Minister van Financiën Johan Van Overtveldt zag alleen maar positief nieuws in de ‘economische vooruitzichten’ van de Europese Commissie. Of dat bleek toch uit één tweet. Voor de rest deed hij er het zwijgen toe.

?Bevestiging economische groei
?Stevige daling van tekort en schuld
?Stijgende koopkracht
?Dalende werkloosheid
?Stijgende investeringen pic.twitter.com/ybipxoCF5t

— Johan Van Overtveldt (@jvanovertveldt) May 3, 2018

Zijn collega, minister van Begroting Sophie Wilmès (MR), kon er zich moeilijk met een tweet van afmaken en kreeg de heikele opdracht om een persbericht te sturen over de nieuwe onheilspellende cijfers. Wilmès strooide dan maar wat technische termen als convergentie-effecten en inhaaleffecten in het rond om de keiharde conclusie te verhullen: België hangt aan de Europese staart, op alle vlakken.

Na jaren van crisis geniet de Europese Unie van de sterkste groeispurt sinds het begin van deze eeuw. Dit jaar groeit de economie in de eurozone met 2,3 procent. In de EU27 bedraagt de groei zelfs 2,5 procent. België zit daar met 1,8 procent ver onder. Alleen het door politieke crisissen geplaagde Italië doet het nog slechter.

Dat is een opmerkelijke duik aangezien België het in de periode 2009-2013 (de jaren na de grote financiële crisis) bijna een hele procent beter deed dan het Europese gemiddelde. Dat was toen België geleid werd door ‘marxistische’ regeringen, zoals ze dat in N-VA-kringen noemen.

De schuld van

Maar kijk, volgens minister Wilmès, zijn de slechte cijfers van nu ook de ‘schuld van de sossen’. Andere landen steken ons nu voorbij omdat zij nog een grote achterstand hadden op te halen (de zogenaamde ‘inhaaleffecten’).

En dan duikt er een hallucinant zinnetje op in het persbericht van Wilmès: “Een veel relevantere indicator, is het herstel en de verbetering van het niveau van het reële BBP in vergelijking met 2008.”

Deze regering wil dus niet afgerekend worden op haar beleid maar op dat van de regeringen-Leterme en Di Rupo. Met andere woorden: ja, België scoort slecht de voorbije jaren, maar dat komt alleen maar doordat de vorige regeringen het goed deden.

Maar goed, misschien maalt deze regering helemaal niet om groeicijfers. Uiteindelijk gaat het in de toespraken van Michel altijd over ‘jobs, jobs, jobs’. En ja, uit de cijfers van de Europese Commissie blijkt dat het aantal jobs groeit, maar wel niet meer dan in andere landen. Ook wat de groei van de werkgelegenheid betreft, zit België onder het Europese gemiddelde.

Voor een stuk heeft die achterop hinkende groei te maken met de trage groei van de koopkracht in ons land. Dit jaar stijgen de lonen met 0,3 procent. Dat is evenveel als in Griekenland. Alleen Spanje en Finland doen het slechter. En we zitten ver onder het gemiddelde van 0,9 procent.

Vakbonden aan zet

De Europese Commissie verwacht dat de lonen volgend jaar wel forser zullen stijgen. Maar daarbij rekent ze dan op het resultaat van de loononderhandelingen tussen vakbonden en werkgevers die dit najaar op de agenda staan. Als de regering ook de groei van 2019 niet wil kelderen, zou ze daar beter de werkgevers aanmanen om een grotere loonmarge toe te staan.

Op vlak van de begroting valt er ook weinig goed nieuws te rapen. Dit jaar stijgt het tekort weer naar -1,1 procent en volgend jaar zelfs naar 1,3 procent. Het structureel tekort – zonder tijdelijke meevallers en eenmalige ingrepen – zal dan zelfs aandikken tot 1,7 procent.

Na vier jaren besparen, hakken in de openbare diensten en een pak belastingverhogingen laat deze regering dus een serieuze put na voor de volgende regering. Tel daar nog de factuur bij van de vervanging van de F-16’s en de kosten van de belastingverlagingen en je weet meteen met welke boodschap de volgende regering (met of zonder N-VA) zal aantreden.