Je niet klein laten maken onder druk en tegenslag, blijven opveren met je blik op betere tijden. We blijken over best wat veerkracht te beschikken, maar de verroesting ligt op de loer. Hoe lang nog? Wie geeft ons een helder perspectief, iets om naartoe te leven?

“Een gezonde samenleving heeft nood aan verhalen en aan dromen. Het is de humus van een veerkrachtige maatschappij. Onderschat de helende rol en de kracht van (veilig) samenzijn niet. Het zijn niet-essentiele bewegingen die ons tot mens maken. Laten we weer dromen”, schreef auteur-acteur-regisseur Michael De Cock in De Morgen.

Waar droom jij van? Als ik een gokje mag doen, is dat niet van de allerlaatste mode in je kleerkast. Begrijp me niet verkeerd, jezelf in deze geïsoleerde tijden eens goed willen soigneren, lijkt me geen bizar verlangen. Je lichaam hullen in iets nieuws of het gevoel van ervaren handen die je haren wassen en knippen, het kan eens mens doen opfleuren. Maar wat heb je eraan als je het met niemand écht kan delen? Iemand die eens door je lokken warrelt en plagerig je perfecte nieuwe coupe verstoort. Geef mij dat maar boven honderd duimpjes en hartjes onder een virtueel beeld.

Roest

Spontaniteit, ik raak ze steeds meer kwijt, net als de motivatie om braaf in het gareel te blijven. De roestlaag op mijn veerkracht wordt hardnekkiger met elke week die deze lockdown langer duurt. Ik ben het huidarrest kotsbeu. Bewust een ‘d’ en geen ‘s’. Tussen vier muren blijven is geen ramp als je de ruimte mag vullen met verbinding. Oogcontact, wat een gemis. Recht in een camera kijken én tegelijk in de ogen van je gesprekspartner, het is me nog niet gelukt. Nog erger dan de schermmoeheid is de voelhonger. Aanraken en aangeraakt worden. Zelfs een onverwachte, misschien wat ongemakkelijke botsing met een wildvreemde zou me nu deugd doen, denk ik.

Laat me nog even wat rake woorden lenen die ik vanochtend las:

“We kunnen uiteraard altijd onszelf aanraken, maar die geste confronteert ons des te meer met het gemis. Zoals Aristoteles ooit betoogde in zijn traktaat De anima (Over de ziel), is mijn onmiddellijk contact met wat ik aanraak principieel getekend door het besef dat er iets aan het raken ontsnapt. Meestal voelen we dit tekort niet zo scherp aan, omdat er mogelijkheden genoeg zijn om tegen elkaar aan te schurken. Maar omdat onze huid momenteel op een kier staat, voelen we scherper dan voorheen aan dat we zintuiglijke wezens zijn die meer nodig hebben dan kijken alleen”, pende ethicus Ignaas Devisch neer voor De Standaard.

Onduidelijkheid

Gebrek aan houvast, aan een concreet plan van aanpak om ons uit deze crisis te krijgen, haalt de goede moed onderuit. Om het met de woorden van een andere ethicus te zeggen: “Als onduidelijkheid te lang blijft hameren, raak je op den duur aan de veerkracht.” (Lees het volledige interview met Simon Godecharle hier op De Wereld Morgen.)

Daarom zet ik de steeds luider wordende roep om een ander soort deskundigheid in te zetten in de exitgroep graag nog wat (veer)kracht bij. Ons sociale en mentale welzijn hunkert naar aandacht. Dat wat ons in essentie mens maakt, wil gezien worden. Beleidsmakers zouden meer oog moeten hebben voor de neveneffecten die ons dieper raken dan in onze portemonnee.

Hoop doet opveren?

(Nog een mooie melodie om op te dromen)

Zin in meer averechtse schrijfsels?

• Waarom we nu meer stinken (en dat zo’n kwaad nog niet kan)
• Huidhonger tot op zekere hoogte zelf stillen: yes you can
• Hoe denker Yuval Noah Harari het leven na corona ziet

Tot in den draai

Lynn