‘Feathers & Bells’, unieke Zappa-tribute in Brugse Stadsschouwburg, met Flat Earth Society, Mauro Pawlowski en stadsbeiaardier Frank Deleu.
Toen ik een jaar of dertig was hield niemand uit mijn vriendenkring van Frank Zappa. Ik wel. En omdat ik al die jaren ben blijven volharden heb ik nu nauwelijks nog een vriendenkring. Ik herinner mij echtelijke twisten, huisdieren die zich schichtig achter of onder de meubels verscholen, neefjes en nichtjes die ostentatief hun oren dichtstopten met hun vingers en buren die woest de muren bestookten met percussie die geenszins accordeerde met die van de muziek.
Toegegeven, je moet al met een zorgwekkend laag EQ behept zijn om tijdens de lunch naar ‘The Grand Wazoo’ te willen luisteren of tijdens amicaal bezoek ‘Zappa in New York’ te draaien en je er bovendien zichtbaar aan te ergeren als er tussendoor gekwebbeld wordt dat het geen aard heeft. ‘Zappa? Toch niet waar de kinderen bij zijn?’ opperde mijn schoonbroer, die met zijn kroost op bezoek was. Flauw, want ‘I promise not to come in your mouth’ was een instrumentaal nummer.
Dat de Brugse stadsbeiaardier Frank Deleu, die tot mijn kennissenkring behoort, een bewonderaar is van Frank Zappa, had ik nooit vermoed. Nochtans was hij het die gisteravond een tribute opzette voor zijn voornaamgenoot in de Brugse Stadsschouwburg, als afsluiter van het beiaardzomerseizoen.
Afgelopen zomer had ik hem geregeld horen spelen op de beiaard van het Belfort: Bach, Elgar, Karas, Tsjaikowski, Gershwin, Gluck, Purcell, Handel, Pachelbel, noem maar op, en toen baron Jean-Baptiste Thielemans overleed, Toots Thielemans. Gisteren deed hij een beroep op Flat Earth Society en Mauro Pawlowski om Zappa te eren. Zelf nam hij plaats achter een mobiele beiaard op het podium.
Veel liever had ik Frank Deleu met een opgeplakte zwarte snor en sik à la Zappa door een microfoon zien croonen, maar of de bestuursleden van de Brugse Klokkenspel Vereniging, die uiteraard in groten getale aanwezig waren gisteravond, de humor daarvan hadden ingezien, valt te betwijfelen. Alhoewel, waarom schrijf ik dit nu? Ik ken ze niet.
De muzikanten van Flat Earth Society konden dan wél doorgaan als plaatselijke Mothers of Invention: stuk voor stuk virtuozen die de sfeer van Zappaconcerten uitstekend schetsten , ook al ken ik die alleen maar van platen, video’s en dvd’s. Veel composities van de grootmeester waren er nochtans niet bij: een verzameling riffs uit ‘Hot Rats’ en andere platen, zeer eigenzinnig gespeeld, ‘City of Tiny Lites’ en ‘Take your clothes off when you dance’, allebei voortreffelijk gezongen door Mauro Pawlowski. De slotsong ‘Abracadabra’, met een knipoog naar ‘Debra Kadabra’ uit ‘Bongo Fury’ was dan weer een aaneenrijging van fragmenten die mooi in elkaar vloeiden.
Flat Earth Society is natuurlijk vooral een blazersensemble, waardoor de andere instrumenten vaak overstemd werden, inzonderheid de beiaard van Frank Deleu, die vaak nauwelijks hoorbaar was. Wat dan weer Zappaiaanse humor opleverde toen Peter Vermeersch zei: ‘Om te demonstreren dat we ook zonder beiaard kunnen spelen, doen we nu ‘Miss Man’s Mist’ zonder beiaard.’
Hoogtepunten waren de solo van saxofonist Michel Mast op ‘The previous song’, de gitaren van Mauro en Pierre Vervloesem en de energieke drums van Teun Verbruggen op ‘City of Tiny Lites’, de tuba van Berlinde Deman tijdens een solo en zeker ook Peter Vermeersch’ triangel bij het begin van ‘Soup’ (de échte titel is me ontgaan).
Nu ja, laten we eerlijk zijn: ‘Feathers and Bells’ – zo heette het concert – was vooral een ode van Flat Earth Society aan Frank Zappa en Frank Deleu mocht meedoen. Dat de hamertjes de klokken soms ietsje te laat bereikten, namen we er graag bij.
