18u54, Brussel-Zuid. Een log treinstel stopt en zet puffend zijn deuren open. Vader en dochterlief stappen op, hij waggelt ietwat, zij is eerder spring-in-’t-veld. Ervaren levensgenieter treft onbeschreven blad lijkt het. Niets blijkt minder waar.
Door Tomas Bachot, Zonder Graten.
“Brusselaars zullen altijd dommer zijn dan waar ik van kom.”
Een zetel verwijderd van hen kan ik moeilijk anders dan hun gesprek volgen. “De helft van de mensen in Brussel kan geen Nederlands”, vertrouwt hij haar toe. “Niet moeilijk dat zoiets voor problemen zorgt. Brusselaars zullen altijd dommer zijn dan waar ik van kom”, besluit hij. Waar die bollebozenplek zich exact bevindt is niet duidelijk: zowel Antwerpen, de Ardennen en Thailand passeren de revue. Dochterlief reageert met een minzame knik, zij woont immers in de week bij haar moeder in Brussel. De toon is gezet. Het niveau meer frietkot dan Michelin.
Een schel geluid doorboort de treincoupé. “We rijden momenteel met een vertraging van tien minuten, onze excuses”, klinkt het. “Wat?”, roept de vader.“In Wallonië had ik ook al vertraging. Tien minuten, fuck”, sist hij. De conducteur komt de kaartjes knippen en krijgt bijgevolg de volle lading. Over hoe, waarom en wat het probleem is. Dat hij al sinds 5u ’s morgens wakker is en nog wel andere dingen te doen heeft dan op een trein zitten. “Maar dat is normaal, we zitten in België”, concludeert hij. De vriendelijke conducteur legt uit dat een technisch probleem van een voor hen rijdende trein de vertraging heeft gecreëerd. Op enig begrip van vaderlief kan hij geenszins rekenen, ietwat ontgoocheld druipt hij af.
Zij heeft ondertussen een mp3-oortje ingestoken. “Van wat voor muziek hou jij papa?” vraagt ze, “piano?”. “Piano is kutmuziek”, repliceert hij. Welke muziek hij wel kan pruimen laat hij achterwege. Ik gok op Mika, MNM-top in als zijn eenvoud. Een dansende vader in tijgerpakje met dito string. Zeker geen Pearl Jam of bulderende Queens of the Stone Age.
Voor haar ligt de weg wagenwijd open. Hij verloor zijn strijd lang geleden.
“Hoeveel jaar ben je nu weer?”, gaat hij verder. “Elf”, antwoordt ze. Hij doet zijn kennis over zijn nageslacht nog wat meer eer aan door te vragen in welke klas ze dan wel zit. “In het vijfde leerjaar”, zegt ze fier. Ik zak naderhand meer weg in m’n zetel door plaatsvervangende schaamte. “Hoe is het trouwens met je moeder, hoeveel kinderen heeft ze er al bij gekregen?”, zet hij de vragenronde voort. Ze antwoordt niet en ik begrijp waarom.
De trein nadert eindhalte Antwerpen-Centraal. Vader hijst zich in zijn zwarte jas en dochter windt de oortjes rond de mp3-speler. Mijn verhaal eindigt hier, het hunne kan enkel positiever worden. Ik werp voor de laatste keer een blik op hen: zij houdt zijn arm vast en leunt liefdevol tegen hem. Hij stapt gedesinteresseerd verder. Een onbeschreven blad zal snel gevuld worden, met vooroordelen, ervaringen en bijhorende krassen van geluk. Binnen tien jaar ontmoet ik ofwel een optimistische dochter die zich met pijn in het hart heeft afgezet tegen haar vader ofwel een zwartgallige dochter die in voetsporen van haar vader treedt. Voor haar ligt de weg wagenwijd open. Hij verloor zijn strijd lang geleden.
