De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Getuigen van een zorgkundige: “Blijven draaien tot je eindigt in een burn out”
Een zorgkundige

Getuigen van een zorgkundige: “Blijven draaien tot je eindigt in een burn out”

woensdag 1 december 2021 14:17
Spread the love

Persoonlijk

Toen dat Covid op ons afkwam stonden we in de frontlinie, onvoorbereid, niks
in de opleiding, niks op het werk van enige kennis wat te doen, roeien met wat we hadden (niet veel) en doen wat anderen ons wijsmaakten ( besmetting via aanraking, alles 300 x ontsmetten, niet
dezelfde telefoon opnemen, potjes confituur die ongeopend waren vernielen na gebruik, ze hadden
op tafel gestaan….) Hulpmiddelen waren zeer beperkt, zelf mondmaskers naaien (hoe kom je erbij in
een land als Belgie).  Een mondmasker die gebruikt is in een envelop stoppen en 3 dagen later weer
gebruiken…….. Constant in angst leven dat je iets verkeerd doet en het virus in het WZC zou
binnenglippen door jou schuld…..

Een applaus om 20 u. Daarmee moesten we genoegen nemen.
Staken gaat ook niet in de zorg want je kunt dit de bewoners, patiënten niet aan doen…en zo zijn we niet ingesteld….Zorg dragen doe je met je hart, niet voor de portemonnee….

Flexibel zijn dat is iets wat altijd van toepassing is en gevraagd word, TOT JE BREEKT… Van
vroegdienst naar laat, tussenin de gesplitste en als er zieken zijn in de nachtploeg daar gaan
bijspringen…. U vraagt …..wij blijven draaien tot je eindigt in een burn out, langdurig ziekte of gefrustreerde collega….

Gezin

Angst van de ziekte mee te brengen naar huis, inspringen en veranderen van uren.
Het runnen van het gezinsleven staat onder grote druk, thuis of telewerk van de partner, kinderen les van achter de computer, uren in wzc moeilijk combineerbaar met uren van school, voeren en ophalen school. Vele wissels, verschuivingen, afspraken verzetten…….eindigt in discussies en constant onbegrip tegenover elkaar van beide partners en kinderen die niet begrijpen dat je geen
vast uurrooster kunt aanhouden….. Zelfs je vrij weekend wordt gesaboteerd door een noodzakelijke
interventie van 7 uur…..

Dagdienst

Onzekerheid als je voor iedereen wel kan voldoen aan de veranderde verwachtingen, inzake
planning, veiligheidsmaatregelen, tijd voor gezin,…Opleidingen worden niet gegeven of uitgesteld, teambuildingen geschrapt, geen besef van bewoners of collega’s dat je er ook eens door kunt zitten en het ‘gehad’ hebt met de voortdurend veranderende maatregelen…..

Doordat iedereen geen of onvoldoende kennis had van alle voorzorgsmaatregelen of maatregelen als het virus binnen zit wordt er gespannen en gelaten of angstig naar elkaar gekeken om toch maar niet besmet te raken. Alles proberen goed te doen…..gelukkig was de directeur den eerst besmette in het WZC…..

Schuldgevoel als je niet kan wisselen, extra werken of meer uren werken per week, angst om de dienst te verlaten en op een andere dienst te gaan bijspringen. Veel verschuivingen van personen en uren.

De Kinesist die haar job niet volledig meer mag doen en inspringen in animatie, ADL die wordt
stilgelegd, wegvallen van wekelijkse baden, minder Verpleegkundigen door uitval waardoor minder
opvolging wondzorg…. ALLEMAAL kwaliteit van de zorg die daalt……

Constant schakelen van mondmasker in stof, naar medisch, naar FP2masker, al of niet met extra scherm erboven……

De nachtdienst

Uitval door burn out, ziekte of quarantaine. Waardoor de dagdienst inspringt om tekorten op te vullen….deze kennen dan ook de specifieke problemen niet van in de nachtdienst. Tekorten soms opgevangen door interims, duur en vreemde gezichten in huis of aan de kant van je bed nachts. Nachtdienst weegt ook door op privévlak als je er niet voor 100% voor gekozen hebt.

Studenten en stagairs, door personeelstekorten, minder of slechtere begeleiding. Er wordt vlug ervanverwacht dat ze mee draaien en zelfstandig kunnen werken als volwaardig personeel… Minder aan bed begeleiding vanuit school. De stagairs krijgen nu vaker een vertekend beeld van hoe mooi de zorg in het WZC kan zijn, nu wordt veel op wacht gezet; vb uitstappen naar zee, bos, frituur, markt, museum, schlagerparade,… weinig activiteiten binnenshuis, basiskiné, verminderd bezoek van familie….. Langdurige projecten worden ook uitgesteld koor, dessertnamiddagen met heel het WZC, dansnamiddag, optredens, gezamenlijke misvieringen……

WAAROM LEVEN WE NOG vragen sommige bewoners als alles ons ontnomen word……het vaccin was
de uitweg werd toen beloofd……niet dus……

Wat betekent corona voor de bewoners? Als ze nieuwe bewoner zijn, dan eerst in quarantaine… je
krijgt dit niet uitgelegd. Ze komen in een totaal vreemde kamer, hebben thuis alles achter moeten
laten en mogen 8 dagen niemand zien behalve VP, ZK die ze ook nog niet kennen en die verpakt zijn
als astronauten…….

Zelfs de hond haar beste vriend mag nog niet op bezoek. Dit is de generatie die na de oorlog alles
opnieuw heeft opgebouwd na een harde carrière van weinig luxe en noest werken is dit dan hun
geschenk en appreciatie? Dit krijg ik niet uitgelegd. In het begin zeg je dat het maar voor een paar maanden is, en nu………..

Met hun dichte familie , als ze al durven op bezoek komen, of vrienden/partner afstand houden en
geen knuffel, schouderklopje of omhelzing…… ik krijg dit niet uitgelegd aan een persoon met
dementie…..

Constant, al 2 jaar lang met het mondmasker op en de vraag krijgen waarom we nog steeds die vodde moeten aandoen……dit komt over alsof zij een enge ziekte hebben….. ZIJN WIJ HIERVOOR ZO OUD GEWORDEN?

Kwaliteit van de zorg voor onze mensen lijdt er onder; mooie projecten on hold gezet, alles vlugger
en veel minder dat wat onze bewoners verdienen ….. Voor de bewoners ook verlies van medebewoners, vrienden aan corona of andere oorzaken. Geen veilig vertrouwd afscheid (mis of laatste groet). Zelfs vrijwilligers mogen niet meer helpen in wzc…….deze hadden vroeger nog eens de tijd voor een verwarmend gesprek…

Constant schakelen van leefruimte, op kamer, of in quarantaine.  De onzekerheid, geen toekomstperspectief op de eindfase van hun leven ipv onbezorgd vrij te kunnen genieten met weinig zorgen en beperkingen…

Geen uitstapjes met dochter naar geboortehuis….
Geen vriend die met de allerliefste eigen hond van bewoonster op bezoek mag komen, geen bezoek
toegelaten…zo kwijn je weg…

Niet op verplaatsing met zoon naar favoriete restaurant voor 1 van de laatste maaltijden samen…..
Geen buitenlandse familie op bezoek……gevolg veel piekeren.

Vreemd personeel die aan je bed staat om je te wassen en verzorgen…
Minder animatie, door het raam eenzaam turen in het oneindige……
Als partner of kinderen overlijden, niet te vatten procedures die het rouwen moeilijker maken……..
Nu op naar de verplichting van het vaccin, ons rijk der vrijheid moet gegarandeerd worden…

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!