De economische verschuiving van het Westen
naar het Oosten zal nog decennia lang nazinderen.

Hetzelfde kan je stellen over etnisch
culturele minderheden in Vlaanderen, België en Europa. De dag dat ze zich
bewust worden van hun deplorabele situatie en op straat komen om gelijke
rechten te eisen zal ook Europa daveren op haar grondvesten. Wie de moeite
neemt om de rapporten van verschillende gezaghebbende instanties inzake
racisme, discriminatie en achterstelling van minderheden in België kan niet
anders dan vaststellen dat we de verkeerde kant opgaan.

De
AEL generatie

Begin jaren 2000 was er een opflakkering
van het politiek en maatschappelijk bewustzijn van etnisch culturele
minderheden in ons land. Mede dankzij de opkomst van de AEL, Kif Kif en jonge
leeuwen zoals Nadia Fadil, Tarik Fraihi en Rachida Lamrabet die zich in het maatschappelijke
debat mengden. De standpunten die toen werden ingenomen waren voor die tijd op
z’n minste revolutionair te noemen. Minderheden eisten een volwaardige plaats
in de samenleving en maakten brandhout van de opvattingen die er toen leefden
over Belgen met een migratieachtergrond.

Het groeiende politieke bewustzijn van deze minderheidsgroepen betekende zo’n
grote bedreiging voor het establishment, dat zij haar volle gewicht in de
schaal wierp om hier een halt aan toe te roepen. Verschillende actoren binnen
de Vlaamse politiek en media voerden een zeer verbeten strijd tegen de AEL.

Een
bitsige campagne die uiteindelijk culmineerde in een absoluut laagtepunt toen
de toenmalige premier Guy Verhofstadt in het parlement opriep tot de arrestatie
van de voorzitter van de AEL. Een flagrante schending van de scheiding der
machten. Het zou nog tot 2008 duren voordat Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz
werden vrijgesproken van de rellen in Borgerhout. Maar de lont was al uit de kruidvat.
De AEL bleek niet opgewassen tegen de verenigde krachten van het Belgische
establishment.

Tien jaar later kunnen we enkel constateren dat er weinig of niets is veranderd
in ons land. De situatie van minderheden is zo uitzichtloos dat verschillende prominenten
die zich destijds fel hebben afgezet tegen de eisen van de AEL de kar nu gedraaid
hebben. De ferventste tegenstanders van Abou Jahjah rolden bij zijn terugkomst
de rode loper voor hem uit. Zoals wel vaker in de geschiedenis komt het rijpen
van de geesten veel te laat.

Wie in gesprek gaat met journalisten, politici en
mensen uit het middenveld, merkt een kentering in het denken over minderheden. Langzaamaan
groeit het besef dat de huidige situatie niet langer houdbaar is en erkennen
steeds meer actoren dat discriminatie een wijdverspreid fenomeen is in ons
land. Helaas vertaalt deze bewustwording zich nog niet in een concreet beleid
die de achterstelling van Belgen met met migratieachtergrond bestrijdt. 

Het is net daarom dat minderheden een
versnelling hoger moeten schakelen. We moeten ons terug mengen in het
maatschappelijk debat. En daar waar ons geen platform wordt geboden moeten we
onszelf opdringen. We moeten zelf mee vorm geven aan het kader waarin over
minderheden wordt berichtgegeven en tegelijkertijd moeten we een volwaardige
positie opeisen in de samenleving. Dat we na 50 jaar Turkse en Marokkaanse
migratie nog steeds spreken over en denken in termen als ‘allochtoon’ en
‘autochtoon’ is beschamend.

Tweederangsburgers

Belgen met een migratieachtergrond zijn nog steeds tweederangsburgers in België.
Wie denkt dat ik overdrijf moet er maar de verschillende rapporten en onderzoeken
bijhalen van o.m. ENAR, ECRI, de Europese Raad, de Europese Commissie, de
Verenigde Naties, Amnesty Internatinal, de OESO en het IMF dit deze
problematiek aankaarten.

Allen maken gewag van een structurele achterstelling
van etnisch culturele minderheden in ons land. In haast alle onderzoeken is
België steevast de slechtste leering van de klas in Europa. Op het gebied van
discriminatie van minderheden op de arbeids- en huisvestingsmarkt,
achterstelling in het onderwijs en kansarmoede moeten we enkel Griekenland voor
ons dulden.

In Vlaanderen ligt de kinderarmoede bij gezinnen met een migratieachtergrond 5 keer
zo hoog als bij een gemiddeld Vlaams gezin. De werkeloosheid onder
hoogopgeleide jongeren met een migratieachtergrond ligt 1 jaar na het behalen
van een diploma 7 keer zo hoog als bij jongeren zonder migratieachtergrond. 66% van de leerlingen met een migratieachtergrond
lopen één of meerdere jaren achterstand op in het secundair onderwijs.

In een
peiling van de VRT gaf 76% van de Belgen met Turkse of Marokkaanse roots aan
zich regelmatig gediscrimineerd te voelen. Uit de recente Migratie- en Integratiemonitor
van de Vlaamse overheid bleek dat 1 op 2 Vlamingen wantrouwig staat tegenover
minderheden. En dan hebben we het nog niet gehad over de discriminatie op de
arbeids- en huisvestingsmarkt.

Slavenmentaliteit

Wanneer gaan minderheden zich ontdoen van de slavenmentaliteit? Wanneer gaan
wij terug in actie schieten? Wanneer gaan wij onze volksvertegenwoordigers en
de politieke partijen ter verantwoording roepen? Wanneer gaan we de druk
opvoeren op de vakbonden en werkgeversorganisaties? Is het niet hoog tijd dat
we terug de straat opkomen? Dat we de strijd blijven voeren tot we eindelijk
een volwaardige plaats in de samenleving verkrijgen? Hoeveel rascistische
campagnes en uitspraken van het Vlaams Belang en consorten gaan wij nog
lijdzaam ondergaan zonder te reageren? Hoe lang gaan wij nog als boksbal
fungeren voor mediageile populisten die zich maar al te graag profileren op de
kap van de zwakkeren in de samenleving?

Ik dicht de slavenmentaliteit toe aan alle etnisch culturele minderheden in
België die zich bewust zijn van de huidige situatie maar hun hoofd in het zand
steken. Aan zij die een plaats in de middenklasse hebben verworven en hun nek
niet meer durven uit te steken in de strijd tegen racisme en discriminatie. Aan
zij die weigeren de problemen te erkennen, of enkel met de vingers kunnen
wijzen en zelf geen verantwoordelijkheid willen opnemen. Ik dicht de
slavenmentaliteit toe aan eenieder die zich ergert aan mensen die deze
wantoestanden aanklagen en aan eenieder die zich schikt in een onderdanige
positie in de samenleving.

If it were to rain
freedom tomorrow slaves would carry umbrellas.