Een recente ondervraging door
Partena bracht aan het licht dat de gezonde verhouding tussen werk en privé verstoord is. Werknemers
en werkgevers staan lijnrecht tegenover elkaar in deze zaak. Terwijl
werkgevers denken dat ze al veel doen om hun werknemers te voorzien
van een gezonde werk-privé balans, zien ze dit aan de andere kant van
de tafel helemaal anders.

Uit het onderzoek
bleek dat maar liefst 82% van de gezinnen zich gehaast voelen om zich
te kwijten van hun verschillende taken. 7 op 10 voelt de nood aan
externe hulp in het huishouden, enkel ommeer tijd met hun kroost te
kunnen doorbrengen. Bijna 9 op 10 werknemers zou liever meer tijd
vrijmaken voor het gezin.

Deze hallucinante
cijfers tonen aan dat de berichten over een stijging van psychische
problemen en burnout bij werknemers niet uit de lucht gegrepen zijn.
Hoe meer we lezen over deze verstoorde balans, hoe meer we moeten
stilstaan bij het belang van een gelukkige werknemer. Want zoals uit
hetzelfde onderzoek blijkt, erkent bijna elke werkgever dat een
betere werk-privé balans meer jobtevredenheid geeft. Waarom wordt er
dan nog steeds niet naar gehandeld door werkgevers? Een kleine
denkoefening leert ons dat werkgevers vaak ervoor gekozen hebben om
werkgever te zijn en dus ook graag hard werken. Ze hebben hun
activiteiten tenslotte opgericht rond hun passie. Bijgevolg zien ze
er geen probleem in om meer dan de 38 à 40 werkuren te presteren die
hun werknemers dienen te vervullen om een voltijdse betrekking te
hebben. Vaak zien we werkgevers aan de slag, die 50 uren of zelfs
meer werken. Op zich niks mis mee, maar het probleem is dat sommige
werkgevers verwachten dat hun werknemers dezelfde werkijver aan de
dag brengen. Ook hier geen probleem. Maar vergoedt deze werknemers
dan ook naar behoren. Want de laatste jaren zien we steeds meer dat
van de werknemers overuren worden verwacht zonder een vergoeding.
Toegegeven, sommige werkgevers staan toe dat een werknemer een uurtje
vroeger stopt als hij een uur langer heeft gepresteerd. Maar dan
kunnen we meteen de bedenking maken dat deze werknemers vaak dit
overuur gepresteerd hebben omdat het werkvolume en de werkdruk zo
groot is geworden ; dat de 38 uren werkweek al lang niet meer voldoet
om al de bestellingen of projecten tot een goed einde te brengen. Als de werkgever enerzijds verwacht dat de werknemer meer uren klopt vanwege snellere deadlines, en die later in recuperatieverlof op laat nemen, moet hij zich
ook er ook niet over verbazen dat het werkvolume blijft groeien en dus de stress toeneemt. Want als iemand
een dag niet komt werken, blijft dit werk gewoon liggen. Het is een
vicieuze cirkel waarin werknemers zichzelf gewerkt hebben omdat
enerzijds die collega dat ook doet en daardoor een betere beurt
gemaakt heeft bij de werkgever en anderzijds de werkgever dit soort
gedrag in stilte aanmoedigt. Elk overuur dat hij normaal gezien
aan een hoger tarief moet betalen, wordt nu aan hetzelfde tarief in
recuperatie genomen. Eigenlijk wordt het nog erger als je weet
dat werknemers uit schrik om deadlines te missen al snel de
gecumuleerde overuren laten vallen. Want een slechte beurt maken bij
de werkgever staat in de geesten van de meeste werknemers nog steeds
synoniem met ontslag. Iets waar niemand op zit te wachten in de
huidige maatschappij. Dus werken we verder en harder, met uitgebluste
werknemers en overspannen gezinnen tot gevolg.

De grote vraag is
natuurlijk hoelang deze Danse Macabre nog opgevoerd kan worden.
Momenteel kampt wereldwijd 1 op 2 kantoorwerknemers met stress. Voor
ik de belangrijkste reden van stress wereldwijd aankaart, wil ik
eerst de nummers 2 en 3 in deze beruchte top presenteren. Dit zijn
respectievelijk contact met klanten en financiële problemen. Nu
kunnen kwatongen beweren dat financiële problemen niet
werk-gerelateerd zijn, maar de constante werkdruk en de rat race om
de maatschappij te imponeren heeft menig werknemer al naar dubieuze
leningen gedreven om toch maar succesvol over te komen. Of erger,
het doet werknemers massaal naar medicatie grijpen om toch maar de
energie te krijgen, zodat ze de muur van werk die hen opwacht het
hoofd kunnen bieden. Maar de topreden waarom mensen wereldwijd last hebben van stress is : Het werk zelf.De werknemers werken niet meer om te leven, noch
leven ze om te werken. Ze werken. Leven is een begrip dat ze nog
kennen uit hun jeugd, maar dit is al lang geleden begraven. Wordt het
niet eens tijd om stil te staan bij wat echt belangrijk is in ons
leven. We groeien op en leren een vak wat we vaak niet gaan
uitoefenen als job, we kiezen hobby’s waar we geen tijd voor hebben.
We zoeken partners die we nauwelijks zien en krijgen kinderen die de
onthaalmoeder eerder als mama zien dan hun eigen moeder. De enige
mensen waar we veelvuldig contact mee hebben zijn collega’s,
werkgevers, klanten en de schoonmaakploeg die onze kantoren proper
houden terwijl we voor of na de uren nog overwerken. Misschien is het
een goed idee om gas terug te nemen en dat we de raad van bestuur duidelijk maken dat zonder werknemers er geen bedrijf meer is. Nadeel is dat de
aandeelhouders minder dividend uitgekeerd krijgen, maar het zal nog altijd meer
zijn dan nul euro dividend voor een aandeel van een bedrijf zonder
werknemers. Onderstaand citaat vat het duidelijk samen.

“Het
stressniveau blijft wereldwijd toenemen en bedrijven moeten daarom
actie ondernemen om de stress bij hun werknemers aan te pakken.
Stress eist immers niet alleen een zware tol voor werknemers, maar
ook voor bedrijven. Deze krijgen te maken met meer ziekteverzuim en
een lagere productiviteit van de werknemers”

William
Willems, Algemeen Directeur van Regus België en Luxemburg.

Het punt dat ik
hiermee wil maken is dat we op een keerpunt staan. Ofwel gaan we
verder op het huidige parcours en storten we binnenkort allemaal de
afgrond in, zowel werknemers als werkgevers. Of we slaan bewust een
nieuwe weg in en zorgen ervoor dat onze maatschappij en onze economie nog een toekomst
heeft.