Beste centrum-rechtse regeringsleden,

Beste babyboomers,

Hebben jullie enig idee hoe het voelt om als jonge dromer te moeten ontwaken met een pleidooi in de krant om de kostprijs van studierichtingen te doen variëren naargelang de latere opbrengst gedurende de carrière? Wat bedoelen jullie daarmee? Laten we volop inzetten op de erfelijke elite? Aristocratie aan de top? Enkel de pauper die in de lagere school van uitzonderlijke begaafdheid blijk geeft, krijgt een tegemoetkoming om mits hard werk en doorzettingsvermogen ook bij ons clubje notabelen toe te kunnen treden? Dames en heren, met trots heten wij u welgekomen in de negentiende eeuw.

Het spijt me zeer, maar voor mij zijn jullie een generatie politici die me doet denken aan de vriendschap die ik koester met mijn pakje shag. De gedachte dat een sluipende moordenaar keer op keer mijn longen vult met stof en as, wordt in mijn onderbewustzijn verdrongen en lustig trek ik verder aan mijn safje vol kortstondig genot en stressloosheid. Hetzelfde kortetermijndenken vind ik in jullie beleid terug. Goed wetende dat de voortzetting van het huidige beleid een handtekening onder het doodsvonnis van miljoenen impliceert, zwichten jullie, onze leiders, onze voorbeeldfiguren, voor de doorzichtige lobbytactieken van de fossiele brandstoffen-industrie. Dit doet me, beste beleidsvoerders, onwillekeurig terugdenken aan de vrijer van mijn oudbetovergroottante Caroline Versteegh. Een arme drommel die door zijn bezorgde ouders naar het verre Nederlands-Indië gestuurd werd om daar als ambtenaar te ontnozemen. Hij bekeerde zich speciaal voor haar tot het katholicisme maar zijn dromerigheid en idealisme deed mijn betoverovergrootvader beslissen hem zonder pardon uit de familie te bannen. Zo ging dat in die tijd. Hij heeft hen later ferm teruggepakt; mat zich het pseudoniem Multatuli aan en schreef zijn frustraties neer in een lijvig pleidooi tegen de uitwassen van het koloniale systeem. Ik neem aan de roman niet bij naam te moeten noemen, heren regeerders? Ik vraag me dikwijls af of jullie bewustzijn zo ver reikt om te beseffen dat jullie naam hetzelfde lot zal ondergaan als die van mijn voornoemde voorvader, vergruisd en bezoedeld in de geschiedenisboeken.

Ik begrijp jullie niet, heren ministers en teergeliefde babyboomers. Jullie proberen ons op allerlei manieren je toekomstbeeld voor te schotelen. Een toekomstbeeld u zelf bijgebracht door een scheef onderwijssysteem dat jullie ook ons door de strot hebben proberen duwen. Een onderwijssysteem, gericht op het smakeloos kopiëren en repeteren van voorgekauwde informatie. Moesten jullie niet te blind zijn om de eigen zwakheden op te merken, zou ik u een spiegel willen voorhouden, om te doen inzien dat dit gewoonweg niet werkt. Om jullie te doen inzien dat het geen nut heeft mensen in hokjes te plaatsen om hen vervolgens te verplichten de door, uitzonderingen buiten beschouwing gelaten, even behokte leerkrachten gedicteerde informatie zonder eigen inbreng in het hoofd te prenten. Jullie proberen ons te definiëren, Generatie X-Y-Z. Moeder Gods, Generatie Informatie. Generatie “Ik geloof niet meer in jullie leugens”. Generatie “Ik erger me dood aan jullie definieerdrang”. Hier staat voor u: Generatie Undefinable. Weet u, en deze generatie, die zich niet laat indelen, die zich niets voorgekauwd laat voorschotelen, voelt zich binnen uw systeem als opgejaagd wild. Het wordt ons stilaan duidelijk dat onze dromen niet meer binnen uw afbrokkelende systeem passen.

Ergens gedurende het afgelopen schooljaar ging ik me vol naïeve moed, met zwaar gesubsidieerd geschiedenisdiploma op zak, inschrijven bij de VDAB. Gedegouteerd het pand verlaten, toen de ergerlijk simpele dame vanachter haar bureautje me aanraadde een betrekking als ruitenwasser te overwegen. Sta me toe het diepste wantrouwen te koesteren, beste leiders, voor een instantie die prat gaat de juiste mens op de juiste plaats te zetten maar niet eens capabel blijkt te zijn om haar eigen human resources te managen. Dan liever ééns per week helpen ‘s volks zorgen te doen verdrinken als barman in de kroeg. De moed om in de reguliere arbeidsmarkt iets zinnigs te kunnen vervullen zonk me in de schoenen, nog bijgestuurd door de vele mediaberichten over werkloze hooggeschoolde jongeren. Na wat men een sabbatjaar zou kunnen noemen werd het verlangen naar het gunstige studentenstatuut en verdere culturele ontwikkeling dermate groot dat ik me waagde aan een opleiding tot documentairemaker. Geslaagd voor het artistieke toelatingsexamen, bleek dat jullie uitgekiende kafkaiaanse creditsysteem me niet toelaat om me ten volle op deze studie te richten. Alle gekheid op een stokje is de regel dat wie, onderscheiding of niet, een 

masterdiploma behaalt, zijn studiekrediet en daarbij alle kansen op een vervolgopleiding verliest indien men zich niet continu aan het voorziene leertraject heeft gehouden. Dit bijvoorbeeld door het schrijven van de thesis over twee schooljaren te spreiden. Een zich ontwikkelende jonge mens zou zich voor minder alle haren uit het hoofd rukken. Staan jullie dan echt nooit stil bij de vraag waar al jullie wetten en regels naartoe evolueren? Denken jullie dan écht alleen maar aan kortstondige oplossingen om aan je prachtige politieke conto toe te voegen, ondanks de cultuurmoord die u daarvoor dient te plegen?

Ik zie hier voor me, in het met generatiegenoten gevulde Ritscafé, Lieven De Cauter staan. Waarom luistert niemand van jullie naar deze mens? Glimlachend heerschap in afgeleefde jeans. Volle respect voor het feit dat hij ondanks ‘s mans inzichten wél nog kan lachen. Al één zaak met hem gemeen, het snel gerolde safje als tijdelijk rustpunt in de chaos. Mijn stille hoop dat hij nog duizend jaar moge leven. Ik zou jullie willen vragen, heren aan de top, om eens deftig naar deze man te luisteren, hij spreekt jullie taal beter dan ik. En als je dat gedaan hebt, luister dan ook eens naar ons. De generatie die, hoe je het ook draait of keert, binnenkort jullie pampers moet komen verversen. Denk tijdens je hervormingen en besparingen daar maar even aan, want die tijd komt sneller dan verwacht.

Met vriendelijke groet,

Vladislav D. Borokov