Een reflectie van de overwinning van ‘president’ Trump
Terwijl ik vandaag heb beslist om niets meer over Trump te lezen of te zien, besef ik meer en meer dat hij president van de Verenigde Staten van Amerika is geworden. Een selfmade miljardair die de moed had om voor de presidentschap te gaan. Een man die misschien al de truken van de foor kent om zichtzelf rijker te maken, maar vooral te houden. Maar wat heeft Amerika of met andere woorden wat heeft de bevolking van Amerika daaraan?
Sinds wanneer hoort de politiek bestuurd te worden door miljardairs? Of was het altijd zo geweest in Amerika? Vreemd, nochtans staat Amerika bekend als de eerste democratische staten in de wereld. Het was bij mijn weten het eerste land in de wereld die een grondwet had waar kerk en staat gescheiden waren en waar het belang van de democratie en de vrijheid van de individu hoog in het vaandel werden gedragen.
Wat is er dan verkeerd gegaan? Ik vrees dat Amerika zijn plichten, zijn grondwetten kortom zijn essentie geleidelijk verkocht aan de kapitale heersers in zijn land. Hebzucht won het over loyaliteit aan waarden en normen. Als je weet dat lobbyisten van kapitale machthebbers in het land meer macht hebben dan hun eigen bevolking. Weet je dat het land niet op een koosjere manier wordt geleid.
Hoe kan je trots zijn op je presidentschap wanneer je weet dat nog geen vijftig miljoen van de driehonderd miljoen bewoners van het land heeft gestemd? Hoe kan je jezelf een democratische verkozene noemen? Waar haal je het lef vandaan? Ik vrees dat de Amerikanen een president hebben verkozen die het absurde, de banaliteit van vandaag kortom de realiteit van Amerika weergeeft. Namelijk dat de bevolking zijn vertrouwen compleet heeft verloren in de politiek. ‘It’s completely dead’!
Versta me niet verkeerd. Als Hilary had gewonnen had ik net hetzelfde gezegd. Deze artikel gaat niet eens over wie er wel of niet moest winnen. Kortom dit artikel gaat niet eens over Trump. De reden dat links of meer specifiek de sociaaldemocraten hebben verloren, is omdat zij al lang niet meer denken volgens hun waarden en normen. De sociaaldemocratie is dood volgens Varoufakis door zijn ziel verkocht te hebben aan de financiële wereld. Het is vooral een dikke ‘in your face’ geweest voor de democratische partij van de Verenigde Staten. De reden dat Obama won, was door zijn charisma en zijn afro-Amerikaanse afkomst. Verder had de sociaaldemocratie niets interessants te vertellen aan de Amerikanen buiten de gerealiseerde Obama-care die niet eens alle Amerikanen heeft of heeft doen bekoren, maar liefst veertig miljoen ingeschreven telt wat belachelijk weinig is voor een overheidsinitiatief.
Toen Sanders uit de race viel, hadden de Amerikanen die al langer compleet de hoop hadden verloren wat voornamelijk uit minderheden, lage werkende klasse, studenten, ouderen en jongeren bestond. Kortom de mensen die heel lang uit de boot vielen van de grote schip Amerika. Hun kleine hoop compleet zagen doodgaan.
Eigenlijk ben ik in een complete verwarring. We hebben allemaal wel de allernieuwste smartphones, dragen de laatste mode, volgen de allerlaatste trends, …maar we kunnen ons politiek systeem niet naar de 21ste eeuw brengen, een eeuw waar de wereld een dorp is geworden, waar iedereen mondig is en een mening heeft over vanalles. Als ik eerlijk mag zijn had ik maar een natte droom over de Amerikaanse presidentschap. Namelijk dat de kandidaat die president werd het Amerikaans politiek systeem compleet zou veranderen en het brengen en vooral klaarmaken voor de 21ste eeuw niet alleen voor zijn bevolking, maar ook voor de wereld. Dat zou ik pas echte verandering en vooruitgang genoemd hebben waar de wereld naar Amerika zou opkijken i.p.v. nu een soort medeleven te tonen.
Om te eindigen met de woorden van Camus. We leven in een absurde wereld, dus is het onze verantwoordelijkheid om er tegen in opstand te komen i.p.v. er van weg te lopen.
