De maker van de reclame voor Groen op Facebook heeft met goedkeuring van de partijtop volgende boodschap de wereld in gestuurd. Intussen kreeg het ding bijna duizend duimpjes en naar mijn gevoel erg weinig doordacht weerwerk. Die taak nam ik zelf met genoegen op.
De lectuur inspireerde mij in hoge mate en liet mij toe mijn diepgewortelde overtuiging over een en ander nog eens bondig en hopelijk goed raak mee te geven. De wereld is beter geworden sinds vrouwen meer onafhankelijkheid en (professioneel) gezag kregen/namen; maar soms lijkt de slinger van de geschiedenis al door te slaan.
_
“Volgens Tom Coninx ben ik geen echte man omdat ik luiers ververste. Sorry not sorry, we zijn 2024.
Tom Coninx, oud sportjournalist bij VTM, zegt in een interview dat hij het heeft gehad met ‘de nieuwe man’. Luiers verversen, strijken,… Dat is volgens hem een vrouwentaak. Serieus? We leven toch niet meer in de jaren stillekes. Mijn dochter Imke is intussen ook helemaal proper en als papa heb ik ervan genoten om voor haar te zorgen. Ik mis het zelfs al. Dit maakt me niet minder man, maar wel een betere papa, en een beetje betere partner. Want ik zal niet doen alsof de balans nu al altijd juist zit.
Vrouwen dragen nog steeds vaker zorg voor de kinderen. Dat betekent dat vrouwen twee jobs moeten doen. Eéntje om bij te dragen aan het gezinsinkomen, en een tweede, onbetaalde job in het huishouden. Sommigen kunnen het niet combineren en werken daarom deeltijds en worden daardoor afgestraft met een lager pensioen, lager loon,… Met Groen zorgen we voor meer tijd om als kersverse ouder voor je kindje te zorgen, met uitgebreid geboorteverlof voor mama’s én papa’s. En het wordt juist tijd om ook onbetaald werk in het huishouden als werk te erkennen en iedereen een eerlijk pensioen te geven. Daarover zou het debat moeten gaan.
)
Ik hoopte dat we deze ouderwetse uitlatingen achterlieten in 2023. Ik laat fragiele mannelijkheid niet in de weg staan van de band met mijn kinderen. Mijn dochters verdienen een ander papa-voorbeeld.”
__________________________________________
–
(Het viel de aandachtige kijker ongetwijfeld op dat de partijvoorzitter zich krachtig uitdrukt in woorden maar besloot zichzelf toch niet vergezeld van een baby op de foto te presenteren om de erg zachte en moederlijke lijn ervan kracht bij te zetten! Hoe overtuigend is zo een pleidooi dan nog…)
SHS
–
Ach… De terugkomst van het onafscheidelijke menselijke fenomeen
dat Oorlog heet,
zal aantonen dat de feministische praat over
“totaal her-opvoedbare mannen”
allicht niet ouderwets is,
maar zeker Nieuwerwets.
Een rare mode na een uitzonderlijke 80 jaar zonder oorlog.
Tom Coninckx heeft ook een stuk van het gelijk.
De miljoenen vrouwen die dagelijks hun kleine kindjes verlaten om geld te gaan verdienen,
maken veel kapot.
Zeker met het Belgisch systeem van chronische crèchecrisis.
Groen mag dus best veel verbeteren aan de ouder-kind-situatie,
maar ook haar Mensbeeld is aan een update toe na jaren van meehuilen en -heulen met de illusies van
doorgeschoten feministen.
Een moeder is een heilzaam lijf.
Een lijf waarin je mee vergroeid en in gegroeid bent toen je aankwam op de wereld.
Een lichaam waar je lippen leren genot en levenslust ervaren bij de borst,
waarbij je als baby en “infant” jarenlang op schoot mag zitten, en dat jou, vele uren per dag draagt,
op de heup of de rug of de borst,
dat zijn diezelfde vertrouwde moederhanden die jou elke avond wassen,
acht jaar lang, en veel strelen.
Zodat je tastbare (!) Zekerheid verwerft:
IK MAG ER ZIJN
Dat is een universeel existentieel fenomeen dat door niets,
door geen vermaledijde vader te vervangen is.
–
Toemaatje
–
Gisteren zondag op de laatste dag dat er sneeuw lag
schreef ik een gedicht in de ochtend tijdens de dagelijkse wandeling
op een heuvel boven Leuven
waarin deze thematiek ook al aan bod kwam.
Wij mannen horen buiten
–
Onstuitbaar
Komt de winterzon op
Boven Leuven-de -levende,
In dit zondagse
Ochtenduur
In heilige stilte.
De poolzeewind ruist
De kauwen kijven vrolijk
De bonte specht roffelt
De pimpelmeesjes tsjirpen
De parkieten krijsen onwerelds
De bomen zuchten
Een eenzame lijnbus
Herinnert aan de bezige mensheid
Maar de vriendelijke
sneeuw is omnipresent
En de kou bijt in de vingers
Streelt de wangen hard
Hij dwingt de ronde
Dichter tot verdere stappen
De afgestorven bladeren
Aan de robinia’s ritselen rijkelijk.
Een verwijderde hond blaft
De onze snuffelt solidair.
Een stem roept hoorbaar
Door alles heen
Zonder geluid.
Zij, de partner, wacht
In onze warme thuis.
– Een persoonlijke reminiscentie
Aan de reusachtige
Madam
in en achter
Alles
Die ik
zo graag
Aanbid.
———–
Illustratie
Vader aan de frontlijn in WO I. De praktijk was courant dat de soldaat, vaak met zijn laatst ontvangen brief van thuis, poseerde; met een soort photo-shop avant la lettre werd dan een samengesteld beeld geschapen met de vrouw, het kind, de ouders… die in de huiskring waren geportretteerd. Flickr, Bob [Breboen]
![B. OUTING [Wighel]](https://www.dewereldmorgen.be/wp-content/uploads/2024/05/2024-05-11-Burn-Out-2-e1716028235518.jpg)
