Je bent niet de juiste partner voor een mama met kleine opgroeiende kinderen. Je hebt zoveel te bieden maar ik val uit jouw boot. Ik kijk naar de scholen waar ik mijn kinderen wou inschrijven, maar waar voor hen geen plaats is. Ik kijk naar de kleine huisjes waar ik niet kan wonen omdat ze onmenselijk duur geworden zijn.

Wil ik toch bij je blijven, dan zou ik mijn kleine kinderen van halfzeven ’s ochtends tot halfzeven ‘s avonds moeten achterlaten in een school of opvang die jij voor mij kiest. Ik moet mijzelf meer dan fulltime op de arbeidsmarkt gooien om in zéér beperkte basisbehoeften te kunnen voorzien.

Met die basisbehoeften hebben we ondertussen een noodzakelijke, maar vrij gemoedelijke band. Zo drinken we al lang geen fruitsap meer maar gewoon water.  Meer nog, we zijn expert in basisbehoeften geworden. We behaalden zonder problemen onze master in het vak ‘365 dagen creatief met knolselder, wortelen en kool’. We kennen alle tweedehandsadresjes en alle tweedehandsadresjes kennen ons.

We gaan voor onze vakantie nergens naartoe, maar kamperen in de zomer onze tent in eigen tuin en voor de afwisseling eens in de tuin van de buren. De aankoop van een bril stellen we uit voor onbepaalde duur. We drukken onze neus gewoon wat dichter op de feiten in een rondslingerende krant. Op die manier zien we even scherp als ieder ander dat jonge gezinnen die moeten huren meer en meer in de armoede terecht komen.

Kansarmoede is nu overal dé term.  Ik ben iemand, één van de velen, die alle kansen gekregen hebben. Hoogopgeleid, warm nest en kerngezond. Tegelijkertijd ben ik nu ook één van de velen die wegtrekken uit Gent omdat de huurprijs van een gewoon sober huisje teveel offers vraagt van een jong gezin met kleine kinderen.

Je kinderen om half zes ‘s ochtends aan de ontbijttafel ‘ontvouwen’ om ze een uur later half verkreukeld uit handen te geven, is voor een jonge moeder meer dan eens hartverscheurend. Je kinderen de hele dag achterlaten (in de hoop dat ze zich ontplooien) in een school die niet je eigen keuze was, is ontredderend.

Met die dagdagelijkse knollen op mijn bord had ik mij verzoend. Over de vraag of ondergoed nu eigenlijk echt wel zo broodnodig is als men beweert, bestond geen twijfel meer. Die zeven onderbroeken die samen 32 gaten tellen en mijn enige beha die dringend eens moest uitgedeukt worden bij een handige carrossier, kregen een tweede en een derde leven.

Maar plots is daar het besef dat het eigenlijk allemaal niks uithaalt omdat je toch elke maand die diepe duik naar de onderste regionen van de bankrekening maakt omdat die dikke logge huishuur als een genadeloze mammoet al de inspanningen ‘platbonjourt’.

Vaarwel schoon Gent…,

Verdorie, wat zag ik mijn kinderen graag een hele zomer lang fladderen door jouw Baudelopark, gibberen op jouw DOKstrand, dansen in jouw Azaleapark, mijmeren in jouw musea, lezen in jouw grote bib…

Maar helaas, de knolselders en de vergietonderbroeken redden de dag niet langer…

Het was ons een hele eer en een onvergetelijk genoegen,

X