Bekijk de pakkende beelden. Staaltjes van warm, nabij en toegewijd moederschap in tastbare liefde voor de jongen. Lessen voor ouders en medici, opiniemakers van vandaag, pertinente lessen uit het universum van de [andere] Zoogdieren, toch?

Moet de professionele wereld echt nóg “beter” vrouwelijk worden, als dit ten koste moet gaan van de kleinste mensen tijdens hun meest fundamentele levensfase?

Ten tijde van de vorige generatie schreef de daarvoor gelauwerde schrijfster Monika van Paemel in ” De vermaledijde vaders” over de ervaring van vele meisjes:

de vader was akelig afwezig tijdens hun jaren van opvoeding.
Is het niet redelijk met compassie te stellen dat in de jongste levensjaren van zeer veel kinderen vandaag ook de mama’s eerder afwezige figuren zijn geworden?

De befaamde kinderarts Peter Adriaenssens stelde onlangs in een webinar waar wij aan deelnamen hoe het in zijn 50-jarige loopbaan nooit voorkwam,

maar sinds een tiental jaar – met wekelijkse frequentie! – wel: kinderen van tien die zich bij de poort van Spoed aandienen met… zelfmoordplannen.

Is het sop de kool nog waard wat betreft verdere Emancipatie?
Of zijn kinderen al genoeg “het kind van de (be) rekening” geworden?
Is het niet zo dat ondanks toegenomen gezinsbudgetten en mobiliteit,

heel wat kinderen en jonge mensen kwijnen?

Zelf opgegroeid in de jaren zestig en zeventig met een bekwame en volop beschikbare en nabije moeder, terwijl we wisten wat een afwezige vader betekende,

was ik vol afschuw wanneer ik in de jaren negentig hoorde over het nieuwe fenomeen van het binge drinken of coma zuipen, waarbij jongeren als de ouders weg zijn,

zichzelf beschadigen, samen met vriendjes.

De maatschappij is intussen mooi verrijkt met vrouwelijke talenten en eigenschappen zoals empathie, luistervaardigheid en geestdrift voor verzorging van wie dat nodig heeft.

Hoe ver mag dit echter gaan? Kan dit nog stilzwijgend zo verder, wanneer de kinderen van veel werkende moeders de door deze natuurtalenten bezielde be-handelingen moeten missen?

Uit onderzoek blijkt dat wie in de eerste levensjaren het geluk niet heeft mogen proeven, in het latere leven moeilijk dit geluk vindt.

Een “veilige hechting ” is het ijzersterke fundament onder veel levens van sterke, creatieve mannen en vrouwen, zo blijkt uit getuigenissen.

Vrouwen zonder roeping als moeder moeten onbeperkt hun gang kunnen gaan in professionele activiteiten, waarom niet.

Maar het bewust opgenomen ouderschap en de toewijding tijdens de ‘familiale nestjaren’, dat lijkt toch aan grote herwaardering toe.

Met zoveel mogelijk toegewijde, beschikbare vaders, inderdaad.

Misschien zijn we op dit vlak toch meer dan ver genoeg weg gegaan van traditionele intermenselijke praktijken.

Die, ondanks langdurige en vurige ontkenning om politieke redenen door bepaalde belangengroepen, natuurlijk wel degelijk in onze menselijke natuur wortelen.

Het beroep is al te vaak een moordende concurrent geworden, zowel voor toegewijde opvoeding als voor de erotische liefdesrelatie.

Lees meer in het wondermooie, intelligente boek van de professor psychologie en seksuologie met 50 jaar ervaring als therapeut, als mensengenezer, Piet Nijs:

“Liefde in tijden zonder tijd” (Peeters, Leuven, 2022).

…En in het baanbrekende werk van Jean Liedloff, die haar inspiratie haalde in een sabbatjaar meeleven in een indianendorp in Zuid-Amerika.

In het Engels bekend onder de titel “The continuum concept”.

Lees ook volgende blog die met 6500 lezers een van de meest gelezen beschouwingen is van de 866 bijdragen gedeeld via dit forum.

Samen slapen in gezinsverband is goed voor u

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier