Record invoer Russisch gas

Na de invasie van Oekraïne heeft de Europese Unie met veel fanfare aangekondigd dat het geen gas meer zou invoeren uit Rusland. Maar wist je dat Europa dit jaar een recordhoeveelheid vloeibaar aardgas uit Rusland zal importeren? De eerste zeven maanden van dit jaar voerde Europa 40 procent meer vloeibaar gas in dan tijdens de zelfde periode in 2021, vóór de invasie.

Na de VS is Rusland op dit moment de grootste leverancier van de vloeibare brandstof van de EU. Het gas is afkomstig uit Siberië en komt ons land binnen via Zeebrugge. Volgens de ngo Global Witness waren België en Spanje de op één en twee na grootste kopers van Russisch LNG na China. Deze invoer zou de Russische schatkist al 5,3 miljard euro hebben opgeleverd.

Jonathan Noronha-Gant, campagnevoerder van deze ngo, reageert scherp: “Het is schokkend dat landen in de EU zo hard hebben gewerkt om het Russische fossiele gas af te bouwen, om het vervolgens te vervangen door het verscheepte equivalent. Het maakt niet uit of het gas uit een pijpleiding of een boot komt – het betekent nog steeds dat Europese bedrijven miljarden naar de oorlogskas van Poetin sturen.”

“Europese bedrijven sturen nog steeds miljarden naar de oorlogskas van Poetin”

Naast het feit dat er miljarden euro’s aan inkomsten naar Rusland gaan, stellen de hoge invoerniveaus de EU bloot aan een mogelijke plotselinge beslissing van het Kremlin om de leveringen stop te zetten. Het is bovendien niet bijzonder intelligent om gas via pijpleidingen te verbieden om dan vervolgens het veel duurdere vloeibare gas aan te kopen. En dan maar klagen over hoge inflatie en dure energieprijzen.

Afghanen aan hun lot overgelaten

Na twintig jaar bezetting van Afghanistan werd de VS twee jaar geleden het land uitgejaagd door de Taliban. Zoals geweten is deze groepering een extremistische en zeer goed geoliede machine. Maar wist je dat Washington juist daarom met hen nauw samenwerkte in de jaren negentig?

Deze zeer doeltreffende extremisten beschikten op dat moment namelijk over de beste troeven om het land te ‘stabiliseren’, wat noodzakelijk was voor de aanleg van een voor de VS belangrijke pijpleiding.[1] De Taliban konden op dat moment rekenen op gulle financiële steun uit Washington, ook al waren zij toen niet minder extreem dan vandaag.[2] Het Witte Huis dacht dat de Taliban zouden evolueren zoals de Saoedi’s.

In de jaren negentig konden de Taliban rekenen op gulle financiële steun uit Washington

Toen de Taliban er echter niet in slaagden om het gehele land te veroveren, eisten de VS dat ze gesprekken zouden aangaan met de Noordelijke Alliantie voor de vorming van een coalitieregering. Toen ze dat weigerden dreigde Washington met een militaire invasie.

Die kwam er in oktober 2001, enkele weken na 9/11. Maar wist je dat de plannen voor die invasie al twee dagen vóór 11 september op het bureau van president Bush lagen?[3]

Vandaag, net als toen, betaalt de Afghaanse bevolking een zware tol. Sinds de machtsovername van de Taliban in augustus 2021 probeert het Westen dit straatarme land compleet te isoleren. De hulp, die ooit 75 procent van de Afghaanse begroting opleverde, is grotendeels stopgezet. Daarnaast werd 9,5 miljard dollar aan staatsreserves in beslag genomen.

Dit jaar heeft de VN slechts 9 procent van de 4,6 miljard dollar aan noodhulp opgehaald die hongerige Afghanen volgens haar nodig hebben. The Economist merkt daarbij fijntjes op dat de Taliban “in sommige opzichten beter presteren bij het besturen van Afghanistan dan die van de corrupte, door het Westen gesteunde regeringen, die zij hebben vervangen”.

In de mainstream media wordt er weinig over gesproken, maar de situatie is ronduit dramatisch. Als gevolg van de economische sancties en de wurggreep van het Westen heeft ongeveer de helft van de bevolking, bijna 20 miljoen mensen, vandaag te maken met acute voedselonzekerheid.

Volgens The Financial Times had deze voedselcrisis bovendien kunnen vermeden worden: “Te weinig investeringen in de sector, vergeleken met uitgaven voor het leger, infrastructuur en andere zaken, remden de vooruitgang, vooral in het eerste decennium van de Amerikaanse bezetting. Daarnaast waren er niet genoeg ontwikkelingsprojecten gericht op tarwe.”

Geen wonder dat zoveel Afghanen hun land proberen te verlaten, en dat brengt ons bij de volgende kwestie.

Vluchtelingenkinderen geplaatst bij zedendelinquenten

‘Als het kapitaal niet naar de armen gaat, gaan de armen naar het kapitaal’, zo luidt een oude volkswijsheid. Maar de kapitaalkrachtigen zijn niet zo gesteld op die arme vluchtelingen en voeren daarom een ontradingsbeleid. En wil die ontrading effectief zijn, dat moet het gebruikte geweld of de miserie hier, de verschrikking in het land van herkomst minstens overtreffen.

Vandaar de onmenselijke toestanden in de concentratiekampen voor vluchtelingen aan de buitengrenzen van Europa. Het verklaart onder andere ook waarom onze staatssecretaris De Moor alleenstaande mannen opvang weigert, zelfs als dat niet wettelijk is.

Het opsluiten van minderjarigen toont aan tot wat zo’n ontradingsbeleid kan leiden en hoe gestoord het huidig asielbeleid wel is

Sommige landen gaan wel heel erg ver in hun ontradingsbeleid. Het Verenigd Koninkrijk wou bijvoorbeeld asielzoekers systematisch deporteren naar Rwanda, iets wat voorlopig nog niet gelukt is. Recent heeft dit land opnieuw een grens overschreden. Wist je dat in het VK vluchtelingenkinderen gestuurd zijn naar een gevangenis met zedendelinquenten, waaronder minstens één pedofiel?

Hoe diep kan je zakken? Het opsluiten van minderjarigen toont aan tot wat zo’n ontradingsbeleid kan leiden en hoe gestoord het huidig asielbeleid in het Westen wel is. Hoe je het draait of keert, het ontradingsbeleid in de Westerse landen is gebaseerd op ontmenselijking en leidt onvermijdelijk tot de afbraak van mensenrechten, de uitholling van de rechtsstaat en uiteindelijk tot een sluipende fascisering van de samenleving.

Notes:

[1] Rashid A., L’ombre des Taliban, Parijs 2001.

[2] In mei 2001, enkele maanden voor 11 september kregen ze nog meer dan 40 miljoen dollar aan steun van de Bush-administratie. Los Angeles Times 22 mei 2001.

[3] G. Vidal, ‘The Enemy within’, The Observer 27, oktober 10 2002.