Haha. Ik kan schrijven.

Mijn dodelijk-gevaarlijke problemen zijn voldoende ontmijnd. Zoals Einstein, voel ik mij. Die merkte terecht op: “Als een dier, neem nu een lieveheerbeestje (Ladybird), zijn problemen niet oplost, gaat het dood. Als ik mijn (wiskundige) problemen niet opgelost krijg… is dat geen probleem, in the end of the day”. Dat is het grote verschil, zegde de diepreligieuze positieve-wetenschapper, tussen de mens en de dieren.

Anna. Een van de meest menswaardige vrouwen die ik heb mogen ontmoeten. Zielen die ik heb mogen ruiken. Zo gaat dat. Zoek haar foto maar eens op. Om u dat mogelijk te maken, ik ben in een gulle bui: dit is haar familienaam: Politovskaya. – Een kop om nooit meer te vergeten, om lief te hebben tot in de na-wereld. Zij had hem gespot. Lang voor wij dat deden, in ons gemakkelijke vaderlandje. De nieuwe tsaar. De nieuwe Iwan de Verschrikkelijke. De nieuwe antichrist. Dat laatste mag je vrij letterlijk nemen. Anna schreef tijdig, met diep inzicht in de mens en de duivelse mens: “Alles wat Poetin aanraakt, o n t h e i l i g t  hij”.

Als ik zo iets lees… Verander ik. (Dat is zoals een roman lezen of een studie. Je bent een ander mens erna. Het is een uitzuiveringsproces.) Als ik Anna’s woord overdenk… Indien ik niet diepreligieus zou zijn, ik zou het worden.

Nooit heb ik zo goed het begrip Heilig begrepen. En het tegendeel. Wee de samenleving (nu: Apartleving) die dit begrip laat wegslijten in haar taal.

Problemen dus.

Bij ons heeft Etienne Vermeersch weer iets uitgestoken. De bladzijden van De Standaard weekendeditie ontheiligd. Ik ga het er niet over hebben. Dat zou mij ontstemmen. Liever denk ik aan de mensen waar hij het meende over te hebben. De mensen met exotische wortels. Met “andere origine”. En aan de Reizen die zij in hun Ogen dragen. – –

Toen ik hem voor het eerst ontmoette… Wil ik er weer aan denken? Ik pakte hem hard aan, met krachtige argumenten en zelfs voor mij ongewoon veel gedrevenheid en dragende stem. Beschuldigend. Cassant. Italiaanse armgebaren incluis. Toen heeft de geleerde professor, vooraan onderaan zijn duizend aanhangers in die aula in Gent, vriendelijk en rustig een antwoord geformuleerd. Hij begon met een impressie bij mijn activiteit: “Willst du mein Bruder nicht sein… dann schlage ich dir den Schädel ein!”. Van Goethe.

Ik weet het, trouwe lezer, u roept mij dag en nacht met stille stem op om het tegen die Etienne op te nemen. Mijn spiegelbeeld, ik Stefaan. Neen. Ga ik niet doen. Ben ik te lui voor. Gelukkig ook. – En weet u: mensen als de journaliste Politovskaja, geconfronteerd met het ergst denkbare menselijke kwaad… die begrijpen iets dat van essentieel belang is om te leven en te overleven. Ik vrees dat ik er niet goed aan doe mijn heilige Lichaam en mijn nobele aangezicht bij die harteloze, buitengewoon on-vaderlijke, destructief denkende oude man te brengen. Ik zou mijn Lichaam en Ziel (wellicht, neen, zweifellos), ontheiligen.

Heinrich Böll, nu Nobelprijswinnaar en in de zevende hemel van de grote schrijvers, wees zijn tijdgenoten op belangrijke zaken, ongewone vindingen, de politici vreesden hem en zegden, “Hij is niet goed wijs”. In “Biljarten um halbzehn”, een verfrissende roman to say the least, beschrijft hij iets zeer merkwaardigs. Er duikt in het hotel een groep op. Voor een workshop. Geleid door een vreselijke vrouw. De kracht en aantrekking van de groep rijke, probleemrijke mensen die aan een beter leven, een beter gevoel werken… schuilt in een persoon. Een jonge man met de uitstraling van Het Lam. Mensen werden geheeld, louter door zijn gezicht te mogen aankijken.

Böll, er schreibt kein Blödsinn!

Laten wij met grote eerbied onze woorden kiezen. Onze namen koesteren. En op die manier onszelf en onze anderen. Vanavond at ik met Fellow een stukje “wilde roze zalm”. Goed gevangen, op ethisch verantwoorde wijze, “met purse-seiner en gill net” in opdracht van de FAO in zone EU FAO67. Op het etiket prijkt dat beeldschone logo van de EU, koningsblauw met gele sterretjes in de kring van het leven. “De aanwezigheid van een graatje is niet uit te sluiten.”. Hebt u ooit zo een vriendelijk etiket gehad, in de gewone commerciële handel? Dit blikje ontving ik vanmiddag als cadeautje van J. J is een buur die voedselhulp mag ontvangen van de voedselbanken, de Sociale Kruideniers. Heeft twee kindjes, readheads. Beeldschone wezentjes, no kidding. Schitterend gebroken gezinnetje. Wat mij stoort is het volgende: de brave ambtenaren van de EU hebben de fijnzinnigheid gehad en de zin voor waardigheid, om de precieze naam van de ingeblikte soort zalm op te geven. De wetenschappelijke naam: Oncorhynchus gorbuscha. Mooi. Als je zoals ik ooit het leven hebt aangekund, ondanks overdonderende, strotvloeden (stortvloeden, als u dat beter verteerbaar is) van Pro-blemen, louter door de kans te nemen de ongelofelijke Schoonheid van de wilde Schepselen te aanschouwen in groepsverband, met kijkers en telescopen… Dan doet het deugd dat die wonderen der natuur ten gepasten tijde met hun wonderlijke meest nauwkeurige en fantasierijke naam worden benoemd. De “Latijnse naam”. Jammer. Jammer dat echter ook vandaag, op dit heilige blikje, de betrokken mensen al te weinig van biologie afweten om het werkje goed af te maken. De wetenschappelijke naam van een dier of plant dient cursief te worden geschreven. (Of met een onderstreping, want niet elke schrijfmachine kent cursief). En de naam van het betreffende genus, geslacht, zet je in hoofdletter. De naam van de soort, de species, echter niet. Nooit.

Basta.

Stefaan

Post Scriptum. Anna Politovskaya heeft haar heldere, deskundige & kritische teksten over KGB- topman, later president van het Gos, Wladi Poetin, niet overleefd. Zij is vermoord.