De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Foto: Ted Eytan, Flickr / CC BY-SA 2.0 (More information about the rights of this work, see below article)
Opinie - Laura Angelini

De negeerpolitiek: anti-discriminatie, niet voor iedereen

zaterdag 4 juli 2020 13:32
Spread the love

 

Een tijd terug heb ik van DeWereldMorgen een artikel mogen publiceren in verband met de problematiek van transgender personen op de arbeidsmarkt. Alhoewel ik enkele jaren geprobeerd had dit, bij vele mainstream nieuwskanalen, te laten publiceren, werd er nooit op gereageerd en als er wel op werd gereageerd, viel het snel stil zodra men de inhoud ontdekte.

Eén van die nieuwskanalen is onze eigenste, met belastinggeld gefinancierde, overheidsmediakanaal de VRT. Om het artikel gewoon te publiceren reageerden ze niet, dus probeerde ik het via hun opiniestukken gepubliceerd te krijgen. Hun opiniestukken zijn voor ons de “gewone” burger en om in te pikken op de actualiteit. Dit komt langs de ene kant goed voor hun uit, aangezien men het bitter weinig over de echte transgender-problematieken heeft, die het leven voor die personen sterk beïnvloeden en die standaard tot ieders beschikking zouden moeten zijn. Toch kon ik argumenteren waarom een dergelijk opiniestuk wel kon, want als het in de media over ons gaat, gaat het over de (schijn)tolerantie voor ons, die zogezegd goed loopt.

Echter stootte ik al meteen tegen wat ik als transpersoon vaak meemaak: excuses. Ook al wist ik telkens met argumenten te komen voor de publicatie, toch werd ik telkens met een excuus afgewezen, zo politiek correct mogelijk natuurlijk. Tot ze uiteindelijk vanuit hun kant weer stilte presenteerden.

Door de corona-crisis ontstond er toen toch een opening. Ik kreeg via iemand namelijk een artikel doorgestuurd over het feit dat er op het moment minder ‘oproepen’ waren in verband met pesterijen van transgender personen, doordat mensen ‘in hun kot’ moesten blijven en er dus geen werkvloer was. Dit artikel staat op de site van VRT gepubliceerd en was voor mij ook de aanleiding om mijn artikel weer aan te bieden. Ik kreeg als reactie terug dat ik inderdaad mijn artikel naar hen mocht doorsturen. Dit was hetzelfde artikel als deze nu gepubliceerd op DeWereldMorgen, maar aangevuld met een (lange) paragraaf om goed te laten aansluiten op hun artikel over het minder pesten van transgender personen door de corona-crisis.

Maar in de mail hadden ze ook al meteen een argument klaar staan, waarbij ze zich eronderuit konden muizen. Ze gaven aan dat ze het artikel enkel konden publiceren op basis van zijn “merites” (ik zet het tussen aanhalingstekens, want sorry, ik vind het maar bekakt overkomen).
Ik stuurde het artikel door en vroeg hen ook om wiens waarden het hen ging: die van ons (transgender personen) of die van cisgender mensen? Wat ze daarna deden was zo voorspelbaar en grappig genoeg ook hetgene dat ik in mijn eerste paragraaf beschreef: een reactie van hun kant bleef uit. Is dat niet ‘grappig’ wanneer mensen beweren dat er niets van waar is en dan exact doen wat je eerder beschreef?!

Hier volgt de aan de VRT toegevoegde paragraaf:

Naar aanleiding van het artikel in verband met de vermindering van pesterijen op de werkvloer voor holebi-personen en transgender personen door de lockdown, geeft dit mij eindelijk de gelegenheid een artikel te plaatsen dat ik al lange tijd probeer te laten publiceren. Men heeft het nu wel over pesterijen op de werkvloer, maar pesterijen bestaan er in alle vormen en zijn niet altijd direct gericht. Vaak zijn indirecte pesterijen de ergste. En wat is nu erger dan verhinderd te worden om een normaal leven te kunnen leiden en opbouwen?

Er wordt ook niets aan gedaan …
Dit is vaak het argument dat sommigen aanhalen om zichzelf vrij te spreken van alle schuld: “Ik heb niets gedaan” of “Er is niets gebeurd”, …
Inderdaad, je doet niets, je behandelt mensen als ik zelfs alsof ze niet bestaan, alsof anderen prioriteit hebben op iemand als ik. Je helpt niet zoeken naar een geschikte job, ik moet maar tevreden zijn met om het even welke job, ondanks mijn vaardigheden en diploma’s. Ik moet maar geduld hebben, ondertussen al meer dan 5 jaar, want elke keer hebben degenen die op politiek of maatschappelijk niveau de aandacht krijgen voorrang.


Je doet inderdaad niets, want wanneer je door hebt dat ik transgender ben, word ik niet uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Tenzij je ‘even eentje gezien wilt hebben’, alsof ik een zeldzaam dier uit de zoo ben. Of omdat je ertoe verplicht bent doordat je gebonden bent aan overheidsinstanties en volgens de regels in de wetgeving moet handelen, op papier dan toch. En wanneer ik toch op sollicitatiegesprek mag gaan, doe je inderdaad niets. Je geeft me geen kans en hebt me al afgeschreven, de rest van het gesprek is dan gewoon een toneelopvoering, zodat ik je niet kan aanklagen voor discriminatie.


En inderdaad, nu ik ‘gedwongen’ in een zelfstandig beroepsstatuut moet zitten, waar het afhangt van netwerken en mond-tot-mond-reclame, doe je inderdaad niets. Ineens ken je niemand die iemand als ik nodig heeft, of opdrachten kan geven. Zodra je door hebt dat ik transgender ben, communiceer je niet meer zo vlot met mij, zelfs in die mate dat je doelbewust verdere communicatie afschermt. Want het enige wat daarvoor vereist is, is gewoon niets doen.
En dat is net het probleem: je doet niets wat je voor een ander wel doet!

Ik neem aan dat deze paragraaf goed beschrijft wat ik bedoel. We houden er doorgaans een negeerpolitiek op na. Niet alleen de media, maar ook politici en de overgrote meerderheid van de maatschappij. Want zolang het jou niet treft of iemand nauw aan je hart, dan kan het je bitter weinig schelen als iemands leven kapot gemaakt wordt. En in tijden waar communicatie heel gemakkelijk tot stand te brengen is en informatie te verspreiden, is het ook even makkelijk ze te negeren of te verbergen.

De VRT is er niet alleen schuldig aan. Zo blokkeerde Het Laatste Nieuws steeds mijn reactie op hun artikel (over Bo Van Spilbeeck) omdat ik het had over onze werkkansen en de hoge zelfmoordcijfers. Ondertussen lieten ze wel reacties toe van mensen die beweerden dat wij “zot in onze kop waren” en gewoon profiteerden van de ziekenzorg. (Wat op zich al tegenstrijdig was, want als wij toch “zot in onze kop” zijn, dan zijn we per definitie ziek en dus recht op ziekenzorg.)
De Morgen was één van de eersten die reageerde toen ik mijn artikel aanbood. Ze vonden het een interessant onderwerp zeiden ze. Totdat ze het artikel zelf lazen denk ik, want vervolgens reageerden ze niet meer, zelfs geen feedback (ik ben nu eenmaal geen redactrice, dus ik maak wel schrijffouten).

Dat is tegenwoordig een normale manier van doen geworden, ‘negativiteit’ negeren. Mensen denken dat ze positieve mensen zijn, omdat ze ‘negatieve’ zaken uit de weg gaan. Maar net zoals je niet moedig bent omdat je je angsten vermijdt in plaats van ze aangaat, zo ben je ook geen positief mens omdat je negatieve zaken vermijdt. Dat is eigenlijk zelfs heel laf en is je ontdoen van enige verantwoordelijkheid. De schuld schuiven in andermans schoenen.
Het is een spijtige zaak als de waarde van positiviteit herleid wordt tot iets oppervlakkigs (imago opbouwen) of commercieels/financieels, ‘positiviteit’ is hét nieuwe marketingmiddel geworden. En niemand mag je ‘positiviteit’ in vraag stellen. Voor wie dat wel doet, is een heel fijne tactiek gecreëerd: die individu wordt negatief gelabeld en genegeerd. En dat gaat zeer makkelijk, want de waarheid interesseert de mens niet, enkel wat voor hen aangenaam klinkt of het meeste entertainment brengt.

Ik heb daar onlangs weer mooie voorbeelden van meegemaakt. ‘Samenwerkingen’ die nergens naartoe gingen, want ik moet altijd maar extra presteren voor men mij serieus neemt, ik moet maar weer eens extra geduld hebben, voordat ik naar de volgende stap over mag gaan.
Zoals je al wel gemerkt hebt, wordt de negeerpolitiek vaak op mij toegepast. Een transpersoon als ik heeft natuurlijk niets om negatief over te zijn, ik moet maar wat dankbaarder zijn dat ik al mag zijn wie ik ‘wil’ zijn, ook al is dat niet waar.

Nu zal je gedacht hebben dat ik dit artikel zou schrijven om meer aanvaarding van de maatschappij te trachten te bekomen, maar dat heb ik al een tijdje geleden opgegeven. Ik ben namelijk de continue excuses beu en het laffe gedrag van negeren. Wel grappig dat men mij opeens wel ziet staan, als ze er weer eens alleen voor staan of hulp nodig hebben, dan ben ik toch die geweldige, fantastische persoon. Nee, dit artikel is eerder om andere transpersonen te waarschuwen, in welke gradatie ze zich mogen uiten en die mogelijk te kampen gaan krijgen met dezelfde problematieken als ik.

De media en politiek zijn gevaarlijke spelletjes aan het spelen. Ze presenteren een veilige maatschappij voor ons transgender personen, waarin de slechte dingen die we meemaken maar minimaal zijn en de zware problematieken in de minderheid zijn. Dit kan je een vals beeld geven bij je beslissing of je al dan niet voor een transitie gaat. Als je een goede psychiater onder de arm hebt genomen, zou die je hiervoor echter meerdere keren bewust van moeten maken om dat mee in je beslissing te nemen.
Wat ik je kan aanraden: een goede psychiater dus alvast. Maar zorg vooral in je nauwe omgeving voor mensen die niet 100%, maar er 200% voor je zijn, voor wie JIJ BENT en niet wie ZIJ WILLEN dat je bent. Want dat is jammer genoeg een negatief gevolg van politiek en media, opeens is iedereen een expert over wie/wat transgender personen zijn en dus ook wie jij bent. En ook wat je meemaakt, want ‘jij zal de dingen wel verkeerd zien’, ‘jij bent nog te onzeker’.

Er zullen zich ook weer oude vrienden presenteren of zelfs nieuw ‘vrienden’. Maar dat is veelal maar eventjes, je bent weer eens iets ‘leuks’ op hun pad … toch zolang je aan het stereotype voldoet wat de politiek en media vertellen dat we zijn.
Reken ook niet op andere instanties. Zij bepalen namelijk voor jou of jij problemen doormaakt of niet. Vergeet niet dat we een maatschappij geworden zijn die alleen nog maar aan imago denkt. Er moet dus voor hun een meerwaarde zijn om je te helpen.

Om in te pikken op het artikel van de VRT, waarbij ze dus zelf al hebben toegegeven dat we met pesterijen te kampen hebben. Echter haalt zoiets als Rode Neuzendag de neus voor ons op. Toen ik hen anderhalf jaar à 2 jaar geleden contacteerde om te vragen waarom het ingezamelde geld altijd naar hetzelfde doel ging, kreeg ik als antwoord dat ze gerust ook andere doelen wilden helpen. Toen ik vermelde dat transgender personen met veel pesterijen te kampen krijgen en ook het zelfmoordcijfer zorgwekkend hoog was, kreeg ik weer de negeerpolitiek gepresenteerd.

Nu tijdens deze corona-tijden zijn ze ineens bezorgd om degenen die zelfmoord plegen, omdat ze eenzaam zijn en dat versterkt wordt doordat ze een paar maandjes ‘in hun kot moeten blijven’. Maar een transpersoon die jaren ‘in zijn/haar kot moet blijven’ omdat ze geen werk vindt en nergens geholpen wordt, genegeerd wordt en daardoor zelfmoord pleegt, dat gaan we maar weer negeren? Want dat is toch maar weer een ‘freak’ minder, nietwaar? Een transpersoon moet ‘leuk’ zijn of maar ergens in een hoekje kruipen. En als hij/zij de weg naar een mes of pillen vindt, zijn ‘wij’ het met z’n allen niet geweest.

De gevechten zijn niet meer zo eerlijk als vroeger, face-to-face, 1-tegen-1 en met de vuist. Ze gebeuren nu enkel nog mentaal, want dat laat geen zichtbare littekens na, we kunnen voor iedereen verschillende regels hanteren en het kan toch niet bewezen worden. En passieve agressie, wat negeren is, is toch zo gemakkelijk, je hoeft er letterlijk niets voor te doen.

Ik trek het nog net. Niet direct door vrienden, want die kan ik op 1 hand tellen en dan heb ik nog vingers over. Maar voornamelijk door dokters, die hebben tenminste nog begrip voor de situatie en helpen tenminste binnen hun mogelijkheden, zonder flauw excuses te presenteren.
En raar genoeg, door mijn verleden. Ik had vroeger, toen ik nog kind was en in mijn tienerjaren, serieus pesterijen en discriminatie te ondergaan. Heb te kampen gehad met zelfmoordpogingen, niet omdat ik een transpersoon was, maar door de vooroordelen die ik over mij heen kreeg. Ik kon niet wachten tot die periode voorbij was, dat het in de ‘volwassen’ wereld eindelijk gedaan zou zijn. Alleen om te ontdekken dat ‘volwassen mensen’ de grootste pesters van allemaal zijn.

Nu zie ik de pesterijen in mijn jeugdjaren als iets dat nodig was, om nu te kunnen overleven en nog te kunnen vechten. En als dat vechten niet voor mezelf gaat, dan voor anderen wiens leefwereld ongeveer dezelfde is als die van mij, die van een outcast.

Nu schrik ik je waarschijnlijk af en begin je te twijfelen om jezelf te uiten. Maar ga zeker voor wie je bent en ‘vervoeg’ je bij de weinige mensen in deze maatschappij die geen schrik hebben om zichzelf te zijn … en zelfs beter nog, ECHT en OPRECHT zijn.

Ondanks dat we bij regelmaat op ons geplakt krijgen dat we niet weten wie we zijn en dat we nep zijn, zijn we de kleine minderheid die durven te laten zien wie we zijn, met alle goede en slechte kantjes. In een klimaat die ons enkel maar tolereert, niet aanvaardt. Als dat niet getuigt van een sterk karakter!! Laat trendy ‘empowerment’-propaganda aan de toneelspelers over, maar ‘empower’ jezelf, jouw individu. Het is jouw leven, niet dat van een ander.

En als het even niet gaat of je ziet geen uitweg, geef het nog niet op en je mag altijd mij contacteren. Ik kan niet beloven dat ik je kan helpen, maar ik weet wel oprecht wat je moet doormaken.

Er zijn spijtig genoeg nog veel facetten die niet besproken mogen worden door onze heren en dames politici en mainstream media. Want het een heeft effect op het ander.
Het is toch belangrijk om een gebalanceerd leven te creëren voor ieder individu. Een maatschappij in balans wil niet zeggen dat het voor de individu in balans is. Gelijkheid en geluk voor iedereen, niet voor de “happy majority”, toch?

 

Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be

 

Foto: Ted Eytan, Flickr / CC BY-SA 2.0 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!