Uitgaan van de kwaliteit van de openbare dienstverlening via een kerntakendebat en homogene bevoegdheden is absoluut verfrissend in Nederlandstalig Brussel.
Toch verdient ook het politieke luik in dit proces de nodige vernieuwing :

Naarmate de bevoegdheden van het Gewest in Brussel toenemen, kan de politiek vervreemden van de specifieke sociale of wijkgebonden gevoeligheden bij de bevolking. Zoals de jarenlange hardnekkigheid bij de niet-gerealiseerde gewestelijke vertramming van bus 71. Tegen de handelaars (leveringstijden), de MIVB-gebruikers (terminus Naamse Poort) en een ruim deel van de bevolking in.
Daarom zou het Parijse voorbeeld van de verkiezing van de Conseil de Paris kunnen overwogen worden. In plaats van één “gewestelijke” kiesomschrijving wordt het parlement er verkozen op basis van de 20 departementale (lees: 19 gemeentelijke) kiesomschrijvingen.

Het afschaffen van zowel de fiscale autonomie van de gemeenten, als van de herverdelende algemene financiering via het Gemeentefonds vraagt nieuwe garanties inzake solidariteit en wat betreft de actieve aanwezigheid/betrokkenheid van de politiek bij wijkgebonden dynamieken.
Concurrentie tussen de gemeenten? De harde discussies in het parlement over de herverdelende verdelingscriteria van het Brussels Gemeentefonds vervang je niet zo maar door een weliswaar goedbedoelde “gelijke behandeling van alle Brusselaars”.
Basisdemocratie blijft vooral een werkwoord voor elke Brusselaar.