“Als je je ‘neutraal’ opstelt tegenover situaties van onderdrukking kies je de kant van de onderdrukker”, aldus Zuid-Afrikaans bisschop Desmond Tutu die in 1984 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg.

DeWereldMorgen veroordeelt de recente aanvallen van Hamas tegen Israëlische burgers, maar ziet die niet los van 75 jaar staatsterreur van Israël tegen het Palestijnse volk. Het internationaal erkende recht op gewapend verzet tegen een kolonisator is geen vrijbrief voor aanslagen op burgers. Een onderhandelde vrede kan alleen bereikt worden wanneer 75 jaar verdrijving, 56 jaar bezetting, kolonisatie en apartheid en 16 jaar blokkade van Gaza worden erkend als de oorzaken van dit geweld. DeWereldMorgen onderzoekt deze oorzaken die door de politiek en door mainstreammedia worden verzwegen, onderbelicht of ontkend, om zo een debat te stimuleren dat kan leiden tot onderhandelingen en vrede. (nvdr)

*  *  *

Dat mijn moeder bij ons wilde komen wonen na de dood van mijn vader in 2006, maakte mij zeer gelukkig. Jarenlang groeide er een echte emotionele en intieme band tussen haar en mijn gezin. Ze was joviaal, vriendelijk en goedhartig voor iedereen. Vooral haar aanwezigheid bij huwelijken, verjaardagen en zelfs uitstapjes naar de zee, de zoo en het park heeft bij ons veel mooie herinneringen nagelaten.

In september 2023 werd mijn moeder ziek en moest ze opgenomen worden in het Al-Wafaa-ziekenhuis, een centrum voor gespecialiseerde medische revalidatie en chirurgie in Gaza. De chirurgische ingreep slaagde en na een paar dagen mocht ze haar behandeling thuis verder zetten. Op medisch advies kocht ik voor haar een aerosoltoestel. Ze kwam er geleidelijk weer bovenop.

Toen Israël in oktober 2023 zijn brutale oorlog tegen Gaza ontketende, bestookte het leger duizenden Palestijnse burgerdoelwitten en maakte daarbij veel slachtoffers. Mijn eigen huis en ook dat van veel anderen in mijn buurt kregen ervan langs en werden tot puin gereduceerd. Ik bracht mijn moeder naar het huis van mijn broer Eiad en ging zelf schuilen met mijn gezin in de UNRWA-school (United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East – het VN-agentschap voor hulpverlening aan Palestijnse vluchtelingen in het Nabije Oosten). Hoewel die verplaatsing grote risico’s inhield, slaagden we erin mijn moeder te verhuizen naar die nieuwe locatie.

De levensomstandigheden in Gaza werden almaar dramatischer. De Israëlische strijdkrachten mikten op de Gazaanse ziekenhuizen en gezondheidscentra, en berokkenden veel schade aan ziekenwagens en vitale uitrusting. Daarbij doodden en verwondden ze ook personeelsleden en patiënten, en dwongen anderen om hun schuilplaatsen te verlaten.

De wrede en illegale Israëlische blokkade van Gaza deed bovendien hele economische sectoren instorten, met een nooit geziene humanitaire crisis tot gevolg. De Palestijnen kregen het hard te verduren en konden nauwelijks voorzien in hun eenvoudigste levensbehoeften zoals water, voedsel, elektriciteit, telecommunicatie, brandstof en geneesmiddelen. Zo duurde het uren voor je aan water kon geraken. En minder water betekent minder hygiëne en meer ziekten. Om de elektrische toestellen te doen werken (zoals mijn moeders vernevelaar en batterijopladers) kochten we een generator, die dan weer weinig soelaas bood door het gebrek aan brandstof.

Ook de geneesmiddelen voor mijn moeder waren niet langer te krijgen in de apotheken, waardoor ze snel achteruitging.

Het was voor ons een tijd van grote malaise en frustratie en we riepen de hulp in van een gespecialiseerde arts. Hij onderzocht mijn moeder en zei dat ze met spoed in de afdeling intensieve zorg van het ziekenhuis moest opgenomen worden. Doordat alle ziekenhuizen en gezondheidscentra niet langer functioneerden, waren we volledig aan ons lot overgelaten.

Op 1 december 2023 bombardeerde Israël de wijk van mijn broer en beschadigde heel erg zijn huis. Huilend belde hij me op rond 8:30 met het ergste nieuws dat ik ooit had gekregen: “Onze moeder is zopas gestorven!”

President Joe Biden,

Als leider van de Verenigde Staten van Amerika, stel ik u verantwoordelijk voor de tragische dood van mijn moeder. Die beschuldiging steunt op meerdere gegronde redenen.

Vanaf de eerste dag van zijn brutale oorlog tegen Gaza hebt u Israël schaamteloos verzekerd van de volledige politieke steun van uw regering. Zonder een moment van twijfel hebt u het Israëlische narratief overgenomen, een versie van de feiten  waarvan achteraf bleek dat ze doorspekt was met schandelijke leugens.

Het aanhoudende Palestijnse leed van de voorbije 76 jaar daarentegen hebt u doelbewust genegeerd. Het is een echte schande dat u in uw beoordeling van het lot van de bezette Palestijnen en Oekraïners met twee maten en twee gewichten meet. De Israëlische wreedheden tegen de Palestijnen sinds 1948 zijn goed gedocumenteerd. Mijnheer de president, zelfs meerdere topfunctionarissen van over heel de wereld hebben dit conflict eerlijk beoordeeld.

Zoals secretaris-generaal van de VN António Guterres onlangs zei: “De geschiedenis begon niet op 7 oktober 2023.” Of de Jordaanse buitenlandminister Ayman Safadi: “Niet Hamas heeft het conflict gecreëerd; het conflict heeft Hamas in het leven geroepen.”

Het leven van mijn moeder is een illustratie van de decennialange onderdrukking van de Palestijnen door Israël. Ik som enkele van haar beproevingen op:

• Bij de oprichting van Israël in 1948 op 78% van het grondgebied van historisch Palestina, was mijn moeder een kind dat met haar familie in welstand en vrede leefde in het dorp Kofakha, een paar kilometer verwijderd van Gaza. De Israëlische soldaten vernietigden brutaal het dorp en het gezin van mijn moeder liet zijn eigendom achter en vluchtte met lege handen naar Gaza.
• Als vluchtelingen in Gaza leefde het gezin van mijn moeder in schrijnende armoede. Zelf kon ze niet naar school en leerde dan maar breien om haar blinde vader, haar zieke moeder en haar enige broer Salah te onderhouden. Jammer genoeg had haar moeder geen toegang tot medische zorg en stierf kort na hun aankomst in Gaza. Om het gezin financieel bij te staan ging haar broer Salah in 1965 werken in Koeweit. Desondanks stierf haar vader een paar maanden later.
• In 1967 viel Israël binnen en bezette de overblijvende gebieden van historisch Palestina (met name de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem). De Israëlische bezettingsregels ontzegden mijn oom Salah het recht om terug te keren en in Gaza te wonen, wat een grove schending van de mensenrechten is. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens stelt duidelijk: “Een ieder heeft het recht welk land ook, met inbegrip van het zijne, te verlaten en naar zijn land terug te keren.” Vreemd genoeg mag van Israël elke Jood waar ook ter wereld immigreren en zich vestigen in historisch Palestina! Toen mijn oom Salah tien jaar geleden in ballingschap stierf, brak mijn moeders hart.
• Naast de oorlogen van 1948 en 1967 ondervond mijn moeder ook aan den lijve de traumatische gevolgen van vijf andere Israëlische aanvalsoorlogen (in 2008/09, 2012, 2014, 2021 en 2023/24). In de oorlogen van 2014 en 2023/24 vernielden Israëlische militaire vliegtuigen mijn mooie huis, waar mijn moeder was komen wonen na de dood van mijn vader, wat bij haar ernstige verwondingen veroorzaakte, haar een dak boven het hoofd ontnam en ontheemde. Nu ze dood is, zal mijn moeder niet langer te lijden hebben van de Israëlische oorlogen en genocide tegen de Palestijnen. Mijn God, geef haar de eeuwige rust.

Naast uw politieke steun hebt u ook niet-aflatende militaire steun aan Israël gegeven. U gaf uw goedkeuring aan de regering voor de levering van tanks en vliegtuigen en duizenden tonnen wapens waarmee zowat alles kan vernietigd worden. Die steun heeft miljarden dollars gekost maar Israël hoefde geen cent te betalen en gebruikt ze voor de lukrake vernietiging van Gaza en de afslachting van zoveel Palestijnse burgers. Tot slot heeft de VS-vertegenwoordiger in de Veiligheidsraad van de VN tijdens de gewelddadige aanval van Israël op Gaza meermaals gebruik gemaakt van haar veto om het voorstel voor een staakt-het-vuren tegen te houden, tegen de wil van de internationale gemeenschap in. Dat staat gelijk met een oproep tot nog meer moorden, nog grotere vernietiging en een nog gewelddadiger beleg van Gaza.

Tegen 11 januari 2024 (dag 97 van de oorlog) liep de officiële tol van Palestijnse slachtoffers op tot 23.708 doden, 60.005 gewonden en 7.000 vermisten, voornamelijk slachtoffers die bedolven werden onder het puin.

Hoeveel meer Palestijnen moeten nog gedood worden door de Israëli’s (met Amerikaanse wapens!) vóór u, mijnheer de president, een staakt-het-vuren wilt overwegen? In feite verlangen de Palestijnen meer dan een staakt-het-vuren of een tijdelijk bestand om humanitaire hulp toe te laten (verband, geneesmiddelen enzovoort). Ze zijn niet gesteld op oorlog, en evenmin op bezetting. Het Palestijnse volk koestert een onstuitbare hoop te kunnen leven in vrijheid en vrede zoals alle andere landen.

Dat u steun verleent aan de oorlog van Israël tegen Gaza is wettelijk erkend als medeplichtigheid met Israël bij diens onophoudelijke schendingen van de mensenrechten en de internationale wetgeving. Wereldwijde massale betogingen, ook in de VS, waren het gevolg.

Veel mensenrechtenactivisten in de VS hebben zelfs openlijk toegegeven dat ze zich schamen voor hun regering vanwege haar doelbewuste ondersteuning van de Israëlische aanval op Gaza. Zo staat te lezen in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens: “Een ieder heeft recht op een levensstandaard die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, waaronder inbegrepen voeding, kleding, huisvesting en geneeskundige verzorging en de

noodzakelijke sociale diensten”. Tijdens de Israëlische oorlog tegen Gaza werd mijn moeder, en veel onschuldige Palestijnen met haar, die rechten ontzegd. Haar tragische verhaal is een waardige getuigenis.

Mijnheer de president,

In november 2023 hebt u uw 81e verjaardag gevierd. Gefeliciteerd trouwens. U werd gevierd terwijl veel Palestijnen rouwden om hun geliefde familieleden en vrienden, slachtoffers van Israëls moordpartijen in Gaza.

U kon genieten van een lekkere verjaardagstaart terwijl veel Palestijnen stierven van honger of door gebrek aan medische zorg. U werd overladen met prachtige verjaardagsgeschenken terwijl veel Palestijnen werden onthaald op Israëlische bommen en raketten die door de VS waren geproduceerd en betaald. Is dat rechtvaardig, mijnheer de president?

Alle mensen zijn sterfelijk, en ook u zult ooit sterven, mijnheer de president. Ik ben ervan overtuigd dat u, vooraleer het zover is, nog altijd het onrecht dat u de Palestijnen hebt aangedaan, met inbegrip van de tragische dood van mijn geliefde moeder, kunt rechtzetten door een einde te maken aan uw medeplichtigheid met Israël en het land niet langer te steunen bij zijn wrede behandeling van de Palestijnen. Het Palestijnse volk heeft er alles voor over om onafhankelijk en in vrede te kunnen leven zoals alle andere landen.

Ik ben ervan overtuigd dat u, als president van de VS, Israël kunt dwingen de mensenrechten te eerbiedigen en de VN-resoluties na te leven. Dit zal uiteraard ook bijdragen aan de totstandkoming van stabiliteit en vrede voor alle landen in de regio. Zodoende zult u een plaats verdienen in de geschiedenisboeken als een echt grote leider. Hoogstwaarschijnlijk zult u daarvoor de Nobelprijs krijgen en opnieuw tot president verkozen worden. Moge er een einde komen aan de bezetting en onderdrukking, moge rechtvaardigheid eindelijk zegevieren!

Dr. Hassan El-Nabih is een Palestijnse docent. Hij behaalde zijn Bachelor of Arts-graad in linguistiek/ESL[1] aan de staatsuniversiteit van Californië, Fresno, en zijn doctoraatstitel in curriculum and instruction[2] (met focus op taalontwikkeling) aan het Boston College. Hij is sinds 1997 universiteitsdocent in Gaza. Daarvoor werkte hij 11 jaar als leerkracht Engels.

Mr. President Biden, I hold you responsible for my mother’s death  verscheen op Mondoweiss, en werd vertaald door Marina Mommerency.

[1] ESL: Engels as a second language – Engels als tweede taal.

[2] Het curriculum is de centrale handleiding voor alle docenten en leerkrachten over de essentiële componenten van aanleren en leren, zodat elke student toegang heeft tot academische ervaringen. In tegenstelling tot “aanleren” voorziet “instruction” in specifieke, duidelijke, stap-voor-stap richtlijnen, zodat de student een bepaalde taak of activiteit kan uitoefenen.

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier