Zoals elke ochtend tastte ik deze morgen nog slaapdronken naar mijn wekkerradio om dat irritante gepiep het zwijgen op te leggen, en me te laten wekken door het journaal. Ik was op slaag klaarwakker. Een aardbeving in Chili, wederom met zo veel doden. Wat een ramp. Catastrofe.

Dat verdient het om een week lang de headlines te halen en een vierde van je krant aan te besteden, dacht ik. Of we zouden kunnen een grootste hulpcampagne, met liedjes gezongen door supersterren en gigantische gala’s en cakebakacties voor de slachtoffers van Chili opzetten. Moreel zijn we hen dat verschuldigd na al wat we voor Haïti hebben gedaan, dacht ik.

En als het nieuwtje eraf is, kunnen we het vervolgens weer droppen, het weer uit de media laten verdwijnen, en ons misschien op een nieuwe treinramp of vliegtuigcrash ofzo gaan focussen. Of met wat geluk willen de politici weer wat spektakel geven in verband met B-H-V en het al dan niet splitsen ervan enzo. En tegen dan zijn we weer enkele weken verder, en zijn we weer klaar om ons druk te maken over een nieuwe ramp met 200 000 of 19 doden, of een politieke crisis die ons enkele miljoenen euro kost.

Want daar is de plebejische massa in geïnteresseerd. Laat de 17 mensen per minuut maar sterven van de honger, en laat de VS er maar elk jaar voldoende geld om de hele economie van dat land weer op gang te trekken doorschieten op het straatarme Afghanistan. Dat interesseert toch niemand.