Het staat nu al vast dat 2011 een kanteljaar is voor het Midden-Oosten. De Arabische lente staat volop in bloei en nonevent of niet, de dood van Bin Laden zal sowiezo een zware slag zijn voor de extremistische minderheid in de regio. Nu dat Fatah en Hamas een verzoeningsakkoord hebben getekend in Egypte, lijken de kaarten in Palestina ook herschud. In de Palestijnse zaak komen zowat alle geopolitiek belangen en tegenstellingen uit het Midden-Oosten samen, dus de realtieve windstilte van de afgelopen maanden, in vergelijking met stormen in invloedrijke buren Egypte en Syrië, was wat vreemd.

De verzoening tussen het seculiere Fatah en het in de moslimbroederschap gegronde Hamas is op de eerste plaats een strategische zet vanuit beide kampen. Fatah, dat de laatste jaren voor dialoog met Israel heeft gekozen, beseft waarschijnlijk dat onderhandelen met Israel een dovenmansgesprek is. Hamas ziet haar trouwe bondgenoot, het Syrische regime, snel aan legitimiteit verliezen. De derde speler in het akkoord is Egypte. Zij willen een nieuw elan geven aan hun buitenlands beleid, hun positie als machtigste actor in het Midden-Oosten heroveren.

De vraag is uiteraard wat de gevolgen zullen zijn van de verzoening. Er zijn redenen om optimistisch te zijn. De inmening van Egypte lijkt er op te wijzen dat het nieuwe regime een sterkere, onafhankelijkere plaats wil innemen in de onderhandelingen. Het is te hopen dat ze hun eigen Arabische lente kunnen doortrekken naar de officiële erkenning van de grenzen van 1967. Enkele vraagtekens blijven wel. Zo is het water tussen Fatah en Hamas nog altijd diep. Hoe ze zich tot elkaar zullen verhouden zal moeten blijken uit de verkiezingen volgend jaar. Ook zal Egypte, wil het kunnen wegen op de onderhandelingen, eerst haar eigen interne boeltje op orde moeten stellen. Wat in ieder geval zeker is, is dat Palestina snakt naar een frisse wind.