Lied – 2

Wij kunnen nog altijd zeggen; Wij zijn uitverkorenen.Tenslotte is de macrodemocratie Superman. Zonder admiralen en generaals slaat de zaak op hol. Soms even de ogen dicht, het is te begrijpen. Oorlog is immers politieke voortzetting om het doel te bereiken.

 Maak u niet ongerust, de krachten die wij herbergen, zijn in staat, elke protestbeweging te breken. Wij geven u de verzekering als onze salarissen overeenkomstig de norm zijn, als goud in de oren klinkt.

 Slachtoffers staan zoals u weet niet op rekening. Laat gerust uw vork vallen, wij schoppen hen onder hun kont. Degene die bukt is geen generaal. Heeft u last van uw maag, krampen in het onderlijf, hoofdpijn in beide flanken. Laat u zich daardoor niet leiden.

Het grootkapitaal gaat niet over het pad van rozen. Wij zien de wereld in landschappen. Herindeling. Alle troep gooien we voorlopig over de buitengrenzen. Wie vooruit wil moet zich aansluiten, degene die niet mee kunnen hebben pech.

Paal en perk wordt er gesteld. Verstoten van pretparken en wisselbanken. Hun deel is kijken door een verrekijker. De afstanden worden steeds groter, een doorgaand proces.

Net zolang dat de sleutel in onze handen valt. Wat gebeurt er onderling, klimmen al die landen op de rug van de macro olifant, zodat het niet zolang op zich laat wachten hoe het de mammoet is vergaan: uitbuiting  is het fundament van het gewicht dat men dragen kan.