Ik verblijf, hopelijk tijdelijk, in een WZC.

De voorzorgsmaatregelen tegen Covid-19 hier zijn zeer streng geweest. We weten waarom.  Het is hier half Joods/half niet-Joods. Ik heb geen problemen met de Joodse gemeenschap maar ze is onvoorzichtig geweest en daardoor zijn wij, andere bewoners ook strenger gestraft.

Een vriendin van me is mijn knuffelcontact maar zelfs zij heeft nog altijd schrik om besmet te worden. Ze kies er voor koos om even niet te komen. Respect hon.

Al van in het begin van de pandemie vraag ik de directie om me te mailen als er aanpassingen in de bezoekregelingen gedaan worden. Ik wil het ook graag snel weten om kort op de bal te spelen, samen met mijn buiten-deurs contact.

Desondanks heb ik verschillende keren via mijn knuffelcontact moeten vernemen dat er wijzigingen waren. Dat komt aan zoals je de dood een dierbare eerder verneemt via de pers dan via persoonlijke bron.

Op dat moment krijg je het gevoel om van geen waarde te zijn. Als of ik niet bij mijn verstand ben. De persoon waar het om draait, ik dus, werd niet op de hoogte gebracht, terwijl ik zit te snakken naar buiten lucht, straatleven, of leven tout court, om op de hoogte te blijven.

Of dit sterke verhaal: Sinds deze week maandag mogen/kunnen we weer naar buiten. Joechei !!! Dinsdagmiddag zag ik een collega bewoner naar buiten gaan. Ik keek mijn ogen uit en klampte de portier aan: Ik wist niet dat het kon. Ik direct naar de directeur om uitleg te vragen.

Ik zit al van oktober binnen en snak elke dag naar de straat, want normaliter ben ik een straatkat: zomer en winter wil ik de wereld beleven.

De baas zei: “Het is NOG MAAR drie dagen geleden dat de 10 dagen na de tweede prik voorbij zijn”.

Pardonneer mij maar een dag is voor een personeelslid anders dan voor de bewoner. ELKE DAG TELT. Wat voor de baas NOG MAAR drie dagen was, is voor ons bewoners AL drie dagen. Drie dagen langer binnen. Drie dagen schitterend weer waar we tot nu toe enkel maar hebben kunnen naar kijken. Het draagt bij tot de institutionalisering van de burger. Een reden om het af te schaffen.