Update zaterdag 27 januari 2024: besluit  met ruimere achtergronden van wat geschiedt.

Wanneer in een samenleving,  in een era de moeders niet meer thuis willen zijn om de kinderen op te voeden, verstaan na verloop van tijd de jonge mensen hun eigen taal niet meer, dat is toch logisch?

In Tertio staat een stuk dat nadenkt over het gebrek aan verstaan, taalgevoel en woordenschat bij onze kinderen en jongeren.
Ik geef zelf leesles aan een zesjarig meisjeskind; en ik heb mijn ogen niet in mijn zakken over wat er rondom mij gebeurt, al 61 jaar lang.

De auteur en collega Erik Buys, zelf gewezen leraar Godsdienst, zoeken naar een remedie; zij denken dat de grote oorzaak iets als “ontlezing” is. Kinderen zouden niet genoeg nieuwe woordjes leren.
Daardoor kunnen ze de lessen Godsdienst niet meer begrijpen. Waar ze maar 20 percent van de woorden snappen, zo blijkt. Je moet minstens 80 % verstaan om mee te kunnen.(zie stuk uit het artikel onderaan)

Mijn analyse is de volgende.

…Cutting Edge, dit nadenkwerk. Laat mij mijn visie delen.

De directeur van Standaard Boekhandel (Leuven De Somerplein) brengt intussen wel het nieuws dat recent van “ontlezing” totaal geen sprake is. De boekverkoop in de jongerenafdeling loopt als een trein.

Waarom verstaan jongeren dan onze taal niet meer?

Een situatie die inderdaad zeer veel verwarring voor jongeren genereert. En meebrengt dat ze vaak “op de vlakte blijven”. Angsten en overgevoeligheid krijgen op die manier alle kansen.

Mijn hypothese is dat het niet

aan een gebrek aan leestijd ligt.

Het euvel heeft wortels die vroeger in het jonge leven liggen.

Ook zichtbaar voor iedereen, maar een taboe schermt deze realiteit met een rookgordijn af.

De jongste kinderen

hebben gewoon meestal

geen moeder meer

die de hele dag

met hen

bezig is.

Die met hen babbelt!

Hen ” De Moedertaal”

kan

bijbrengen!

Heil de Economie! is het heilige motto van deze tijd. Geld verdienen is wat telt!

“Moederen is toch saai?…”

Opvoeden en taligheid bijbrengen, het wordt in deze generatie zoals bekend vlotjes doorgeschoven naar “onthaalmoeders” en “kinderopvang”; waar een ersatz moeder haar aandacht over negen tot vijftien kinderen moet verdelen…!

Dan hoef je niet op te schrikken als na een generatie van deze praktijk meer en meer blijkt tegen welke prijs die schitterende “vrouwenemancipatie”
komt!

Het gezin verdient kortom nog veel meer voorvechters dan zelfs de beste christelijke ideologen beseffen.

Tegen de fantastische Arbeidsvreugde die veel vrouwen ongetwijfeld ervaren in hun respectieve professionele situatie kan je niets op tegen hebben.

De grootste verantwoordelijkheid

van een vrouw

is echter

het kind

dat zij

met haar man heeft,

persoonlijk

op te voeden.

Met de hulp van die vader, zoveel mogelijk, ja.

Als vrouwen deze existentiële bezigheid systematisch en massaal afwijzen, moet je niet verbaasd zijn dat onze samenleving toenemend met de gebakken peren zit. Of dat jongeren deze metafoor niet meer begrijpen, for that matter.

Epiloog

Aan wie zich verzet tegen deze pijnlijk waarachtige analyse zou ik het volgende kunnen geven als repliek.

Velen koesteren nieuwerwetse
ideeën
met passie.

Blijkbaar zonder besef hoe het letterlijk miljoenen jaren is gegaan.
Of Hoe dat een patroon heeft ingesleten.

Een omgang en patroon dat het brein van kindjes
verwacht en nodig heeft.

Denkt u dat de evolutie rekening houdt met het inkomen?

Realiseert u zich dat 99 procent van de tijd voor de leden van Homo sapiens, zowat vier miljoen jaar,

en vermits wij uit het dierenrijk zijn ontstaan, als zoogdiertjes,

Nog minstens twintig miljoen jaar langer…

Er gewoon totaal geen geld beschikbaar is geweest?

Is dat, uw vastklampen aan emancipatie,

alles wat u van Mens, Geschiedenis, Natuur, Taal en

Moederschap

heeft begrepen?

Laat mij tot slot nog dit toevoegen.

Vergeet niet wat de oertoestand is, waar het brein van kinderen (en vaders en moeders!) zich voor altijd naar heeft georganiseerd.

Die oertoestand is er een met permanent oorlog en oorlogsdreiging.

Herinner u wat dit betekent.

In Oekraïne gingen op dag 1 van de militaire invasie meteen de mannen en de vrouwen hun eigen kant op.

Mannen naar het front, en vrouwen naar veiliger plaatsen. Samen met.. de kinderen.

In De Morgen van 15 januari gaf Michael Vlerick, auteur van een nieuw boek over de link tussen Evolutie en Geluk de cijfers nog mee: in de middeleeuwen was de kans dat je vermoord werd, 50 keer groter dan in onze tijd. In de hele, uiterst lange prehistorie, in de tijd van jagers- verzamelaars, was dit 500 keer.

Het is van het grootste belang dat iedereen gaat inzien dat de essentie van de werking van ons brein, ons gedrag en onze gevoelens,

en ook de typerende talenten van de mannelijke mens en de vrouwelijke mens,

voor eens en altijd daar, in die omstandigheden zijn gevormd.

Technologie en geldeconomie zijn daarbij vergeleken een dun laagje, iets als zonnecrème op de huid.

RUIMERE HISTORISCHE, SEKSUELE EN MAATSCHAPPELIJKE CONTEXT

Update van 27 januari 2024, 13 u 30

Vanuit kennis van de geschiedenis en de historische demografie moet ik bevestigen ,dat het een grove misvatting is dat moeders in het verleden tien kinderen hadden. De kinderzegen bleef meestal veel beperkter.

Bovendien, dat zou algemeen bekend moeten zijn, werden de kinderen gedurende millennia in alle culturen niet alleen door de moeder, niet alleen door de moeder en de vader, opgevoed. Maar ook door de zusters van beide ouders (tantes), door de ooms, én de grootouders, én de buren. En door losse maar reële omgang met het hele dorp, de hele stam.

Vandaar de intussen breed bekende uitdrukking “It takes a whole village to raise a child”. [And in the other case, the parents become ceazy].”

Met andere woorden, in de context van dit debat over taalvaardigheid, taalgevoel en taalbeheersing: vanaf de geboorte (!) kregen kinderen altijd en overal VOLOP de kans de moedertaal te leren. Onder de knie te krijgen. En Wie was daarbij de belangrijkste figuur, de natuurlijke leraar bij uitstek?

Misschien dat het concept Mother Tongue, dat in vele culturen en talen bestaat, toch een duidelijk antwoord inhoudt!

___________________________

Gevaarlijke verschuivingen

Voor mij is de voor de hand liggende conclusie dan ook dat het hedendaagse model, met algemene focus op efficiëntie, “tijdswinst”, professionele arbeid en geldgewin, op sluipende manier, als ongeziene olifant in de kamer, de grote boosdoener is.

Zoals sommigen beginnen in te zien is de feministische vrouw een grote, onnatuurlijke domkop daar zo ver in mee te willen gaan, de zelf ver afgedwaalde mannen achterna.

Van de man is bekend dat hij vaak erg lineair handeld en denkt; niets is hem liever dan een situatie waarin hij monomaan – in tunnelvisie – loos kan gaan.

Hoe triest en bespottelijk, tragisch ook natuurlijk , dat vrouwelijke mensen hun surplus aan warme gevoelens, intuïtie, empathie, kortom emotionele intelligentie én hun grotere verbinding met de kleinen massaal zijn gaan loslaten, opgeven, om mee in de ratrace te stappen.

De economische en financiële winst is enorm; de schade aan de mensenkinderen ook.

Deze toestand zal nog elke dag, elk jaar duidelijker worden.

Wees blij dat wij pogen de ogen te openen. Ons standpunt zal bewijzen helemaal niet aanmatigend te zijn.

Het is overigens gebaseerd op het volgen van de universitaire colleges Seksuele Psychologie. Vóór de tijd dat feministische politiek dit wetenschapsdomein heeft verbrod.

Wanneer een moeder getuigenis aflegt in het debat op Facebook dat haar kinderen veel lezen, boeken uit De Standaard Boekhandel,  maar dat zij daar tot haar verbijstering zeer weinig van opsteken, ben ik geïnspireerd tot volgende overwegingen en getuigenis.

Zelf ben ik schrijver geworden. Ik leef in mijn taal. In het interview in De Standaard van 13 XI 23 heb ik kort kunnen wijzen op de bijzondere opvoeding die ik vanaf dag 1 ontving. Onze moeder was toen zij moeder werd, al een ervaren opvoedster. In vele landen leerde zij als gouvernante… on the job de lokale taal. Van Grieks tot Fins en Engels. Deze vrouw las mij voor uit sprookjes- en kinderboeken vanaf zeer jonge leeftij. Ik meen mij te herinneren dat dit al zo was lang voor de komst van mijn broertje die twintig maanden jonger is. Ik heb een sterk visueel geheugen en herinner mij nog duidelijk en helder bepaalde tekeningen uit die boeken. Ik kreeg op die manier bovendien taalgevoel en diep begrip van de werkelijkheid en het leven mee; onlangs bevestigde Salman Rusdie dat sprookjes veel wijsheid en levens lessen bevatten.

De blije Hans van Grimm bijvoorbeeld leerde mij nog voor ik drie was hoe ontmoeting van centraal belang is om gelukkig en tevreden te zijn, in tegenstelling tot tot geldwaarde oppotten. Het sprookje van de De Vier Straatmuzikanten doordrong mij van het principe “samen sterk”. Ik leerde dat je als je zo leeft, je vrij komt van je carrière en haar inherente beperkingen, en jezelf als het ware een oneindig pensioen verwerft.

Onze moeder koos om thuis te blijven voor de opvoeding. Zij was zeer toegewijd bij de opvoeding. Zij dacht niet in de eerste plaats aan zichzelf. Vandaag lijkt het duidelijk dat voor velen elke vorm van afwijken van het eigenbelang en de zin voor “opoffering” – die moeders toen in de jaren zestig nog algemeen kenmerkte, intussen als bespottelijk en afschuwelijk wordt gezien.

Dat lijkt ook begrijpelijk! Er is intussen immers zoveel plezier en genot te koop!

Liever happy als consument – inclusief geregelde “shopping therapie” – dan toegewijde, geslaagde ouderfiguur, lijkt de teneur geworden.

Het taalgevoel, de kennis en erger nog, het fundamentele vermogen tot welbevinden, geluk en tevredenheid van de jonge mensen lijkt daardoor in vele gevallen levenslang ondergraven.

Ik zou er – vanuit mijn diepe verbondenheid met die interessante en altijd warm-nabije Moeder niet aan hebben gedácht onze liefde, haar persoon, haar inzet en mijn lichaam in gevaar te brengendoior deelname aan zottekuren als een potje comazuipen/binge drinken of aan zelfmutilatie; waarvan slachtoffers zeggen dat de fysieke pijnervaren  voor hen de existentiële pijn voor even dragelijker maakt… Met zulke jongeren heb ik persoonlijk steunende gesprekken gevoerd in mijn jaren als hulpverlener bijTele-Onthaal.

Foto: Dennis Van Den Heuvel, Flickr

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier