foto: Michael Paetzold, Wikipedia
Terwijl de Bondsrepubliek Duitsland volop bezig is met een grootschalige militaire NAVO-oefening waarvan zij de leiding heeft, pakt haar regering uit met een ontwerp voor een “nationale veiligheidsstrategie”. Die is gebaseerd op militarisme en een veronderstelde Russische dreiging. Duitsland probeert met die manoeuvres zijn macht uit te bouwen binnen en via de NAVO (en de EU). De nieuwbakken “nationale veiligheidsstrategie” is in dat licht te bekijken.
Het Duitse leger breidt ook zijn oefeningen in de Stille en in de Indische Oceaan uit, en werkt daar nauw samen met Singapore. Hierachter zit alweer business: in 2020 exporteerde Duitsland voor zo’n 250 miljoen euro militair materieel voor de strijdkrachten van Singapore, en in 2021 liep dat op tot 630 miljoen. Nog virtueel zijn de plannen voor een Duits-Britse vloot in de Indische en de Stille Oceaan. (1)
De NAVO-oefening Air Defender 23 werd bedacht in 2018. Er was toen sprake van de inzet van 50 gevechtsvliegtuigen, maar dat zijn er nu 250 geworden, met dank aan Ruslands invasie in Oekraïne. Het hele concept van de NAVO-fantasie achter de oefening is inderdaad gebaseerd op een vijandig Rusland, dat tot in Duitsland zou kunnen ageren. (Maar ach: Rusland kan niet eens een stad als Kiev onderwerpen, laat staan de BRD bezetten!)
Machtsvertoon en provocatie
De oefening heeft een driedubbel doel: een test voor de militaire coördinatie van de NAVO, het versterken van de leidende positie van de BRD in Europa en machtsvertoon en intimidatie tegenover Rusland. De Duitse defensieminister Pistorius betoogde onlangs nog, op de Veiligheidsconferentie in München, dat tegenover Rusland “een demonstratie van kracht” nodig is. Die is er nu dus, en ze wordt Rusland onder de neus gewreven: de NAVO-vliegtuigen gaan tot in de Baltische staten en Roemenië, tot dicht tegen de Russische grens dus.
De luchtmachtoefening is gericht op superioriteit vanuit de lucht, op lucht-grondaanvallen met behulp van “precisiebommen” en “lasergestuurde lucht-grondraketten”. De controle van een gebied vanuit de lucht moet de opmars van grondtroepen mogelijk maken en beveiligen. In de toekomst zouden 300.000 soldaten in verhoogde alarmbereidheid staan en heel snel moeten kunnen worden ingezet.
In de fantasie van de NAVO-strategen komt ook de vraag op hoe er moet worden gereageerd word als een vijandige mogendheid een deel van Duitsland bezet? Daarbij is de reactie van de bevolking heel belangrijk, en dat wil zeggen de publieke opinie. En daar duikt dan het gevaar op van mensen die sympathiseren met de vijand.
De strijd tegen dissidenten in eigen land
Daarmee komen we dan bij het nieuwe regeringsdocument over de Duitse nationale veiligheid. De door bondskanselier Scholz verzonnen “Zeitenwende” die zou veroorzaakt zijn door de Russische invasie in Oekraïne wordt hier als vaststaand dogma gedecreteerd. (Voor zover er sprake kan zijn van een Zeitenwende, het zogenaamd totale omslaan van de geopolitieke situatie, is die veroorzaakt door de VS en de NAVO die hun beloftes aan Rusland niet nakwamen, de veiligheid van Rusland niet respecteerden, de expansie van de NAVO naar het oosten bleven opdrijven en – ja natuurlijk – ook nog militaire oefeningen tegen de Russische grens moesten houden. Westerse provocatie op alle manieren. De litanie over de niet-geprovoceerde Russische aanval is een omkering van die werkelijkheid en moet die realiteit verdoezelen.)
Het document over de Duitse nationale veiligheidsstrategie ziet Rusland (en in wat mindere mate China) als de grote vijand, waartegen niet alleen bewapening en troepen moeten kunnen worden ingezet, maar ook de bevolking. “Wehrhaftigkeit”, weerbaarheid wordt een Duits sleutelbegrip, een waarde waartoe de bevolking zal moeten worden opgevoed en opgeroepen. Hier tekent zich een ideologisch offensief af om de Duitse bevolking te indoctrineren volgens de officiële leer: Rusland is de grote vijand en een grote bedreiging voor Duitsland, de NAVO staat voor democratie en vredeshandhaving en wie deze visie ondermijnt moet dus wel een antidemocraat zijn en een Verfassungsfeind, een vijand van de grondwet.
Natuurlijk zegt de officiële leer ook dat in een democratie kritiek moet kunnen. Maar een man die in Hamburg een grote Z op de achterkant van zijn auto geplakt had, moest voor het gerecht verschijnen en kreeg een boete opgelegd van 4000 euro. Een woordvoerder van het gerecht legde het uit: “Daarin zit volgens de visie van het gerechtshof bovenop een solidarisering met Rusland een goedkeuring van de oorlog tegen Oekraïne, waarbij het gaat om een aanvalsoorlog in de zin van het strafwetboek van het volkerenrecht.”(2) Volgens dit vonnis, een meesterwerk van juridische interpretatiekunst, zou elke uiting van sympathie of solidarisering met de NAVO, die al meerdere aanvalsoorlogen op haar palmares heeft, moeten worden gestraft, nietwaar? Maar de justitie is selectief, en ingekaderd in politieke ideologie.
Beoordelingen
Het strategiedocument is een werkstuk van de regerende coalitie van sociaal-democraten, groenen en liberalen. De liberale specialist buitenlandse zaken Alexander Graf Lambsdorff roemde het als een “mijlpaal” en prees de “heldere taal”. Maar van de christendemocratische fractie in het bondsparlement (CDU/CSU) kwam er scherpe kritiek, zo van Jo Wadephul: “inhoudelijk bloedleeg, strategisch irrelevant, operationeel zonder consequenties en qua buitenlandse politiek niet gecoördineerd”. Dietmar Bartsch van de Bundestagfractie van Die Linke noemde het document “met lacunes en ideologisch overladen” en fractiecovoorzitter Gysi van Die Linke gelooft niet dat een aanval van Rusland op Europa te verwachten is en riep op tot realisme. Een commentaar in het weekblad Die Zeit noemt het strategiedocument een “goedgevoelpapier” voor de coalitie en ziet in grote delen ervan alleen maar gemeenplaatsen over vrouwenrechten, diversiteit en gereguleerde immigratie – zonder strategie.
Van buiten Duitsland zie je vooral hoe dit document past bij het gevaarlijk aanzwellen van het militarisme en autoritarisme van de Duitse staat, en de uitbouw van Duitse macht. Want zijn toenemende bewapening en militaire expertise kan Duitsland ook buiten NAVO-verband inzetten, al dan niet binnen een EU-kader. Duitsland werpt zich op als leider – en duwt Frankrijk kopje onder, wat moet vergoelijkt worden door vriendelijke woorden over Frankrijk in het strategiedocument – met steeds meer autonomie, ook ten opzichte van de NAVO. Dat grootmachtstreven is niet geruststellend. Vooral niet omdat het onderliggende basisprincipe is dat militaire macht en oorlog vanzelfsprekend zijn en dat het streven naar vrede in de wereld moet worden gerealiseerd via militair geweld en machtsprojectie tot in de Stille Oceaan. Dat vrede en veiligheid op de eerste plaats moeten worden gerealiseerd door samenwerking, economische koppeling, vertrouwen en diplomatie valt buiten het denkkader van de Duitse ideologen.
Een citaat uit het document tot slot – let op de overstap van de NAVO waarbinnen geoefend wordt naar de EU, die niet onder de voogdij van de VS valt:
“Onze veiligheid is verbonden met de veiligheid en stabiliteit van andere regio’s in de wereld. De gemeenschappelijke veiligheids- en verdedigingspolitiek van de EU neemt een centrale plaats in binnen ons crisismanagement. In de zin van geïntegreerde veiligheid brengen wij bij crisispreventie, conflictbeheersing en bevordering van de vrede civiele, militaire en politionele middelen samen en koppelen die internationaal en multilateraal aan ons handelen.”
(2) Deze zaak wordt vermeld in Wolfgang Bittner, Ausnahmezustand, Geopolitische Einsichten und Analysen unter Berücksichtigung des Ukraine-Konflikts, Zeitgeist, januari 2023, p. 171
Het document: https://www.nationalesicherheitsstrategie.de/
“Franse kernenergie? Ongelooflijk dat hun leugencam... 
