Pas vanaf mijn dertigste ben ik regelmatig beginnen zeilen. Ik kon toen met 3 vrienden medeëigenaar worden van een Westerly Renown (Katarsys – ketch 32 voet) waarmee we elke vakantie doorreisden vanaf het eindpunt van de vorige trip. Zo zeilden we vooral in Bretagne en Cornwall, Galicië en Portugal, en tenslotte rond Madeira en de Canarische eilanden. Niets moest, alles kon. Was er geen wind dan hoefde de motor niet aan. De zeilen werden neergehaald of we gingen bijliggen en de bemanning werkte aan lekker eten aan boord.
Nadat we onze boot op 250 mijl voor de kust van Mauritanië na een hevige storm en onstabiel weer hebben moeten achterlaten (zonder roer, zonder elektriciteit en met water in de kiel) en werden opgepikt door een vissersboot op weg naar Salvador da Bahia (Brazilië), hebben we een andere boot gekocht: een stalen zelfbouw sloep Arneles.
Na de beproevingen van dit verlies terug samen plannen getuigt dat het kan, maar medeëigenaarschap kan je vooral niemand aanraden.
Dan volgt een tussenperiode zonder boot waarbij ik heb kunnen profiteren van de mogelijkheid om als bemanningslid mee te draaien op de schoener Penduick III en de ketch Penduick VI. Jacqueline Tabarly had deze boten ter beschikking gesteld om het patrimonium van haar man verder levend te houden. Volledig in de geest van Eric Tabarly die zelf ook altijd open stond om kansen te bieden aan wie zich aandiende op zijn boten. Naar de Scilly eilanden of van de Canarische eilanden naar Guadeloupe waren telkens een unieke ervaring. Mooist en ongetwijfeld de hardste ervaring was toen we met de Penduick VI een depressie te verwerken kregen kort na het vertrek uit Reyckjavic op weg naar de Schotse Hebriden. Het respect voor de Yslandvaarders om daar met zeilboten te gaan vissen is er sedertdien niet minder op geworden. We reisden vervolgens via de Inner-Hebrids tussen Islay met haar befaamde peaty whiskies en Jura aan de overkant op hooguit een halve mijl zonder een grijntje turf. En zo verder naar Boulogne via de Ierse Zee waar Eric Tabarly aan boord van de Penduick zelf ooit is verdwenen.
De Penduicks zijn uiteraard van een andere generatie dan de huidige vormstabiele racezeilers op het water, maar de kracht in deze machines in goede banen leiden beantwoordt voor mezelf volkomen aan de echte spirit van onze sport: leven en laten leven in volle respect voor de alomtegenwoordige natuur.
Zes jaar terug zag ik hier op de Nieuwpoort Boat Show een Rival 34 te koop: een zeewaardige en ranke sloep die voor het grote werk is uitgerust. Met een ARIES windvaan ook: vanaf 10 knopen wind houdt die de boot perfect op “windkoers” zonder energieverbruik aan boord. Zelf sturen blijft de basis van elk zeilgevoel, maar het kan voor de bemanning bij langere trips een karwei worden. Onderweg kunnen we analyseren en gissen hoe de ARIES er aardig in slaagt de golven te compenseren zonder verlies aan snelheid…
Ze kreeg de naam eroica. Naar de derde symfonie van Ludwig Van Beethoven waarmee hij muzikaal voor zichzelf en voor de muziekgeschiedenis de overstap maakte van de Klassieke periode naar de Romantiek. Op de oorspronkelijke partituur heeft hij de opdracht aan Napoleon Bonaparte met een mesje verwijderd nadat die zich in 1804 tot keizer had gekroond. De titel van het werk, Eroica, bleef behouden maar verwijst sedertdien naar de dagelijkse moed die inherent is aan elk menselijk wezen.
De aankoop van eroica en een ligplaats in de Krommehoek (KYCN) was absoluut thuiskomen. En dat we nog veel en lang mogen mogen.
