Merav Amir: “Door het bekendmaken van namen van bedrijven en organisaties die betrokken zijn bij de bezetting hopen we de publieke opinie en bedrijfspolitiek te beïnvloeden. We werken met een klein team van slechts twee mensen, maar kunnen een beroep doen op veel vrijwilligers. We verzamelen gegevens, documenteren, bestuderen bedrijfsrapporten, enzovoort. Het is het saaiste én meest opwindende werk, omdat je dan toch plots weer een interessante ontdekking doet.”

Dexia was zo’n interessante ontdekking. Hoe komen jullie aan die informatie?

“Veel informatie komt van mensen in het veld. We zouden nooit op Dexia zijn gestuit als onze Belgische partners ons niet hadden geïnformeerd. Maar omgekeerd kunnen we ook helpen. Veel Belgen hebben geen toegang tot de Israëlische pers, al is het maar door de taal. Samenwerken met een Israëlische organisatie is dus cruciaal.”

“Als Israëli kunnen wij elke kolonie binnengaan en foto´s nemen zonder dat het leger er aan te pas komt. Bovendien kennen we de situatie en de gang van zaken. Als Joodse Israëli word ik ook nog eens positief gediscrimineerd in mijn land. Het beste wat ik kan doen, is gebruikmaken van deze discriminatie en de privileges die ik heb, om te strijden voor de goede zaak.”

Er zijn verschillende kanalen om druk uit te oefenen. Waarom zetten jullie in op bedrijven en organisaties?

“De bezetting zou niet kunnen bestaan zonder de steun van buitenlandse bedrijven en regeringen. Het is belangrijk dat zij inzien dat ze medeplichtig zijn en een grote verantwoordelijkheid dragen. Het is moeilijk om dit soort informatie tot bij de Israëlische bevolking te brengen.”

“Onze media hebben hun eigen regels: ze zijn geobsedeerd door enkele zaken en al de rest wordt compleet genegeerd. Het eerste persbericht over Dexia bijvoorbeeld werd door niemand opgepikt.”

“Andere zaken worden wel weer opgepikt en dat is goed. Zo stond in een van onze rechtsgeoriënteerde kranten dat banken geen hypotheken afsluiten voor woningen in kolonies. De kolonisten voelden zich gediscrimineerd, waarop de banken dan weer zeiden wel leningen te geven.”

“Het werd duidelijk dat ze twee waarheden vertellen, afhankelijk van hun publiek. We willen dat dezelfde krant verslag uitbrengt over Dexia, in de hoop dat de kolonisten zich weer gediscrimineerd voelen. Misschien dat de bank daarop dan reageert en toont of ze nu wel of niet voortgaat met de financiering.”

Ziet u andere interessante manieren om het publieke debat te stimuleren?

“Of je nu voor een één- of een tweestatenoplossing bent, de economie speelt een belangrijk rol. De linkerzijde in Israël heeft het publieke debat jarenlang proberen aan te wakkeren door inzicht te verschaffen in de economische impact: hoeveel kost het ons, Israël, om de bezetting voort te zetten?”

“Die strategie leverde echter geen resultaat op. Daarom gooien we het nu over een andere boeg. We moeten de bezetting nadelig maken voor de Israëlische markt. De economische prijs van de bezetting moet worden gevoeld, tot de prijs voor de zakenwereld te hoog wordt.”

“De vraag hoeveel het aan de Israëlische bevolking kost, hebben we dus omgekeerd: wie profiteert er eigenlijk van de bezetting? Het antwoord zou wel eens ontnuchterend kunnen zijn.”

Welke reacties krijgt u in Israël?

“Vanuit de vredesbeweging zijn er veel negatieve reacties op alles wat maar op boycot lijkt: het stopt de dialoog, het leidt tot antisemitisme in Europa, het treft de al zo kwetsbare Palestijnse arbeiders in Joodse kolonies, enzovoort.”

“Dat laatste is zeker waar en daarom zou ik als Joodse Israëli ook nooit het initiatief tot boycot nemen, omdat niet ik de prijs zou betalen. Wat wij doen is een antwoord op de brede oproep aan Palestijnse kant om Israël de last van de bezetting te doen voelen.”

“Op dit moment ziet de Israëlische markt of het politieke beleid geen enkele reden waarom ze iets zou moeten veranderen.”

Wat heeft u, als Israëli, dan wel op andere ideeën gebracht?

“Wat ik bij mezelf merkte, is dat je in Israël opgroeit met de idee dat je weet hoe het in elkaar zit, maar eigenlijk heb je er helemaal geen idee van. De onverschilligheid tegenover de andere kant is zo groot. Beide kanten zijn evenwaardig, maar wij vechten voor onze eigen kant. En daar groei je dan in op.”

“In zekere zin is de Israëlische samenleving heel open, maar er is weinig activisme. Mijn familie was sterk tegen de bezetting, maar ze deden niets. Ik heb mezelf dat echt moeten aanleren. Van zodra ik me engageerde, zag ik dat ik eigenlijk van niets wist.”

“Dat heeft zeker te maken met het onderwijs. Politieke beslissingen houden de jeugd onwetend. Toen ik met Israëlische soldaten sprak, vroeg ik hen of ze wisten dat ze op Palestijns grondgebied stonden. Dat wisten ze niet. Het is niet dat ze het niet willen begrijpen, maar niemand heeft het hen ooit geleerd. De grens is gewoon uit hun schoolprogramma gewist!”

“Het is vaak zo dat mensen hier de grens zien als een mening, niet als een feit. Zelfs het woord ‘bezetting’ zien velen als een persoonlijke interpretatie. Dat is de situatie waarin we vandaag leven. Hoe moet je dat veranderen? Vier generaties, in het conflict geboren. Ik pieker me er suf over.”

Auteur: Selwa

Actiedag platform ‘Israel koloniseert – Dexia financiert’ op 12 mei 2010.