L’Echo schreef gisteren over de beursgang van Belfius. Binnen twee jaar – dus binnen deze legislatuur – zou het allemaal moeten gebeuren. “Ik pleit er voor om niet te lang meer te wachten”, zegt de minister van Financiën ook in De Tijd. Hij zegt dat hij vindt dat de overheid een deel van de bank moet in handen houden. Dat verhaaltje hebben we nog gehoord.

Bij de eerste stap van de privatisering van de ASLK (Algemene Spaar- en Lijfrentekas) in 1993 verkocht de overheid net geen 50% en bleef zo meerderheidsaandeelhouder. Toch zwaaide Fortis-AG van opkoper Maurice Lippens er meteen de plak. In 1997 werd nog eens 25% verkocht aan Lippens en de zijnen. Ook daar had de regering een verklaring voor: ze had het geld nodig om de Maastricht-norm te halen en om de sociale zekerheid te redden. De overheid behield toen een zgn. ‘blokkeringsminderheid’ van net iets meer dan 25%. Ook daarmee werden klanten en personeel gesust. Een jaar later was de capitulatie compleet: ook de rest werd verpatst.

Amper 10 jaar nadien was het Fortis-boeltje failliet en moest de belastingbetaler optreden als reddende engel. Dexia bleek tijdens de bankencrisis in hetzelfde bedje ziek. Na de ‘derde redding’ van Dexia in 2011 kwam Dexia Bank Begium – nu Belfius geheten – in handen van de overheid. Dat kostte iedere Belg toen € 363. Nadien werd Belfius beheerd alsof het een privébedrijf was. Het verhaal is bekend: personeelsvermindering, loonsverlaging, verhoogde werkdruk, sluiting van kantoren, …

De Belfius-top staat blijkbaar ook te trappelen om de stap naar het grootkapitaal te zetten. Daar hebben ze het volgens beurskrant De Tijd over een verkoop van 49,9% van de aandelen, eventueel met tussenstappen…

Het is duidelijk dat Van Overtveldt gaat voor het snelle geldgewin waarbij dividenden voor de overheid opdrogen. De lange termijnoptie past niet in de electorale strategie van de regeringspartijen.