Naast de menselijke “collateral damage” van operatie Odyssey Dawn heeft de operatie ook op wereld-diplomatiek vlak de nodige schade en deiningen veroorzaakt. Toonde de belangrijkste EU-lidstaat Duitsland in de VN Veiligheidsraad wel heel openlijk dat het niet op één lijn zat met andere EU-landen, dan vergeleek de Russische premier Poetin de hele operatie met een Middeleeuwse kruistocht (hoewel hij daarvoor op de vingers werd getikt door president Medvedev). Ook in Turkije, de eens zo volgzame NAVO-partner, was de voorbij week het Libië debat prominent aanwezig in de media.
Terwijl de Turkse premier Erdogan een paar keer zijn kont moest draaien en niet verlegen zat om een paar sterke uitspraken, diplomatieke wolligheid is meestal niet aan hem besteed, verschilde de “Westerse” en Turkse media in opvallende mate in het duiden van de diplomatieke NAVO-crisis. Waar in de Westerse media er vooral berichten waren dat Turkije verhinderde dat de NAVO het leiderschap over de hele operatie overnam, wat overigens door Turkije wordt ontkend, lag in de Turkse media integendeel de nadruk op het feit dat enkel en alleen de NAVO de operatie in (politieke) handen mocht hebben. Dat de politieke leiding in handen van een soort directorium zou blijven, met een leidersrol voor Frankrijk, was onacceptabel voor Turkije.
De al zeer gespannen relatie tussen Turkije en Frankrijk, bewijze het koele en korte bezoek van Sarkozy aan Ankara vorige maand, komt door de Libië crisis dan ook op een historisch dieptepunt te staan sinds Frankrijk na WO I erop stond dat de Turkse republiek de Osmaanse schuld zou afbetalen.
Turkije was niet uitgenodigd op de Top van Parijs op 20 maart; volgens Franse bronnen omdat Turkije al had laten blijken dat het niet geïnteresseerd was om te participeren in de coalitie. In Turkije wijzen ze er dan weer op dat Duitsland wél was uitgenodigd. Niet uitgenodigd worden als opkomende regionale grootmacht met nota bene het tweede grootste NAVO leger na de Verenigde Staten is bij de Turken in het verkeerde keelgat geschoten.
Premier Erdogan beschuldigde het Elysée een paar dagen later er dan ook van, zonder echter expliciet Frankrijk te noemen, enkel “de Libische olie op het oog te hebben”. De uitspraak van Claude Guéant, de Franse minister van binnenlandse zaken, die verklaarde dat Sarkozy “een kruistocht leidde” was nog koren op de molen van Erdogan. Hij was dan ook fier om op vrijdag aan te kondigen dat Turkije Frankrijk de politieke leidersrol voor deze operatie had ontnomen en dat de NAVO het zou overnemen.
Sarkozy en Turkije, het zal waarschijnlijk nooit meer goed komen. “Sarko” verklaarde al ettelijke keren dat er voor Turkije geen plaats is in de EU. Daarom blokkeert Frankrijk vijf zogenaamde “hoofdstukken” in de toetredingsonderhandelingen met de EU. De toetredingsonderhandelingen blijven dan ook bijna even hard ter plaatse trappelen als die om een federale regering te vormen in ons land. Men kan zich maar moeilijk inbeelden dat Sarkozy op dit punt van gedachte zal veranderen, zeker nu hij in het electorale nauw lijkt te zitten. Men kan zich nog moeilijker inbeelden hoe deze twee landen ooit een gezamenlijk buitenlands beleid zouden moeten uitstippelen. De opvolgers van de Hoge Vertegenwoordiger voor het Buitenlands en Veiligheidsbeleid Lady Ashton houden nu al hun hart vast.
