Het ging van ‘Ben Ali gaat niet vertrekken’ naar ‘Egypte is niet Tunesië’ en nu zelfs ‘Libië is niet Egypte’. Het lijkt wel of er bij de genezing van een symptoom van de ziekte pessimisme een ander symptoom opduikt.

Dit pessimisme dient uitgeroeid te worden, het is een tumor die gevoed wordt door onwetendheid, gewetenloosheid of vrees voor verandering en zo de eis voor een radicale verandering in de Arabische landen onrechtstreeks probeert te boycotten.

Genoeg is genoeg

Pogingen om massale protesten te organiseren, zijn er altijd geweest, bijvoorbeeld in Caïro, maar deze eindigden steeds in diepe teleurstellingen en de wil van het volk werd bijna gebroken. Bijna zeg ik, tot het Tunesische volk er genoeg van had, genoeg van jaren van onderdrukking, armoede, corruptie en werkloosheid om er maar enkele te noemen.

Mohamed Bouazizi, de hoogopgeleide Tunesische jongeman die als groente- en fruitverkoper zijn brood moest verdienen, stak zichzelf in brand, omdat de politie zijn spullen in beslag had genomen waardoor hij aan de bedelstaf geraakte.

Deze hartbrekende wanhoopsdaad draaide bij het volk de schroef die al jaren vastzat definitief los. Het Tunesische volk kwam massaal op straat om te protesteren tegen werkloosheid, maar liet zijn grote ontevredenheid over het regime van de president eveneens blijken.

Ze eisten het onmiddellijk vertrek van de dictator Ben Ali, deze probeerde het volk nog voor zich te winnen en zijn imago te redden door enkele loze beloftes te maken, het volk nam er geen genoegen mee en Ben Ali kon af door de zijdeur.

Deze Tunesische opstanden prikkelden ook de honger naar vrijheid bij het Egyptische volk, de Egyptenaren gaven op hun beurt lucht aan hun gemoed, gingen eveneens massaal de straten op en ook Moebarak zag zich genoodzaakt een stap opzij te zetten.

Kwestie van tijd

De fakkel werd doorgegeven aan de volkeren van Libië, Jemen, Marokko en Bahrein. Allen werden wakker geschud, allen hunkeren vandaag meer dan ooit naar vrijheid op de eerste plaats en voor de eerste keer lijkt het erop dat hun dromen wel eens verwezenlijkt zouden worden.

Iedereen heeft zo zijn redenen om te protesteren, maar redenen om op straat te komen en verandering te eisen zijn er in overvloed.

Onlangs bij solidariteitsmanifestaties voor onder andere Marokko en Libië werden er ook slagzinnen geroepen die de vrijheid van Palestina eisten. De betogers maakten hiermee duidelijk dat de strijd tegen de Arabische dictatoriale regimes hand in hand gaat met de strijd tegen de zionistische entiteit in Palestina die sinds 1967 een afslachting houdt onder de Palestijnen, haar bestaan probeert te legaliseren en hierbij natuurlijk de onvoorwaardelijke steun van de VS ontvangt.

Aanhouden doet verkrijgen

Er zijn honderden redenen waarom deze revolutie moet slagen, om er eentje te geven en het simpel te houden: Mohamed Bouazizi.

Realistisch moeten we zeker blijven, de slaagkans van deze revolutie hangt af van verschillende factoren, het is nog maar het begin, maar het is een begin. Het komt er op neer dat het volk heeft gesproken, het volk wil verandering en het is meer dan onze plicht om hen daarin te steunen op elke mogelijke manier, hun lijden is het onze en hun strijd naar vrijheid en rechtvaardigheid is evenals de onze.

Tijdens deze cruciale protesten zijn hervallen in het pessimisme of stilzwijgen geen wenselijke opties, althans niet voor iedereen met een geweten.

Bouchra Grich

Bouchra Grich is actief bij de Unie van Arabische Studenten in Europa.