Ongeloof, verwarring, onbegrip en
vooral angst. Dit zijn de gevoelens waar ik als volwassene de laatste dagen mee zit na de aanslag en gijzelingen in
Parijs en de aanslagen op moskeeën in Frankrijk. Als volwassene weet ik door
ervaring – want wat is volwassen zijn anders dan door ervaring leren – hoe ik met
mijn angst om kan gaan. Ik maak kritisch gebruik van verschillende
informatiekanalen, lees uiteenlopende opiniestukken en luister naar
inspirerende mensen. Mensen van allerlei komaf en geloof die de aanslagen
veroordelen en er tegen ageren naar het voorbeeld van Ahmed Marabet.
Maar wat doen al die gruwelijke
gebeurtenissen met kinderen en jongeren? Kinderen en jongeren hebben ook heel
wat vragen over wat er gebeurd is in Parijs, maar zijn sterk afhankelijk van
wat volwassenen hen aanleren. Zullen wij hen een context en perspectief bieden
bij de gebeurtenissen. Zullen we hen aanmoedigen om zelf kritisch na te denken,
maar ook te luisteren naar elkaar? Of zullen we hen leren veralgemenen door
onze hokjes-mentaliteit aan hen over te dragen?
Kinderen en jongeren zeggen en doen
wat volwassenen doen en zeggen. Nu al lees ik berichten over kinderen en jongeren
die op school geconfronteerd worden met uitspraken als “het is de schuld van de
islam”. Dit is het ergste wat we nu als volwassenen kunnen doen: kinderen en
jongeren in onze angstige hokjes steken. Nochtans gebeurt dit vandaag als
kinderen en jongeren hierover aangesproken worden op school of elders en met de
vinger gewezen worden door volwassenen (en kinderen) puur omdat ze moslim zijn.
Heel wat kinderen en jongeren
groeien nu al op in een samenleving waar zij zich niet in thuis voelen. Slechts
30 procent van de Vlaamse moslimjongeren voelt zich aanvaard door de
samenleving. Zes op de tien moslimjongeren denken zelfs dat de Vlaamse
maatschappij hen nooit als gelijke zal beschouwen. Bij meisjes is dat nog iets
meer dan bij jongens (enquête GVA, 2013). Twintig procent van de Vlaamse
jongeren wil geen moslims in België, één op de drie Vlaamse jongeren staat
uitgesproken negatief tegenover moslims (onderzoek jeugdplatform, 2013). Jongeren
met een etnisch-cultureel diverse achtergrond hebben disproportioneel veel te
kampen met werkloosheid in vergelijking met hun leeftijdsgenoten. Velen van
deze werkloze jongeren groeien bovendien op in armoede, want we weten dat meer
dan 50 percent van de Marokkaanse en Turkse inwoners in België in kansarmoede
leven.
Ik was zelf ooit zo’n kind dat
zich niet thuis voelde in onze samenleving. Ik groeide op in ‘t stad waar het Vlaams Blok zegevierde.
Waar de vraag of ze de absolute meerderheid en burgemeesterssjerp zouden halen
met een cordon sanitair moest beantwoord worden. Op school werden wij door
medeleerlingen en leerkrachten voortdurend geconfronteerd met het feit dat we anders
– lees: moslim – waren en nog eens buitenlandse roots hadden ook. Mijn zussen en
ik werden nooit uitgenodigd op een verjaardagsfeestje. Onze klasgenootjes kwamen
nooit naar de onze. Nochtans verplichte mijn mama ons om iedereen van de klas
uit te nodigen.
Mijn zussen, broer en ik zijn vaak
razend geweest op onze ouders omdat ze naar een land zijn geëmigreerd waar ze ons
niet moeten hebben. Maar als ze ons hier niet willen dan wij hun ook niet was
mijn reactie toen! De fantasie dat er misschien een (Islamitische) staat zou
bestaan waar wij er wel bij horen, waar verschillende mensen solidair zijn met
mekaar, ongelijkheid en armoede bestrijden prioriteiten zijn en het klimaat geen
bijzaak is, leek niet meer dan een illusie. Een utopie van belangrijke islamitische
waarden.
Wat heeft er dan voor gezorgd dat
ik geloof in en als politica werk maak van een democratische, seculiere en
pluralistische samenleving? Toevalligheden spijtig genoeg. De juiste mensen op
de juiste moment tegenkomen. Mensen die je als gelijke erkennen en behandelen. Via
een nicht raakte ik betrokken bij een meisjeswerking van Kids (nu Kras) waar ik
andere jongeren tegen kwam die dezelfde structurele uitsluiting mee hadden
gemaakt als mij. Dit heeft mij doen inzien dat er veel kinderen en jongeren
sukkelden om erbij te horen, niet alleen moslims of mensen met andere roots.
Ik ben dankbaar voor de kansen
die we als burgers, via de politiek creëren door te investeren in organisaties
zoals Kras of Samenlevingsopbouw. Hierdoor ben ik mij gaan inzetten in
verschillende middenveld organisaties. Ik verdraag niet dat toeval nog steeds een
grote rol speelt in de basisbehoefte van kinderen en jongeren om zich volledig
deel te voelen van onze samenleving! Dit grondrecht wordt alsmaar meer met de
voeten getreden. Daarom is de leefwereld van kinderen en jongeren met etnisch
diverse roots versterken het enige waar ik radicaal in ben.
Kinderen en jongeren moeten zich
thuis kunnen voelen in onze samenleving. Wij, volwassenen kunnen hen het
voorbeeld geven. Zij hebben het recht om dat te eisen van ons. Hoe we hier werk
van maken is een vraag die we met diversiteit moeten beantwoorden. Maar één
ding dienen we gemeen te hebben in al onze diversiteit: de keuze om altijd in
dialoog te gaan en het menselijke in mekaar terug te vinden, want dat hebben we
allemaal gemeenschappelijk.
