Dit is mijn verhaal.
Het is donderdagochtend, moe en ontredderd kom ik aan op het werk. Met één blik wordt alles gezegd door een collega van me: ik zie er erbarmelijk uit! Ik probeer het in eerste instantie nog te ontkennen maar wanneer ik even water haal om mijn gezicht er frisser te laten uitzien, ga ik via de spiegel de confrontatie met mezelf aan. Ik zie de vermoeidheid met diepe groeven op mijn gezicht geschreven. Ik voel me zo compleet zinloos en besef dat de dag doorkomen al een opdracht op zich zal zijn.
Wanneer ik mijn collega’s opnieuw onder ogen kom, breekt een tranenvloed uit. Een storm van verdriet die niet te stuiten valt. En alhoewel ik me voornam niet direct open kaart te spelen komt het er naar verloop van tijd toch uit. Veel begrip, dat wel.
Maar hoe vertel ik over dat verdriet dat niet te harden is? Over mijn angst dat ik op eender welk moment kan beladen worden met negativiteit, die een duidelijk weerslag heeft op mezelf en mijn geliefde, directe omgeving? Ik voel me sinds al die maanden maar half mens. Ik red me met de kruimeltjes brood die nog op de houten tafel liggen, om de honger in me te stillen. Het lijkt alsof de situatie een deel in me heeft uitgehold, opgeslorpt en uitgespuwd. Ik heb zo vaak het gevoel dat ik de eindjes niet meer aan elkaar verbinden kan. En de machteloosheid tegenover mijn vrienden en familie, dat is als een oorverdovend lawaai: alsof je op een concert staat te luisteren naar één of ander hardcore lied, en de beat achteraf constant in je hoofd blijft nazinderen.
Telkens ik het licht van de schemer door mijn kamer zie vallen, hoop ik dat het enkel maar een nachtmerrie was. Maar wanneer ik mijn dagdagelijkse routine bekijk, me bewust wordt van al die kleine veiligheden die ik heb ingebouwd, weet ik dat dit tot op vandaag bittere ernst blijkt te zijn.
Onlangs kwam ik een vrouw tegen. Ze woonde in een andere stad. Mijn leven had nog geen grip op haar gekregen en ik voelde me in de lichtheid van de zon, in het grote park waar we lagen, zo vrij.
Ik vraag me af of ik het eerder had moeten vertellen? En of ze was gebleven wanneer ik het haar had gezegd: het verhaal van die jongeman die me maar niet loslaten kan… Had ik haar kunnen beschermen tegen de roekeloosheid van zijn woorden en de onvoorspelbaarheid van zijn tussenbeiden komen?
Er is alweer een deeltje van mij, zomaar… verdwenen. Een herinnering, een momentopname, al bij al slechts enkele uren…
Morgen ga ik weer naar het werk, zoals een clown met een lachend gezicht die de hele wereld aankan. Maar binnenin leeft een chaos, de kwaadheid van een ten onder gaande strijder. En om heel eerlijk te zijn hoopte ik dat de ochtend gewoonweg, niet meer kwam…
