“Mijn ziel ligt neergedrukt in het stof”

Ik isoleer dit zinnetje uit Psalm 119 omdat het mij wel raakt zo. Het zegt iets over hoe mensen zich vaak voelen. Vaak vinden we geen woorden om te beschrijven hoe we ons voelen, wat er door ons heen gaat. Met dat zinnetje lijkt het alsof mijn ziel in het stof ligt te bijten, hopeloos, zonder enige sprank van hoop.

Het is nogal erg droog, mijn ziel heeft water nodig, maar kent enkel stof. Ik heb verschillende momenten in mijn leven gehad dat ik mij zo voelde. Verslagen. Vastgeketend. Zonder vrienden. Zonder hoop. Ik smachtte naar water, en alles wat ik dronk was zand en stof. Ik werd er enkel nog wanhopiger en dorstiger van. Ik kan later gerust een paar verhalen vertellen.

Water, waar vind ik water? Je moet doorzetten, als in een woestijn, op zoek naar water. Volharden tot je een bron ziet. Volharding en standvastigheid worden pas echt zichtbaar in moeilijke tijden. Een leven zo simpel als een pannenkoek, heeft geen standvastigheid nodig. Pas als je echt klappen krijgt, dan moet je juist standvastig doorbijten. Eerst door het zand. En dan vind je water.

Zit je in het stof te bijten? Omring jezelf dan met levend water. Levend water zal niet onmiddellijk al je problemen oplossen, het haalt je niet uit de ellende, maar het geeft je een manier om te drinken zonder ophouden, terwijl je door de woestijn gaat. De moeilijke periode is als een woestijn vol stof. Daar zitten we vaak middenin en we vinden geen uitweg. Het levend water doet je dorst ophouden. Bijvoorbeeld zoals hier beschreven staat:

Psalm 145: 14-18
Een steun is de HEER voor wie is gevallen, wie gebukt gaat richt hij op.
Allen zien hoopvol naar u uit, u geeft voedsel, op de juiste tijd.
Gul is uw hand geopend, u vervult het verlangen van alles wat leeft.
Rechtvaardig is de HEER in alles wat hij doet, zijn schepselen blijft hij trouw.
Allen die hem aanroepen is de HEER nabij, die hem roepen in vast vertrouwen.

Voor wie gelooft, is dit een zekerheid, een waarheid. Ik weet niet precies hoe iemand die niet gelooft hier iets aan zou hebben, want het wijst ons direct op God zelf. Maar wie weet gebeurt er toch een wondertje tussen de regels door, waardoor ieder die dit leest een stuk hoop krijgt?

(berichtje opnieuw gepubliceerd van oudere blog)