en via de politieke besluitvorming wordt gerealiseerd. Of zoals Kop Van Eynde (Volksgazet) het ooit stelde: politiek gaat niet over gelijk hebben, maar over gelijk krijgen. Elk dag herbeginnen dus.
