Met de
besparingslogica van de Vlaamse regering in het achterhoofd, moet ik even
terugdenken aan de bezoekjes die ik mijn moeder, tot eind 2011, bracht op de
afdeling van dementerenden.

’s Morgens na
het vroege opstaan, de wasbeurt en het ontbijt voor de hoogbejaarde bewoners
volgde de file voor het toiletbezoek. Eens de dagelijkse rituelen volbracht
werden de bewoners van de afdeling samengebracht in de leefruimte. De benaming
leefruimte is eigenlijk niet het juiste woord. De ouderlingen zaten rond
tafeltjes of in zetels de éne wat wezenloos voor zich uit te staren de andere
reeds in een diepe slaap. Eens 10 uur voorbij was dat het beeld van de
leefruimte.

Toen een
kwartiertje later de animatrice binnen kwam en startte met het zingen van
liedjes uit de jaren dertig, een verhaaltje vertelde van lang geleden of  een nog wakkere tachtiger vroeg om te
vertellen van vroeger ontwaakten één na één alle bewoners uit hun slaap , ze luisterende
zongen of vertelden mee. Een zaal met wezens van bijna planten werd door de deskundige
nabijheid van de animatrice omgetoverd tot een bruisende omgeving die ik niet
voor mogelijk hield. Men verloor de tijd uit het oog en het werd snel middag.

Vanaf
morgen wanneer de beleidsmakers hun plannen ten uitvoer brengen  zal het ijzig stil blijven op de afdeling. Is
dit de manier waarop we met onze bejaarden in de toekomst zullen omgaan?